Tomb Raider IV-VI Remastered review - oud maar niet goud

Ik weet nog goed dat de Tomb Raider games één van de eerste games waren die ik heb gespeeld. In mijn jeugd waren dat één van de weinige games die ik op pc tot mijn beschikking had. Naast de DOOM-games dan. Het staat mij ook helder voor de geest dat die games allesbehalve makkelijk waren. De besturing was in die tijd lang niet zo vanzelfsprekend soepel als dat we vandaag de dag gewend zijn. Nadat de eerste drie delen voorzien zijn van een remaster, is het nu de beurt aan deeltje vier, vijf en zes. Lara Croft is terug van eigenlijk nooit weggeweest. We weten van de eerste drie games al dat deze Remastered versies het vooral moeten hebben van een behoorlijke visuele boost, dus dat zal bij deze tweede trilogie niet veel anders zijn. Is Tomb Raider IV-VI Remastered vandaag de dag de moeite waard om te spelen of is het soms beter om het verleden in het verleden te houden? Ik legde mijn leven op de waagschaal en doorkruiste menig tombe om een antwoord op die vraag te vinden.

Het oog wil ook wat

Laat ik beginnen bij de belangrijkste wijziging ten opzichte van de originele games. Als je Tomb Raider IV-VI Remastered speelt, dan kun je er niet omheen dan dat het er echt vele malen beter uitziet dan de originele games. Natuurlijk is het zo dat als je de meest recente games speelt, de Tomb Raider IV-VI Remastered games daarbij in het niet vallen. Maar je moet je ook bedenken dat we het hier hebben over games uit de periode 1999 tot en met 2003. Mocht je twijfels hebben of er echt zoveel verschil tussen de geremasterde games en de originele games zit, dan heeft Aspyr daar een mooie feature voor geïntegreerd. Je kunt namelijk op ieder gewenst moment tijdens het gamen de graphics wisselen. Heb je zin om de game te spelen met de graphics van de originele games, dan kun je dat meer dan eenvoudig doen. Toch liever met wat meer hedendaagse grafische pracht je avontuur beleven? Een klik op de knop en je hebt het voor elkaar. Ik heb tijdens de vele uren die ik in deze games heb gestoken met enige regelmaat gebruikgemaakt van deze toffe feature. Hoewel het niet mooier is om naar te kijken, is het namelijk wel interessant om de verschillen tussen het origineel en de remake te zien.

Wat vooral opvalt is dat de graphics van vroeger veel fellere kleuren bevatten dan die Aspyr in de remakes heeft gebruikt. Hoewel je misschien zou zeggen dat het origineel dan beter speelbaar zou moeten zijn is het tegendeel gebleken. Juist die felle kleuren zorgen ervoor dat het lastiger is om door je omgeving te navigeren en te zien wat je nu echt moet doen. En dat is toch best belangrijk bij een actie-avonturengame waar vooral puzzelen je voornaamste bezigheid is. In de remake is het ook veel eenvoudiger om bijvoorbeeld voorwerpen te spotten of de oplossing voor een puzzel te vinden dan wanneer je de originele graphics gebruikt. Je zou dus kunnen stellen dat de originele graphics naast een nostalgische waarde ook nog ervoor zorgen dat je de game op een hogere moeilijkheidsgraad speelt dan wanneer je dit met de geüpdatete graphics doet.

Drie voor de prijs van een

Tomb Raider IV-VI Remastered bevat The Darkness trilogie van Tomb Raider. Deze trilogie bestaat uit de games: Tomb Raider IV: The Last Revelation, Tomb Raider V: Chronicles en Tomb Raider VI: The Angel of Darkness. Het vierde deel uit de serie laat je afreizen naar Egypte, waar je het opneemt tegen je voormalig mentor Werner Von Croy. Zowel hij als jij zitten achter schatten aan en je moet hem dus te slim af zijn. Hij heeft er echter alles voor over om die schatten te bemachtigen, dus als dat betekent dat hij zijn handlangers om de gunst moet vragen om jou een kopje kleiner te maken dan zal hij dat niet laten. Voor een Tomb Raider game is Egypte natuurlijk de perfecte setting. Waar kun je nou beter tombes doorzoeken en bijzondere puzzels oplossen? Nergens toch? Nadeel daaraan is wel dat je de gehele game eigenlijk in dezelfde soort omgeving vertoeft. Het zorgt voor een redelijk eenzijdig beeld en op een gegeven moment zie je tussen de zandkorrels de woestijn niet meer. Het is een en al zandkleur wat de klok slaat.

