Centum review - Schizo Simulator

Ik ben een roze olifant en ik ben de koning van de beschaafde wereld. Ik dans in het rond en stamp mijn tegenstanders in de grond. Snel als de bliksem en machtig als een god - ik ben het ultieme wezen en niemand kan tegen mij op. Nu lees je dit en denk je hoogstwaarschijnlijk: waar zit ik in godsnaam naar te kijken. Ik geloof werkelijk waar niks van wat hier staat. Is deze guy zijn medicatie vergeten in te nemen? Begrijpelijk, gezien er totale verbale nonsens op je wordt afgevuurd. Je hebt hierbij te maken met een unreliable narrator - ditmaal ingevuld door yours truly. Echter, om te achterhalen wat de waarheid is en wat simpelweg een gevalletje fake news is, komt vaak heel wat bij kijken. Zeker als je Centum speelt; dan ervaar je een gevoel van schizofrenie waar je u tegen zegt. Ik ben in deze diabolische wereld gedoken en ik heb het volgende te melden - mits je er een woord van geloofd.

I Have No Mouth and I Must Scream

In Centum heb je een simpel doel: ontsnap uit je cel. Tenminste, dat is wat de game graag wil dat je gelooft. Je hebt niet gek veel keuze, want je wordt wakker in een cel met een flink gevalletje geheugenverlies. Je krijgt elke keer drie dagen/nachten de tijd om uit de gesimuleerde bajes te ontsnappen, maar simpel is het natuurlijk niet. In de beginuren van Centum is het een tikkie lastig om te aanvaarden wat er precies aan de hand is. Je krijgt de keuze om met bepaalde dialoogopties te gaan, alleen ze voelen in eerste instantie aan als complete wartaal. Ja, je kan claimen dat je een strijder uit Sparta bent of een monnik uit Zierikzee, maar er klopt natuurlijk allemaal geen fluit van - en dat is iets wat elke NPC die je treft ook vaak zat tegen je herhaalt. Ze noemen je triest, leugenachtig en ronduit laf. Nu heb ik zelf daar niet zo'n moeite mee - je kan niet voor een gamenieuwssite schrijven zonder zo nu en dan door het stof te moeten - maar het fuckt wel een beetje met de motivatie die ik had om door te pushen naar de antwoorden. Het lijkt Centum niet te boeien als je de handdoek in de ring gooit; de game doet in ieder geval niet veel moeite om je extrinsiek te motiveren.

Nee, de motivatie moet uit jezelf komen - intrinsiek met een mooi woord - en er zijn wel een aantal factoren waardoor je blijft spelen. Centum biedt namelijk een beklemmende presentatie, waarbij je zo nu en dan geconfronteerd wordt met een nachtmerrie die bijna niet te bevatten valt. Audiovisueel heeft deze point-and-click game iets weg van een koortsdroom. Het is niet per se gericht op intense horror, maar het biedt een combinatie van zowel onverschilligheid als verontrustende paniek. Het is een horrorscenario die vooral aan je blijft knagen, wanneer je de controller hebt weggelegd. En dit komt overigens niet alleen door de presentatie die bomvol zit met beeldmateriaal waarvan de kinderen moeten janken. Nee, ondanks dat het verhaal soms niet te bevatten valt en je geen antwoorden krijgt op je prangende vragen, is het vooral de thematisering van Centum die hout weet te snijden. Deze indiegame roept een gevoel van geruststellende wanhoop op - en dat is een zeer bijzondere combinatie.

Leugens van de duivel

Kijk, een duidelijk doel ga je in Centum simpelweg niet vinden. Je krijgt zelfs amper antwoorden op de vele vragen die in je opkomen. Nee, het vermaak dat je vindt in Centum moet vanuit jezelf komen. De gameplay gaat het in ieder geval niet bieden; kan ik je alvast verklappen. Centum is een typische point-and-click game waarbij je items moet gebruiken op specifieke voorwerpen en je krijgt zo nu en dan een cryptisch dialoog voor de voeten geworpen. Je combineert items met elkaar en komt hopelijk via die werkwijze net een stukje verder. Zo nu en dan komt er een laagdrempelige minigame voorbij, maar qua gameplay is en blijft Centum vrij beperkt. Het innoveert niet binnen het genre en de puzzels steken soms zo verschrikkelijk onorthodox in elkaar; dat je het gevoel hebt dat je in de maling wordt genomen.

Grappig genoeg kan elk kritiekpunt weer teruggekoppeld worden aan het overliggende thema van Centum. Wanneer de credits voorbij rollen, heb je een beter idee van de titel. Natuurlijk zijn er nog enorm veel vragen die in je opkomen. Over de game, maar waarschijnlijk ook over jezelf en waar we heen gaan als mensen zijnde. Dit is waarschijnlijk het erop of eronder moment voor jou als speler. De kritiekpunten van Centum zijn echt en dat is wellicht het nadeel aan de interactieve media. Ook al probeert de game iets te zeggen, moet je als speler de prijs ervoor betalen. Er wordt van jou verwacht om deze klappen te incasseren - en dat is niet zo gezegd, zo gedaan. Echter, als je bereid bent om door te gaan; om de confrontatie met de horror aan te gaan en de tekortkomingen van de game te accepteren - dan vind je een ervaring die bij je blijft.