Review: The Witcher III: Wild Hunt PlayStation 4

Twee weken terug beweerde Bob dat men The Witcher 3: Wild Hunt al voorzichtig de officieuze titel 'opvolger van The Elder Scrolls V: Skyrim' gaf. Hoewel ik toen nog mijn twijfels had, aangezien ik Skyrim nogal hoog heb zitten, kan ik na mijn tientallen uren in de wereld van Wild Hunt niets anders dan deze uitspraak direct in mijn introductie te beamen. The Witcher 3: Wild Hunt is de beste RPG sinds Skyrim, ook al kent de game tevens zijn mankementjes.

Monsterlijk menselijk

Mocht je nog geen idee hebben wat The Witcher 3: Wild Hunt inhoudt, dan kun je het beste even in ons zeer uitgebreide achtergrondartikel duiken. In een notendop is The Witcher 3 een RPG met een immense open wereld, maar dit is een game waar veel meer achter schuilt. Hoewel het hoofdverhaal voor sommigen een handige leidraad zal zijn, zal het fanatieke RPG-spelers opvallen dat dit zeker niet het sterkste punt van de game is. De hoofdverhaallijn ontvouwt zich in eerste instantie rondom het opsporen van Yennefer en Ciri, de twee vrouwen waarmee onze held Geralt of Rivia zich het meest verbonden voelt. Op beiden lijkt de beangstigende Wild Hunt het gemunt te hebben, dus aan jou om ze eerder te vinden en tegelijkertijd de reden achter deze opvallende en vooral duistere interesse te achterhalen.

Al snel merk je dat dit ogenschijnlijk simpele plot slechts een vehikel is dat ervoor zorgt dat je een hoop interessantere karakters ontmoet, die je weg naar het ultieme doel zowel dwarsbomen als verlichten. De zijmissies, verhalen en avonturen die je op je pad aanneemt, hoort en beleeft, zijn stuk voor stuk interessant en uniek. De thema's die ik in de eerste tien uur al tegenkwam, wisten me te raken en zetten me aan het denken. Huiselijk geweld, verbanning vanwege seksuele geaardheid en het effect van een oorlog op jonge kinderen, zijn er een paar die me nog dagelijks blijven achtervolgen. The Witcher 3: Wild Hunt neemt geen blad voor de mond en laat zien dat de mens zelfs in de monsterlijkste wereld nog altijd het gevaarlijkste wezen is.

Kiezen of delen

Dat keuzes de laatste jaren een van de belangrijkste fundamenten zijn geworden van moderne RPG's, dat is inmiddels bekend. Ook The Witcher 3 biedt je meermaals op lastige en minder lastige momenten in conversaties verscheidene opties aan, al gebeurt het hier minder duidelijk dan in menig andere game. Vaak besef je pas uren later dat je een goede of juist verkeerde keuze hebt gemaakt. Bijvoorbeeld omdat je een wijsneus hebt omgelegd wiens kennis later van grote waarde blijkt te zijn, of omdat je na een beledigende opmerking niet meer op goede voet staat met een zeer bruikbare baron. Dit zorgt er niet voor dat je terug zal grijpen naar een oude savegame, maar dwingt je juist op een nieuwe manier naar de situatie te kijken.

Maar niet alleen in de vele dialogen schuilen keuzes, de gehele open wereld van The Witcher 3: Wild Hunt ademt keuzevrijheid. Zo kwam het geregeld voor dat ik op mijn weg naar een quest marker werd afgeleid door een stel bandieten die het nodig vonden om wat onschuldige mensen gevangen te nemen, waarna ik mijn morele plicht belangrijker vond dan mijn huidige missie. Vervolgens viel mijn oog op een Place of Power, die me weer een welkom ability point gaf. Op mijn weg terug naar Roach, de merrie die altijd voor je klaarstaat (letterlijk, want met een druk op de knop staat ze weer aan je zijde), werd ik weer aangevallen door een pak wolven. Zo kun je jezelf uren verliezen in de wereld van The Witcher 3, zowel met als zonder duidelijke doelen voor ogen.

