Review: The Persistence PlayStation 4

Kruipend over het donkere dek van dit ruimteschip probeer ik nog altijd een uitweg te vinden om terug naar Aarde te keren. Gelukkig nader ik een veilige medicatieruimte waar ik onder andere een computer vind om voor jullie deze review in elkaar te tikken. Bijkomend van de heftige achtervolger die ik door zojuist de deuren te sluiten te slim af ben geweest, probeer ik te verwoorden wat ik precies denk van The Persistence. Het voelt zo bekend maar toch ook weer anders. Ahh, ik weet het, het is dit keer niet op een flatscreen, maar in Virtual Reality. Aangezien ik mij dat nu toch besef, kan ik net zo goed deze achterlijke bril afzetten en de review in het vrolijke, kleurrijke mensenwereldje verder tikken!

Voor een aangenaam prijsje een reisje uit huis

The Persistence is de naam van het schip waarop ik mij als speler begeef en om maar meteen duidelijk te zijn, dit is zeker geen fijn tripje. Het is namelijk zo dat het schip wordt opgezogen door een zwart gat en daardoor niet terug naar huis kan keren. Praktisch gezien kan het schip wel terugkeren, maar de benodigde aandrijvingen zijn uitgeschakeld en daarnaast brengt het schip nog een probleem met zich mee. The Persistence is namelijk uitgerust met “clone printers”. De functie van deze printers is om lichamen te printen waar de ziel van een bemanningslid die op sterven ligt in voort kan leven. Echter is het zo dat deze machines op hol zijn geslagen en het schip vult met gemuteerde klonen.

Ikzelf ben daarentegen ook een kloon. Je hebt namelijk controle over Zimri Eder die dankzij Serena Kamir, de ontwerper van het ruimteschip, terug in het leven is geroepen met de enige normaal werkende “clone printer”. Serena wilt dat jij haar helpt om de benodigde onderdelen van het schip weer werkende te krijgen, zodat jullie samen terug naar huis kunnen keren. Om dit doel te bereiken moet je vijf subdoelen voltooien op vijf verschillende dekken. Hoewel het verhaal niet erg origineel te noemen is, is de uitvoering dat dan weer wel. De manier waarop je de doelen moet bereiken is uitdagend en de finale stukken van elk doel zijn afwisselend en brengen je naar meer unieke locaties.

Print het leven

The Persistence is vast ooit een mooi werkend schip geweest met overweldigende functies, maar werken doen die helaas niet meer, of juist iets te goed. Het schip bestaat per dek namelijk uit modules die qua indeling verplaatsbaar zijn. Het systeem dat dit aanstuurt is net als de “clone printers” behoorlijk de weg kwijt en het husselt de modules na het verlaten van een dek weer lekker door elkaar. Hoewel het verschil in richting naar je doel elke keer van links naar rechts verplaatst, is er vrijwel geen verandering in de afstand naar dat bepaalde doel of het aantal mutanten dat je tegenkomt.

De echte uitdaging vind je dan ook niet in de verandering van de map, maar in het hele kloon-systeem. Het is namelijk zo dat er maar één vast startpunt is en je route naar je doel geen checkpoints kent. Elke keer als je sterft, print je jezelf opnieuw uit en mag je weer vanuit de veilige cabine de route geheel opnieuw afleggen. Dit kan overigens ook in een andere vorm dan Zimri Eder's lichaam. Je kan namelijk in het schip andere lichamen vinden en de stamcellen daarvan verzamelen. Wanneer je sterft kan je er voor kiezen om een ander lichaam te klonen. Je bent en blijft Zimri Eder, maar dan in een ander lichaam met een eigen specialiteit. Ik heb menig keer op een extreem hoog irritatie-niveau gezeten als ik bijvoorbeeld nog maar een knop hoefde in te drukken om een doel te voltooien op het tweede dek en ik een meter voor het controlepaneel nog even afgeslacht werd. Ik mocht dan weer van voor af aan beginnen en aangezien ik nog niet al de teleporters ontgrendeld had, betekende dit dat ik wederom over het eerste dek moest sluiten om vervolgens te teleporteren naar het tweede en dan nog even tien kilometer zien te overleven. Je begrijpt vast wel dat dat aardig vaak mis ging waardoor ik het bovenstaande heel vaak opnieuw moest doen.