Tomb Raider V: Chronicles is een vreemde eend in de bijt, want in plaats van een nieuw avontuur speel je eigenlijk delen uit het leven van onze Lara Croft. Je begint in Rome, maar doet vervolgens nog diverse andere interessante locaties aan. Dit zorgt wel voor een welkome afwisseling in omgevingen na het doorspelen van Tomb Raider IV: The Last Revelation. Toch kan niet anders gezegd worden dan dat de levels minder interessant zijn vormgegeven en het is veel meer recht toe recht aan dan deel vier. Tot slot is er dan ook nog Tomb Raider VI: The Angel of Darkness. Het raider van tombs wordt hierbij ingeruild voor stealth gameplay. Dit deel speelt zich af in Parijs en Lara is op de vlucht geslagen omdat zij wordt beschuldigd van de moord op haar mentor. Ze moet zien te bewijzen dat haar geen blaam treft en moet er daarbij voor zorgen dat ze in de tussentijd niet gepakt wordt. Hoewel het idee achter dit verhaal mij het meest aanspreekt, past het gameplaytechnisch niet bij hoe ik Lara Croft het liefst zie. Als ik een Tomb Raider game speel, dan wil ik gewoon op schattenjacht door ingewikkelde puzzels op te lossen. Daarbij voelen de omgevingen in dit zesde deel vaak leeg en saai aan.

Saven of je leven er vanaf hangt

Tomb Raider IV: The Last Revelation, Tomb Raider V: Chronicles en Tomb Raider VI: The Angel of Darkness staan niet bepaald bekend als de beste games uit de serie en dat gaat met deze remaster ook echt niet veranderen. Niet in de laatste plaats omdat het ook gewoon dezelfde games zijn gebleven. Waar Aspyr echt enorm goed werk heeft geleverd met het oppoetsen van de graphics, ontbreekt het misschien toch aan wat aanvullende features die de games net wat interessanter hadden gemaakt. Iets waar ik zelf vaak tegenaan ben gelopen is het savesysteem. Autosave is een luxe die er vroeger helemaal niet was. Als je doodging moest je vaak een heel stuk overnieuw doen of je had de mazzel dat je handmatige saves kon maken. Alleen vandaag de dag zijn wij gamers maar verwend. Elke poep of scheet wordt voor ons opgeslagen zonder dat we erbij na hoeven denken. Aspyr heeft het savesysteem van de originele games behouden. Dit betekent dat je dus zelf handmatig saves moet maken en doe je dat niet, dan moet je dus een flink stuk opnieuw spelen als het misgaat. Meermaals heb ik bijna hele levels moeten doorspelen omdat ik steeds vergat te saven. Gewoon omdat je het niet meer gewend bent. Hoe fijn had het geweest als je op zijn minst de mogelijkheid had om autosaves aan te zetten.

Enfin, mijn geklaag over autosave is een beetje dubbel. Aan de ene kant snap ik dat Aspyr het origineel is trouw gebleven en het voegt ook wat toe aan de moeilijkheidsgraad als je er zelf aan moet denken. Anderzijds is het gewoon niet meer van deze tijd om zelf te saven, dus je denkt er al snel niet meer aan. Overigens heeft Aspyr wel een aantal andere features - naast de mooiere beelden - toegevoegd om de games iets fijner te maken om te spelen. Dit zijn nooit grote elementen, zodat de originele games zo veel mogelijk intact zijn gebleven. Je kunt hierbij dus denken aan health bars voor de bosses, ammo counters en nieuwe animaties. Gewoon om alles net even wat lekkerder te laten spelen. Vooral deel vier en vijf zijn erg trouw gebleven aan het origineel, waarbij het meeste werk lijkt te zijn gegaan naar deel zes. Vooral de besturing in dit redelijk beruchte deel is goed aangepakt, waardoor het een fijnere speelervaring biedt dan dat het origineel destijds deed. O, en mocht je benieuwd zijn: ja, Lara Croft heeft nog altijd de draaisnelheid van een vrachtwagen.