Tails of Iron 2: Whiskers of Winter review - Een bescheiden verbetering

Uitgever United Label en ontwikkelaar Odd Bug Studio dansen als muizen in het spek. Tenminste, daar ga ik eventjes voor het gemak vanuit, want anders was er denk ik geen budget overgebleven voor hun felbegeerde sequel: Tails of Iron 2: Whiskers of Winter. Laat ik je even in een sneltreinvaart vertellen wat ik van de eerste game vond: aandoenlijk, visueel aantrekkelijk en het heeft sterke worldbuilding. Qua gameplay is de combat prima, maar niet veel meer dan dat. Het kampt wel met flinke pacing- en repetitie-issues, terwijl niet elk systeem even goed is uitgewerkt. Kortom: zeer degelijk en dankzij de unieke presentatie blijft het iets langer hangen. Je kan je daarom wel voorstellen dat ik nieuwsgierig was naar het volgende deel in deze reeks. Ik heb het hele rattenplan onder handen genomen en je krijgt van mij te horen of deze actiegame de moeite waard is of dat je eerder van de ratten besnuffeld moet zijn, mocht je hiermee aan de slag willen gaan. Dit is de review van Tails of Iron 2: Whiskers of Winter.

Helemaal naar de ratten (alweer)

In Tails of Iron 2: Whiskers of Winter maken we kennis met de witte rat Arlo. Deze bastaard wordt op piepjonge leeftijd naar het noorden gebracht om daar zijn leven te leiden. Onder de hoede van de Warden brengt de aspirerende ratkrijger zijn dagen door binnen kasteel Winter's Edge in de ijskoude Northern Wastes. Alles lijkt vredig te verlopen in dit deel van het rattenrijk, maar al snel gaat het mis. Een eeuwenoude vijand duikt namelijk op: de bloeddorstige vampiervleermuizen van de Dark Wings-clan. Na een brute, genadeloze aanval op de inwoners van het besneeuwde koninkrijk worden de kadavers opgestapeld en de gebouwen vernield met cryo-vuur. Arlo verliest in het conflict zelfs zijn bonuspapa, waardoor we te maken krijgen met een grimmige start van dit avontuur. Het is aan Arlo om de diensten van zijn vermoorde vader over te nemen, Winter's Edge te herstellen en de oorlog met de Dark Wings te winnen. Maar om zover te komen moet hij bondgenootschappen sluiten met de diverse wezens van het dierenrijk; en dat komt vaak met een aantal prijskaartjes. Komt dit verhaal je bekend voor in de spitse oren? Dat zou goed kunnen; het is namelijk vrijwel identiek aan het narratief van de eerste game, maar dan met wat minder royaal gezwets. Wraak staat centraal voor onze jonge protagonist en hij gaat door ongeveer dezelfde motions als diens voorgang om het verhaal tot een conclusie te brengen. Qua narratief is het degelijk genoeg, maar het is zeker herhaling van zetten.

Afijn, gelukkig heeft Odd Bug Studio nog iets welbekends voor ons klaarstaan, maar dan iets wat ik met open armen verwelkom. De audiovisuele presentatie van Tails of Iron 2: Whiskers of Winter is trouw gebleven aan de fraaie stijl van het origineel. De 2D-graphics zijn prachtig vormgegeven met een oog voor detail. Je kan genieten van diverse landschappen die vol zitten met achtergronddetails en druipen van de aandoenlijke atmosfeer - en dat allemaal terwijl je van een overlappend commentaar wordt voorzien door niemand minder dan Doug Cockle (The Witcher 3: Wild Hunt). Ja, qua presentatie zit het wel snor met Tails of Iron 2: Whiskers of Winter. Naast de schattige (en soms lugubere) visuele kunsten die op je scherm worden getoverd, weet Odd Bug Studio wederom een game te creëren met een rijke wereld. Elke dierengroep heeft een eigen cultuur en ze passen allemaal in het totale pakketje van deze actiegame. Het voelt als een levendige bedoeling, waarin de diverse creatures en critters daadwerkelijk ook een leven leiden. Het voelt daarom ook goed om de progressie te zien in de wereld. Wanneer je quests voltooit, materialen verzamelt en verzoekjes afhandelt, zie je dat dit een impact heeft op de omgeving. Waar eerst een verwoest dorp stond, staat nu een bruisend stadscentrum - om maar een voorbeeld te schetsen.