Het geluk dat je als speler dan wel weer hebt, is dat een belangrijk deel van je verzamelde voorwerpen wel bewaard blijven bij ieder sterfgeval dat voorvalt. Je ontdekt namelijk al snel je zesde zintuig die je ruimtes kort laat scannen en je de gave geeft om grotere afstanden te overbruggen tijdens het teleporteren. Als je deze goed gebruikt en een vijand van achter besluipt, dan kan je met je hoofdwapen, genaamd: The Harvester, de stamcellen van de mutanten eruit zuigen. Deze stamcellen spelen samen met FAB-chips, die je overal in het schip vindt, de grote rol wat betreft gameplay. De stamcellen kan je gebruiken om je lichamelijke mogelijkheden te upgraden, denk dan aan je levenspercentage, je sluipvaardigheden en je Dark Matter, het middel dat je nodig hebt om je zesde zintuig te gebruiken. De FAB-chips draaien daarentegen geheel om de hardware. Op allerlei verschillende locaties vind je Fabricators waar je de FAB-chips kan inleveren voor geweren, steek en slag-wapens of verschillende explosieven. Niet elke fabricator bevat dezelfde items en je moet ook altijd eerst een item unlocken voordat je deze na elke dood opnieuw kunt uitprinten. Ik wil wel even benoemen dat ik de afwisseling in de items erg tof vind. Zo heb je een slagwapen met een middel waardoor een mutant over je waakt, een ontzichtbaarheidspil en een bom met sirene om de aandacht van de mutanten te trekken. De items bepalen gewoon heel erg de manier van spelen die je moet hanteren, ook gezien het feit dat je niet altijd dezelfde items direct kan bemachtigen.

Bang voor alles

Op grafisch gebied is The Persistence zeker niet de sterkste PSVR-game. De game is denk ik het meest te vergelijken met Rush of Blood. Niet hinderlijk, maar als je er op let wel matiger dan andere titels. Het geluid is daarentegen wel erg goed en speelt zeker een grote rol in de grimmige sfeer die er hangt op het schip. De krakende metalen behuizing van het schip, de soms erg donkere gangen en galmende ruimtes zorgen zeker voor een passende sfeer. Je zult zeker enkele keren een spastische trek vertonen als er bijvoorbeeld een onschuldige ventilatieschacht naar beneden valt. Vooral in de eerste paar uur, waarin je zonder upgrades en extra wapens moet zien te overleven, zetten de echte survival horror elementen de toon. Zodra de FAB-chips en stamcellen in de pocket zitten, durf je steeds meer richting de donkere hoeken van het schip te trekken. Heb je alsnog moeite met overleven of vinden je vrienden de vr-bril minder sociaal, dan beschikt The Persistence over een meer sociale ervaring met de Companion App. Hiermee kan je de hele bank betrekken bij de game en kunnen ze je met verschillende items het makkelijker of zelfs moeilijker maken, het is maar net hoe goed je in de groep ligt...

Om nog even de controls te benoemen, deze zijn zoals al de recente VR-games weer goed voorzien van verschillende comfort settings. Er zijn wat presets, maar je kunt ook zelf aan de knoppen draaien om je eigen preset samen te stellen. De game is alleen te spelen met de DualShock 4-controller, wat prima te doen is. Wat echter wel frustreert, is de VR-calibratie. Ik citeer mijn notities “Calibratie na het laden vaak van slag, heel erg irritant!”. Wat ik hiermee bedoel, is dat zodra een laadscherm in beeld komt, ik bijvoorbeeld even op mijn telefoon keek. Doordat ik tijdens het laadscherm niet vooruit keek, was de calibratie van slag en was vooruit lopen onder andere niet meer vooruit. Ik moest dan naar het PlayStation hoofdmenu om daar de optie-knop ingedrukt te houden en als zelfs dat niet werkte de PSVR aan en uitschakelen. Een vervelend gevalletje dus!