The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered review - Cyrodiil was nog nooit zo mooi

Na bijna twintig jaar keren we terug naar Cyrodiil. The Elder Scrolls IV: Oblivion Remaster is er eindelijk en weet iets bijzonders te doen: het laat Oblivion precies aanvoelen zoals we het ons herinneren, maar dan met de technologie van nu. De sfeer is hetzelfde gebleven, de wereld is vertrouwd, maar alles oogt en speelt net wat soepeler. De vraag is dus niet of deze remaster trouw is aan het origineel, maar of een voornamelijk visuele verbetering genoeg is in 2025.

Alsof je nooit bent weggeweest

Wat deze remaster het best doet, is iets wat je niet direct op papier ziet: het gevoel. Zodra je de kerkers door de riolen verlaat en voor het eerst de zon op het meer ziet schijnen, ben je weer even terug in 2006. Alleen nu is het beeld haarscherp, zijn de kleuren levendig en voelt het landschap echt aan dankzij Unreal Engine 5. Oblivion was destijds al een meesterwerk, en dat komt nu nog beter tot zijn recht. De herkenbare muziek, het trage tempo, de bijzondere NPC-gesprekken, het zit er allemaal nog in. Alles is alleen een heel stuk mooier.

Wat opvalt, is hoe trouw Bethesda is gebleven aan het origineel. Verhaal, locaties en structuur zijn één op één overgenomen. Alle DLC’s zijn inbegrepen, van Knights of the Nine tot Shivering Isles. De kerkers zijn exact hetzelfde ingericht, inclusief de bekende valstrikken en vijanden, en zelfs de loot is op dezelfde plek te vinden. Dat is een zegen voor de nostalgie, maar het had geen kwaad gekund om een modern element aan de dungeons toe te voegen, zoals een uitgang aan het einde van een dungeon, of een shortcut die je terugbrengt naar de ingang. Nu moet je nog steeds helemaal teruglopen, wat na uren spelen toch begint te knagen. Gelukkig hebben we in de remaster de handige Clairvoyance-spreuk, die je de juiste kant op wijst. Handig!

Slimme aanpassingen waar het telt

Hoewel het grootste deel van de game gelijk is gebleven, zijn er op de achtergrond veel dingen veranderd. De physics zijn aangepast, waardoor springen, vallen en bewegen natuurlijker aanvoelen. Sprinten werkt nu logischer met een aparte knop, wat een stuk prettiger speelt. De nieuwe derde persoon camera is stabieler, draait soepeler mee en laat beter zien waar je bent, door je twee verschillende perspectieven te bieden. Ook het gevechtssysteem kreeg kleine verbeteringen: stamina en staggering werken iets beter samen en stealth heeft nu een duidelijke visuele indicator.

De HUD is daarnaast ook aangepast in Skyrim-stijl, wat betekent dat het scherm minder vol is en informatie beter leesbaar is. Op de kaart kun je nu filteren op locaties en de kompasbalk bovenin het scherm laat zien hoe veel stappen je van een marker bent verwijderd. Ook het menusysteem kreeg een update, waardoor alles overzichtelijker is. Dit zijn geen schokkende veranderingen, maar ze maken het verschil tussen een remaster en een re-release met een nieuw likje verf. Oblivion speelt daardoor anno nu zoals je toen dacht dat het speelde, toen je dacht dat geen studio ooit iets beters zou kunnen maken, en dat is een groot compliment.

De charme en de gebreken van toen

Bethesda heeft goed aangevoeld wat Oblivion speciaal maakte en dat durven ze ook te behouden. Dat betekent ook dat typische elementen als de lockpicking- en persuasion-minigames zijn blijven zitten. Die zijn even komisch als frustrerend. Voor de oude rotten die het origineel hebben gespeeld, zal hun muscle memory waarschijnlijk als een sleeper agent activeren bij het eerste slot dat ze kunnen lockpicken in de open wereld, maar nieuwkomers zullen er vast gefrustreerd door raken. Leuk dat ze er nog zijn, maar het had geen kwaad gekund om ze wat te stroomlijnen. Vooral de persuasion minigame is ronduit vervelend. Ook de bekende Bethesda-jank is nog aanwezig. NPC’s reageren soms vreemd, de animaties zijn een beetje ongemakkelijk en gesprekken voelen nog steeds houterig. Maar het hoort erbij en we houden ervan.

Level scaling is aangepakt en vijanden voelen nu minder willekeurig sterk aan. Dat maakt het leuker om te verkennen en te vechten. In het origineel was dit namelijk enorm frustrerend, waarbij level scaling de verkeerde kant op werkte. Door jezelf sterker te maken, werden de vijanden ook veel sterker en had levelen dus niet zoveel zin. Toch is item scaling dan weer niet aangepast, wat het beloningssysteem wat tam maakt. Het is een gemiste kans, want betere en meer gebalanceerde loot maakt een groot verschil in games als deze. Al met al is het een mix van behouden wat werkte, verbeteren wat stoorde, en laten liggen wat blijkbaar heilig is.