Review: The Last of Us Part 2 - Een meeslepende en perfecte opvolger van het origineel PlayStation 4

The Last of Us kwam uit op de PlayStation 3 in 2013 en is remastered voor de PlayStation 4. Ik had de game destijds niet gespeeld, maar na alle positieve verhalen wilde ik hem zelf ook halen voor de PlayStation 4 ondanks dat ik al wist hoe de game zou eindigen. Weinig games hebben zo’n meeslepend verhaal en goede afwisseling tussen de wereld verkennen en de soms tactische gevechten tegen de mensen of de geïnfecteerde mensen die achter je aanzitten. Naughty Dog had een meesterwerk gecreëerd en liet me achter met vele vragen. Hoe gaat het verder met Ellie en Joel (en zijn broer Jimmy)? Wat gaat er gebeuren met de mensen in Jacksonville? Kent Ellie de echte reden achter hun ontsnapping uit het ziekenhuis? En natuurlijk, is het mogelijk het origineel te evenaren of zelfs te overtreffen met het vervolg, The Last of Us Part 2?

Opnieuw op doorreis door Amerika

Het is geweldig om de wereld van Joel en Ellie weer te mogen betreden. Ook deze keer moet je een deel van Amerika (Seattle) doorkruizen. Niet om een kleine dame op een bestemming te brengen zoals voorheen, maar nu gaat het maar om één ding: wraak. Ellie komt in een situatie waar ze niets anders kan doen dan zich richten op degenen die haar onrecht hebben aangedaan. In de wereld van The Last of Us ga je niet naar een advocaat of bemiddelaar. Je pakt je pistool, geweer, mes en verzamelt al je moed om vervolgens zelf de zaken in handen te nemen. Of het echt voldoening geeft is de vraag, maar dat zal Ellie niet tegenhouden. Om haar doel te bereiken moet Ellie grote delen van Seattle doorkruizen. De verschillende omgevingen zoals huizen, bossen en desolate steden zien er weer prachtig uit, maar dat zijn we wel gewend van Naugthy Dog. Het is een genot om de verwoeste wereld te verkennen en op zoek te gaan naar de vijand. Niet alleen vallen de prachtige omgevingen op, maar de gezichten van de personages hebben echt karakter en hun gezichtsuitdrukkingen zijn sprekend.

De wereld is in The Last of Us Part 2 is veel groter dan die in het origineel, maar het is geen open wereld. Je kunt hierdoor veel meer verkennen, maar niet zo ver dat je de weg kwijtraakt. Het is mogelijk om soms gebruik te maken van een map, maar er is geen mini-map dus je moet vooral zelf onthouden waar je al geweest bent en naar toe moet gaan. Het past bij de chaotische wereld en een map is vaak toch overbodig, omdat de wereld in puin ligt en vele wegen onbegaanbaar zijn. Je hoeft overigens niet alles te onderzoeken, maar dan mis je informatie, munitie, collectibles en crafting materials. De gevonden informatie geeft inzicht in het menselijke leed en de huidige wereld, en is zeker een verrijking aan de wereld en verhaal. De crafting materials helpen je enorm bij het maken van extra wapens en verbeteringen voor je wapens. Zo kun je pijlen voor je boog, bommen en zelfs een demper voor je pistool maken. Hierdoor heb je genoeg verschillende wapens om te variëren tussen stealth en open combat.

Geweldige voortzetting van het verhaal

Je hoeft het eerste deel niet gespeeld te hebben, want er is een korte maar duidelijke samenvatting. Ook zijn er een aantal flashbacks die je wat achtergrondinformatie geven over de tussenliggende jaren na Joel en Ellie’s ontsnapping uit het ziekenhuis en hun onderlinge relatie. Deze flashbacks zijn verhelderend en zijn meestal een welkom rustmoment tussen alle chaos door. Vergeet dus niet het eerste deel te spelen als je geen spoilers wilt. De eerste uurtjes van de game zijn betrekkelijk rustig en gemoedelijk. Zo krijg je een indruk van de wereld en zijn bewoners. Gelukkig voor mij en helaas voor Ellie komt daar snel verandering in. In dit deel ga je het meest met Ellie op pad, maar soms word je vergezeld door een NPC of speel je met een personage (je doelwit) uit het tegenovergestelde kamp.