Bat Country

Tails of Iron 2: Whiskers of Winter zit vol met ongedierte. Niet alleen de lieftallige soort, zoals de muizen, konijnen en andere schattige beestjes. Nee, ook moordlustige vogels, hardnekkige reptielen, harteloze geleedpotigen en natuurlijk de dodenbezwerende vleerhonden. We hebben genoeg redenen om die COVID-dragers een kopje kleiner te maken, dus laten we daar maar eens mee beginnen. Combat in Tails of Iron 2: Whiskers of Winter heeft een soulslike-karakter, min de stamina-management. Je deelt rake klappen uit met bijlen, zwaarden en speren, terwijl je jezelf verdedigt met een schild om te blokken en te pareren of je kan een snoekduik uitvoeren om zo een klap te ontwijken. Je kan zelfs vijanden van een afstand bestoken met een pijl en boog, kruisboog of musket. De combat is reactionair; je kan het beste reageren op de tegenstoten van de oppositie. Het is een pittige bedoening, waarbij de eindbazen vaak zorgen voor spectaculaire conflicten. Ze kunnen flinke schade toebrengen en je bent maar een klein ratje die niet opgewassen is tegen dat soort afstraffingen, maar als je uiteindelijk de patronen van de vijandelijke aanvallen doorhebt, dan heb je een bevredigende combat-loop.

Als je uiteindelijk de vele gemene roofdieren weet af te slachten, word je beloond met een hoop crafting-materialen. Deze kan je weer inzetten om specifieke gear mee te creëren. Tails of Iron 2: Whiskers of Winter neemt afscheid van de diersoort-specifieke pantserstukken en anti-kikker wapenrij. Ze stappen over op een flexibeler systeem en het draait om de vier elementen: vuur, gif, ijs en elektriciteit. Elke predator biedt namelijk weerstand tegen specifieke natuurkrachten, maar kent ook zwaktes. De reptielen houden bijvoorbeeld over het algemeen niet van vuur, maar kunnen gif dan wel weer makkelijk verdragen. Het systeem geldt daarnaast op een vergelijkbare wijze voor de speler. Je kan een pantserset met een torenhoge ijsgehalte ontwikkelen, maar dan moet je wel uitkijken dat je niet gemakkelijk vlam vat. Het is dus wijsheid om diverse pantsers en wapens te ontwikkelen, zodat je altijd goed voorbereid met man en muis te velde kan trekken. Daarnaast ziet de gear er vaak gewoon heel ziek uit, dus dat is een mooi extraatje. Zei daar iemand fashion souls?

Mocht je de eerste game gespeeld hebben, dan klinkt dit waarschijnlijk allemaal erg bekend. En om heel eerlijk te blijven met elkaar: dat is het ook. Odd Bug Studio heeft gelukkig wel een paar nieuwigheidjes voor ons in petto. Je kan de strateeg uithangen met de valstrikken die spelers tot hun beschikking krijgen. Elk element heeft er een, zodat je toch een aanval kan onderbreken en zelf wat extra schade kan aanrichten. De grootste toevoeging is echter het magiesysteem. De knaagdierengoden zegenen Arlo tijdens zijn reis door de diverse landen en bieden hem krachtige tools om een ijzeren vuist te maken tegen de Dark Wings en soortgelijken. Het is tof om als Thor met een bliksemschicht de Vogel Rok uit de lucht te knallen of met een paar ballen lava het leven van een peloton padden zuur te maken, maar uiteindelijk kunnen deze verse features niet voorkomen dat er een bepaalde vorm van repetitie opduikt. Het duurt ongeveer acht uurtjes om de game 100% uit te spelen en zelfs in de kortere speelduur heb je het gevoel dat er herhalende factoren aanwezig zijn in de combat. Zeker omdat dit gameplaysysteem de ervaring echt wel dient te dragen, valt het op hoe vaak je eigenlijk hetzelfde doet.

