Tales of Xillia Remastered review - Oud maar goud

Je zou het niet verwachten, maar stiekem speel ik aardig wat JRPG’s. Het genre blijft leuk en ik ben dan ook altijd te porren voor een game binnen de “Tales”-franchise. Dit keer betreft het echter geen gloednieuwe game, maar Tales of Xillia Remastered voor PlayStation 5. Is een remaster na twaalf jaar echter nodig? Ja, het is origineel een PlayStation 3-game en “oude wijn in nieuwe zakken” is niet bepaald mijn ding. Nou ja, het blijft wijn en wellicht heeft deze mooi weten te rijpen! We zoeken het in ieder geval uit in de Tales of Xillia Remastered-review voor PlayStation 5!

Kameraadschap en avontuur in een klassiek jasje

Bekend met de Tales-franchise? Dan heb je vast niet veel nodig om te weten dat deze typische JRPG meer dan genoeg verhaal, achterliggende lore en verrassende twists bevat. Tales of Xillia Remastered levert precies wat je verwacht: een kleurrijke wereld, unieke artstyle, uitgediepte personages en natuurlijk een epische missie. Vroeg in de verhaallijn stuit Jude Mathis, een medisch student, op een excentrieke dame in nood. Milla Maxwell, de hoofdrolspeelster, verliest al haar kracht en dat vormt het startsein voor een avontuur dat meerdere zeeën beslaat. Natuurlijk doen we dat niet alleen, want al snel voegen meer excentriekelingen zich bij de party. En hoe meer mensen, hoe meer vreugd, letterlijk in dit geval.

De Tales-games draaien op persoonlijkheid, en hoewel Tales of Xillia aanvankelijk een stroeve start kent, maakt de game dat zo’n acht uur later helemaal goed. De party krijgt meer diepgang, creëert onderling een band en ieder lid toont op den duur eigen motivaties. Dat komt de game absoluut ten goede, want dit soort games vallen of staan met de cast. Het avontuur is zeker belangrijk, maar wanneer de personages onderling een goede chemie hebben, voelt alles meteen een stuk beter. Nu komt dat niet per se naar voren in de in-game cutscenes, die kunnen namelijk op momenten stroef, traag en outdated aanvoelen. Het zijn juist de skits waarin de personages tot leven komen: korte gespreksmomenten tussendoor die inzage bieden, humor toevoegen en altijd welkom zijn.

Never change a winning team

Luister, ik kan alinea’s vol tikken met kleine muggenzifterijen, maar Tales of Xillia Remastered is simpelweg een remaster van het origineel. Dat betekent 4K-resolutie, snellere laadtijden en een stabiele framerate. De game ziet er, vergeleken met toen, stukken beter uit, maar inhoudelijk verandert er verdomde weinig. Dit is een Tales-game tot in de kern: action-based combat, het gebruik van “Arts”, het verkennen van open vlaktes en zichtbare encounters in de wereld. De combat flowt nog altijd lekker; raakt die een beetje zijn charme kwijt, dan wissel je van personage om het vers te houden. En dat werkt, maar het is wel iets dat we reeds hebben gezien in Tales of Berseria, Tales of Vesperia, Tales of Arise en eigenlijk alle nieuwere Tales-games.

Toch heeft Tales of Xillia Remastered iets unieks te bieden: het Link-systeem. Jouw personage is altijd gelinkt aan één van de drie actieve partyleden. Zo voer je speciale aanvallen uit die variëren op basis van de gekozen link. Link je bijvoorbeeld met Jude, dan krijg je healing-passives; link je met Alvin, dan breek je makkelijker door guards. Dat brengt een fijn tactisch laagje met zich mee, zeker tijdens bossfights. De link is on-the-fly aanpasbaar, waardoor je de combinatie op elk moment kunt wisselen. Jammer is wel dat de meter die die link-skills visualiseert (en die je opbouwt via Arts en Link-combo’s) continu knippert aan de linkerzijde. Klinkt als iets kleins, maar het kan behoorlijk irritant worden wanneer je even spaart voor een taai moment. Dat was al storend in het origineel, maar met 4K-resolutie en scherpere textures is dat geknipper nog nadrukkelijker aanwezig.