De NPC’s zijn aardig behulpzaam en helpen echt met uitschakelen van de vijanden als je ontdekt bent. Als je voor stealth gaat, houden ze zich afzijdig (tenzij er nog één over is), al kunnen ze net zoals in het eerste deel weleens in de weg zitten. Dit kan wel eens irritant zijn, omdat je niet bij je vijand kunt komen om een stealth kill uit te voeren. Zo ben ik een aantal keer ontdekt, omdat zij net gaan schuilen op de hoek waar je naar uit wilde wijken. Dit is het enige minpuntje dat ik ben tegengekomen, maar als het gebeurde was het wel zeer storend. Net als je voor de kill gaat, word je gehinderd door je eigen vrienden. Het komt niet heel vaak voor, maar als het op een cruciaal moment gebeurt, is het wel eens vervelend.

Ook speel je soms een gedeelte met een personage uit het andere kamp. Zo leer je het doelwit van je wraak (een voormalige Firefly) beter kennen en krijg je meer inzicht in de ontwikkelingen die het WLF (Washington Liberation Front) doormaakt. Het WLF strijdt tegen de Seraphites, dit is een sekte die de infectie ziet als reactie op de zonde in de wereld en iedereen uitroeit die zij als zondig zien. Door deze manier van vertellen ontdek je de motivatie van de voormalige Firefly en dit geeft een dubbel gevoel, want dit is een groep mensen die ook probeert te overleven en onderling net zo vriendschappelijk met elkaar omgaan als de mensen in Jacksonville. Door met de vijand bepalende momenten mee te maken, is het bijna onmogelijk om niet met hen ook een band te vormen. Zo strijd je met elkaar tegen de Seraphites, maak je onderling grappen en probeer je niet gegrepen te worden door een geïnfecteerde. Dit gevoel wordt nog erger en soms zelfs schrijnend als ze over hun dromen of toekomstplannen praten, terwijl jij ze al gedood hebt, toen je met Ellie speelde. Dit geeft veel stof tot nadenken en doet je afvragen of deze wraak wel goed is voor Ellie en haar omgeving (al heeft zij daar natuurlijk geen weet van).

Genoeg vijanden om uit te schakelen

De soldaten van het WLF zijn waardige tegenstanders, niet dom en ze doen echt moeite om je te vinden. Als ze je eenmaal gevonden hebben, proberen ze je te flankeren. Ze communiceren met elkaar om jouw positie te bepalen en elkaar rugdekking te bieden. Ze zijn ook echt bezorgd om hun kameraden en als ze hun dode vriend terugvinden, roepen ze “Oh mijn god, Rico is dood. Wie heeft dit gedaan? Doorzoek de omgeving”. Een nieuwe toevoeging is de patrouilles met honden. Op het moment dat deze geïntroduceerd werden, steeg meteen de spanning. Honden kun je niet besluipen en lopen meestal met een begeleider. Als je de hond doodt, is de begeleider meteen bewust van jouw aanwezigheid. Als je eerst de begeleider pakt, gaat de hond doelloos zoeken. Mocht hij je vinden, wees dan voorbereid, want de honden zijn klein, snel, agressief en moeilijk te raken. Je kunt ze ook proberen te ontwijken, maar als ze je spoor oppikken, moet je je ver en snel genoeg verplaatsen anders zitten ze in je nek. Hierdoor is het noodzakelijk dat je een nieuwe tactiek ontwikkelt, maar het geeft enorm veel voldoening als je ze allemaal uitschakelt, terwijl je gebruikmaakt van hun zwakte.