De berg heeft een muis gebaard

Het moge duidelijk zijn dat Odd Bug Studio voor Tails of Iron 2: Whiskers of Winter vooral geluisterd heeft naar wat men te zeggen had over het eerste deel, want de sequel heeft een ruime selectie aan Quality of Life-updates in huis. Je hoeft niet ellendig lang meer overal naar toe te kruipen, want er zijn dit keer meerdere checkpoints aanwezig, waar je naartoe kan reizen. Dat scheelt een hoop; die kleine rattenpootjes hoeven geen onnodige kilometers meer te maken. Daarnaast hadden we het net over de eindbazen en de aanvallen die ze uitvoeren worden ditmaal overzichtelijker van tevoren kenbaar gemaakt. De leesbaarheid van de omgeving en de vijandelijke barrages zijn een stukje duidelijker, zodat je minder te maken krijgt met frustrerende 'wat een bullshit hitbox' momenten. Zelfs de backtracking wordt onder handen genomen. Je wordt een stuk minder van hot naar her gestuurd, zodat je niet continu kennismaakt met dezelfde omgevingen - tenzij je voor de 100% en alle sidequests die erbij komen kijken gaat.

Ondanks het feit dat er een berg aan upgrades te vinden is in Tails of Iron 2, viel het wel op dat een aantal bekende kinderziektes nog niet helemaal genezen waren. Odd Bug Studio claimt maar al te graag dat ze een daadwerkelijke actie/RPG voor ons in petto hebben. Als RPG ditmaal stond voor rat-playing game, dan had ik het geloofd. Echter, de ontwikkelaar is er heilig van overtuigd dat Tails of Iron 2: Whiskers of Winter een heuse role-playing game is en dat vind ik nogal contra rationem. Wanneer je het begrip role-playing erbij pakt, dan zullen bepaalde termen de boventoon voeren, zoals keuzevrijheid, player agency en diepgaande personages. Dit zijn elementen die niet uitvoerig worden behandeld in Tails of Iron 2. Nee, quests hebben vaak één doeleinde en het heeft 9/10 iets te maken met het verminken van een beest dat groter is dan jijzelf. Er zijn geen keuzes in wie Arlo wordt en welke kant jij op wilt gaan. Tails of Iron 2: Whiskers of Winter is een sterke actie/avonturengame, maar de RPG-elementen - en dan valt er nog te beargumenteren of het überhaupt geclassificeerd zou moeten worden als een RPG - zijn nog steeds best karig te noemen.

Uiteindelijk kan ik het Odd Bug Studio weinig kwalijk nemen. Ze hebben een game geproduceerd die beter is op vrijwel elk vlak - op enkele uitzonderingen na. En zoals je al gelezen hebt, ben ik ook zeker positief te spreken over de kwaliteiten die Tails of Iron 2: Whiskers of Winter in huis heeft. Toch dansen de muizen niet op tafel en dat heeft een simpele reden: ik mis innovatie. Een succesvolle sequel kunnen we vaak scharen als een product dat verder bouwt op het nalatenschap dat het origineel heeft achtergelaten. Tails of Iron 2: Whiskers of Winter doet dit, maar vrij minimaal. Het draait echt om de Quality of Life-upgrades die deze titel kent, maar als je mij zou vragen: wat is jouw favoriete nieuwe onderdeel in deze sequel? Nou, dan heb ik niet per direct een antwoord voor je. De ervaring is - zeker met de gevalletjes déjà vu die ik had opgenoemd - uiteindelijk enorm vergelijkbaar met de originele Tails of Iron. Ja, gestroomlijnder en simpelweg net wat scherper, maar uiteindelijk is het oude wijn in nieuwe zakken.