Review: The Signifier - Een oorlog tussen technologie en de mensheid Pc

We komen steeds verder met onze technologie. Zo ver, dat mensen er nu ook deels bang voor beginnen te worden. Elon Musk deelde ooit zijn angst voor AI, maar is nu zelf bezig met een soortgelijk project. Het kan natuurlijk ook alle kanten op, we hebben geen flauw idee hoe het uit gaat pakken. Dat is deels waar de game The Signifier op inspeelt. De CEO van een bedrijf dat zich bezighoudt met het ontwikkelen van een ‘betere wereld’ met behulp van AI wordt dood aangetroffen. Jij moet gaan uitzoeken of haar dood echt zelfmoord was, of gewoon koelbloedige moord.

Verstoorde deeltjes, we hebben ze allemaal

Je speelt als Frederick Russel, die gespecialiseerd is in zowel AI als psychologie. Hij heeft een apparaat ontworpen waarmee hij de dromen en gedachten van mensen kan betreden. Een vriend van je vraagt je om een gunst. Je moet uit gaan zoeken of de CEO van een groot tech-bedrijf echt zelfmoord heeft gepleegd. Hij vermoedt namelijk dat er sprake is van moord. Door haar dromen en herinneringen te betreden, ga je uitzoeken wat er met Johanna is gebeurd. De game voelt zo realistisch aan dat ik me er bijna ongemakkelijk bij begin te voelen na een tijdje. Je maakt enorm persoonlijke momenten mee uit het leven van Johanna, momenten die je niemand zou gunnen, maar die je eigenlijk ook liever niet wilt zien.

Het beste element uit de game zijn de puzzels die verweven zitten in de dromen en herinneringen die je betreedt. Tips krijg je nauwelijks, afgezien van een aantal cryptische opmerkingen van de AI Eve. Je komt in elke herinnering ‘verstoorde deeltjes’ tegen. Deze hebben geen vaste vorm, maar je kunt ermee spelen tot ze een vorm aannemen die bekend voorkomt of in de droom of herinnering lijkt te passen. Vervolgens moet je uit gaan vinden waar het deeltje thuishoort in de droom. Wanneer dat lukt, krijg je meer te zien van het moment waar het om gaat. Je krijgt soms ook te maken met onderdrukte herinneringen. Deze uiten zich als duistere figuren, in de vorm van een hand of spin, die delen van de ruimte blokkeren. Die moet je dan op een bepaalde manier omzeilen, zodat je dichter bij de belangrijke delen van de herinnering van Johanna kan komen.

Die epilepsie-waarschuwing is niet voor niets

De besturing van de game is erg eenvoudig. Dat is prettig, want je wil je volledig kunnen focussen op het verhaal en de puzzels die je tegenkomt. Dat is dan ook de reden dat het ontbreken van een tutorial niet stoort. Alles is erg logisch en makkelijk zelf uit te vinden. Visueel is de game echt prachtig gemaakt. De omgevingen en personen zien er levensecht uit. De enige aanmerking die ik erop heb, is dat het af en toe een beetje té wordt, vooral wanneer je een grote monitor hebt. Er kwamen net iets teveel momenten voor waarop ik bijna duizelig werd van de beelden in de game, juist omdat ze zo echt en dichtbij lijken. Gelukkig waarschuwt de game hier wel voor met een epilepsie-waarschuwing bij het opstarten.

Het apparaat dat je toegang geeft tot de dromen en herinneringen werkt met twee toestanden, de objectieve toestand en de subjectieve toestand. In de objectieve toestand kom je terecht in wat de persoon letterlijk gezien en gehoord heeft. Hoe zij zich hier bij voelde of wat ze ervan vond, blijft buiten beschouwing. In de subjectieve toestand worden de emoties erbij gehaald, waardoor het beeld vaak vervormd en surrealistisch wordt. Sommige details in dromen zijn alleen zichtbaar in één van de twee toestanden. Je moet hier dus constant mee blijven spelen om alles goed te kunnen begrijpen en mee te krijgen. Ook kan het helpen met het omzeilen van onderdrukte herinneringen. De game maakt hierbij ook slim gebruik van geluiden. Stemmen kunnen vervormd klinken, of muziek kan klinken alsof je onder invloed bent van iets. De game is een meester in het nabootsen van bepaalde staten van zijn en van emoties.

Ik word er gewoon emotioneel van

Je komt als het ware terecht in een ‘oorlog’ tussen de mensen die technologische vooruitgang willen en de mensen die er bang voor zijn en willen zorgen dat er niets slechts mee gedaan kan worden. Frederick is zelf ook bezig met een AI-project, maar daarnaast is hij ook specialist in de psychologie. Deze tweestrijd wordt opgelost op basis van de keuzes die jij maakt in de game. Wie vertrouw je? Een goede vriend van je die technologie bedrijven in de gaten houdt op het gebied van ethiek, of een oude vrouw, die praat zonder haar mond te bewegen en toevallig ook het hoofd is van het topbedrijf op het gebied van technologie en AI? Games waarin jouw keuzes het verhaal beïnvloeden zijn natuurlijk niet nieuw, maar in The Signifier is het erg goed gedaan. Je voelt je erg begaan met het hoofdpersonage en met andere belangrijke personages. En daar komt nog bij dat de discussie rondom AI tegenwoordig steeds relevanter wordt.

Audio is een belangrijk element in The Signifier. Het gebruik van muziek is erg subtiel en er zijn net zo goed momenten waarop je amper iets hoort. Terwijl in sommige scènes de muziek best heftig kan zijn, afhankelijk van de situatie en de ruimte waarin jij je bevindt. Het wordt niet gebruikt als schrikeffect, maar wel als bepaler van de sfeer. Het gebruik van muziek en geluiden is ook sterk afhankelijk van of je in de objectieve of subjectieve toestand zit. De subjectieve toestand maakt op een intense manier gebruik van muziek, waardoor jij je echt kunt voorstellen hoe Johanna zich gevoeld moet hebben in bepaalde herinneringen. De game gaat vooral over technologie en AI, maar tegelijkertijd wordt constant jouw meest menselijke en emotionele kant getriggerd.