Naast het bevechten van het WLF moet je het ook opnemen tegen de Seraphites. De sekteleden hebben technologie afgezworen en jagen op iedereen die naar hun mening zondigt. Ze doen denken aan tribale jagers en communiceren met elkaar door te fluiten. Zo kunnen ze met fluitjes elkaars positie bepalen, onraad doorgeven of alarm slaan. Dit vereist een hele andere tactiek en vormt een nieuwe uitdaging. De omgevingen waar je vijanden bevecht, zijn vele malen groter dan in het origineel en bieden genoeg mogelijkheden. Er zijn namelijk genoeg huizen, bosjes en stukken met gras waar je je kunt verstoppen. Naast het rennen en sluipen kun je nu ook kruipen (prone gaan), zo kun je al sluipend en kruipend de vijanden aanvallen of ontwijken. De overgang tussen deze houdingen zijn vloeiend en je kunt je wapens in elke positie gebruiken. Het ziet er heel cool uit als je op je zij ligt, je boog trekt en een tegemoetkomende vijand in zijn hoofd schiet. Zo kun je verborgen vanaf de grond, in stijl je vijanden afstraffen. Er zijn gelukkig genoeg aanpasbare wapens om de vijanden uit te schakelen. Het upgraden van je wapens ziet er geweldig uit. Je haalt het wapen echt uit elkaar en voegt een nieuw stuk toe. Zo verbeter je onder andere je grip, accuracy en vuurkracht. Ook kun je skills upgraden met de vitaminepillen die je in de wereld vindt. Hiermee leer je bijvoorbeeld betere medpacks en throwables maken of kun je bewegingssnelheid en de luister modus verbeteren. Ook kun je nieuwe skill trees vinden om je skill set uit te breiden.

De geïnfecteerde zijn weer terug

Als ik me niet vergis waren de geïnfecteerde vijanden gescheiden van de niet-geïnfecteerde in het eerste deel. Daarmee bedoel ik dat de menselijke vijanden niet tussen de geïnfecteerde personen zaten, maar nu heb je de mogelijkheid om soms een groep naar de menselijke vijanden te lokken. Toen ik een fles door het raam gooide en de monsters begonnen te gillen, gaf het stiekem heel veel voldoening. Je hoort de WLF-leden vechten tegen de verschrikkingen en naar elkaar schreeuwen als er iemand sterft. En als er nog een paar overblijven kun je je zonder risico uitleven. Blijf wel op je omgeving letten anders staat opeens een verdwaalde Clicker achter je en dan is het einde verhaal. Als je ontdekt en/of gedood wordt tijdens de gevechten, kun je het vanaf een checkpoint opnieuw proberen, maar als je dit wilt doen zonder gezien te worden, is het ook mogelijk om de gehele encounter te herstarten. Zo kun je naast het kiezen van een moeilijkheidsgraad zelf een beetje bepalen in hoe verre je uitgedaagd wilt worden.

De geïnfecteerde vijanden zijn minder intelligent dan de menselijke vijanden, maar zijn op hun manier net zo gevaarlijk, misschien wel gevaarlijker. Wanneer de Runners je zien, komen ze als een bezetene op je afrennen. De Stalkers verstoppen zich en proberen je te verrassen. De Clickers en Bloaters maken gebruik van echolocatie en zorgen voor een instant kill als ze je grijpen. Apart van elkaar zijn ze eenvoudig te verslaan, maar als je een groepje tegenkomt, wordt het een stuk lastiger (zeker een gemengd groepje). Ook is een nieuwe variant van geïnfecteerde toegevoegd, de Shamblers lijken nog sterkere versies van de Bloaters te zijn. Ze rennen door muren heen als ze op je afkomen. Daarnaast bekogelen ze je met bommen die een giftige damp achterlaten. Naughty Dog heeft nog meer verrassingen in petto, maar die moet je zelf maar ontdekken.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de PlayStation 4.