Hier heb ik het liever niet over

Natuurlijk kan een game als The Witcher 3 niet besproken worden zonder het even over het combatsysteem te hebben. Toch baal ik daarvan, want liever had ik het daar niet over gehad. Dat wil niet zeggen dat het vechtsysteem van ondermaatse kwaliteit is, maar de combat in Wild Hunt voelt voor mij persoonlijk gewoonweg als een bijproduct. De echte RPG-speler zal vooral op de eerste twee moeilijkheidsgraden genieten, maar gamers diens bloed sneller gaat stromen bij intense actie, zullen de twee hogere moeilijkheidsgraden juist weer erg waarderen. Je raadt het al, ik behoor tot die eerste groep. Ik richt me liever op mijn ontdekkingsreis, de dialogen met Npc's en het bij elkaar rapen van betere loot. De combat haalde me vooral in de eerste uren een beetje uit de game. The Witcher-games zijn altijd al pittig geweest, wat ik voorheen erg kon waarden, en ook al is Wild Hunt misschien wel de makkelijkste van de drie, meerdere aspecten zorgen ervoor dat ik de combat in dit deel juist minder vind.

In je arsenaal zijn onder meer een stalen zwaard, een zilveren zwaard, een kruisboog, meerdere soorten bommen en natuurlijk je signs ondergebracht. Die laatste categorie bestaat uit een vijftal magische krachten die je het beste tegen specifieke vijanden kunt gebruiken. Welke dat zijn, dat is aan jou om te ontdekken. Datzelfde geldt voor de verschillende oliën die je op je wapens kunt aanbrengen. Maar ook potions kunnen je helpen in het heetst van de strijd, evenals verschillende consumables. Hoewel de combat zelf vertrouwt op 'n snelle en 'n zware aanval, kun je ook dodgen, wegrollen, pareren en counters uitvoeren. Dat maakt de combat in dit derde deel wat dynamischer en op het oog aantrekkelijker dan voorheen. Door een stroeve camera, zeer energieke vijanden die zich vaak ook nog eens in groepen begeven, en de mindere noodzaak om een gevecht van begin tot eind te plannen dan in de eerdere delen, weet de combat van Wild Hunt me op de een of andere manier toch niet helemaal te overtuigen.

Man van de wereld

Zoals ik eerder al aangaf, is de wereld van The Witcher 3: Wild Hunt open en uitnodigend. Dat komt niet alleen door het feit dat er zoveel te doen is, maar wordt mede veroorzaakt door de schitterende vormgeving. The Witcher 3 zorgt ervoor dat de wereld van Skyrim ineens kaal aanvoelt. In Wild Hunt is iedere vierkante meter uniek en op de een of andere manier komt de wereld ontzettend reëel over. Ik betrapte mezelf er meermaals op dat ik me op een drafje door de wereld bewoog en met open mond om me heen zat te staren. Als vervolgens de nacht valt en het weer omslaat, veranderen de moerassen ineens in een onheilspellende, vochtige vlakte waar je je liever niet bevindt. Om maar te zwijgen over de uiteenlopende monsters die zich hierin schuilen. Op hetzelfde moment geeft een van de mindere punten van The Witcher 3 zich prijs: de technische gesteldheid.

Men heeft de wereld zo levendig en zo mooi willen maken, dat de console, in mijn geval de PlayStation 4, het op sommige momenten even niet meer trekt. De combinatie van een rennende Roach, wind, regen en een grote groep vijanden of Npc's, is de dooddoener van Wild Hunt. De framerate keldert dan tot een erbarmelijk niveau en als speler besef je je ineens dat je een half uur geleden al door je wederhelft geroepen bent om aan tafel te komen. Maar ook op rustigere momenten komt het nog wel eens voor dat de framerate even achterblijft, dat de lip sync in conversaties even niet meer klopt of dat er een aantal textures weigert op tijd in te laden. De ambitie druipt van Wild Hunt af, maar is tegelijkertijd de oorzaak van de meeste technische problemen. Gelukkig zijn deze problemen nooit van lange duur, ook al komen ze geregeld voor. De momenten dat The Witcher 3 werkt zoals het moet, overschaduwen gelukkig de mindere.

Next level

Er valt nog zoveel te vertellen over The Witcher 3. Ik wil jullie kennis laten maken met de interessantste Npc's die ik in lange tijd ben tegengekomen, ik wil jullie laten zien dat side quests in RPG's je wel degelijk urenlang kunnen grijpen en ik wil jullie meenemen naar de hoogste bergtoppen om jullie daar een onwaarschijnlijk uitzicht over het immense landschap te gunnen. Maar dat doe ik niet, want dat mogen jullie allemaal zelf gaan ontdekken. Dan zullen jullie ook in aanraking komen met het prettige levelsysteem, het enerverende kaartspel Gwent en alle overige opties van je overvolle inventory, zoals loot, alchemie en meer van dat soort fratsen. Ik zie geen reden om dit avontuur niet aan te gaan, want als zelfs de RPG-haters op onze redactie hun tanden momenteel al stukbijten op The Witcher 3: Wild Hunt, dan hebben we iets onwaarschijnlijk magisch in handen.