Er zijn maar weinig gamereeksen die zo bepalend zijn geweest voor een heel genre als Resident Evil. Sinds 1996 drukt Capcoms survival horror franchise zijn stempel en dient het als een maatstaf, waar Konami en Square Enix sindsdien ook een bijdrage aan hebben geleverd met titels als Silent Hill en Parasite Eve. Zelfs nu - bijna dertig jaar later - staan de games van toen bij de gamers in het geheugen gegrift als iconisch en onschendbaar, wat inmiddels heeft geleid tot diverse projecten die hevig leunen op het sentiment van weleer. Vaak leidt het tot een gevalletje 'often imitated, never replicated', waarbij het de 'kopie' of 'kloon' vaak ontbreekt aan ziel. Dual Effects Tormented Souls kwam in 2021 nog verdomd dicht in de buurt en met het logische vervolg genaamd Tormented Souls 2 hoopt Dual Effects zich in het illustere rijtje van iconische retro-style survival horror games te scharen. Hoewel de ontwikkelaar onmiskenbaar veel moeite heeft gestoken in het verbeteren van vrijwel elk aspect, schiet het zichzelf helaas wel met diens eigen spijkerpistool in de spreekwoordelijke voet op juist dat ene aspect welke in 2021 ook al voor een hoop ongemak zorgde.
Gezien Tormented Souls 2 een direct vervolg op het vorige deel vormt, hebben we ook deze keer weer van doen met protagoniste Caroline Walker. Amper bijgekomen van de misère in de Wilderbergerkliniek stevent Caroline nieuwe problemen tegemoet in een gehucht genaamd Villa Hess, gelegen in de bergen van Zuid-Chili. Noodgedwongen, zo blijkt al snel. Caroline's zusje Anna wordt namelijk gekweld door verontrustende visioenen vol dood en geweld en de tekeningen die uit Anna's potlood vloeien liegen er dan ook niet om. Caroline is ervan overtuigd dat een bezoek aan een klooster in Villa Hess wonderen kan doen voor Anna. Want zeg nou zelf, wat kan er nu fout gaan in een klooster vol Moeder Theresa's, zelfs wanneer de religieuze origine van Villa Hess ietwat discutabel is? Precies.
Veel dus. Achter de geruststellende glimlach van die zoetgevooisde nonnen schuilt namelijk aardig wat herres, iets waar Caroline verdomd snel de effecten van ervaart. Dat dutje om rustig te acclimatiseren is namelijk lang genoeg geweest om Anna ongestoord te ontvreemden, en misschien nog wel erger, Caroline vol naalden te proppen en vast te binden aan een brancard. Het laat zich dan ook snel raden wat voor ellende Tormented Souls 2 aan diens publiek gaat voorschotelen: overleven in een verre van onschuldig klooster en uitvogelen wat men met Anna van plan is. Spoiler alert! Als je ooit de klassieke Resident Evil games hebt gespeeld, dan is vooral deel twee van die doelstelling behoorlijk voorspelbaar.
Over voorspelbaarheid gesproken, wie ooit had gedacht dat Dual Effects met Tormented Souls 2 een goedkope sequel poging zou ondernemen - oftewel niks veranderen op het verhaal en wat minor tweaks na - mag trakteren, want als Tormented Souls 2 iets niet is, dan is het een slap vervolg. De protagoniste mag dan nog steeds dezelfde zijn, maar op menig ander vlak heeft Dual Effects alles uit de kast getrokken om met Tormented Souls 2 sterk uit de startblokken te komen. De Unity engine is ingeruild voor de Unreal Engine 5, wat zich vertaalt in een flinke visuele upgrade, ook al is deze niet overal even feilloos. Zo werd ik positief verrast door de level van lip synching in de cutscenes, maar tegelijkertijd ook weer negatief verrast door de inconsistentie op het gebied van face modeling. Nu moet ik zeggen dat het me nog niet zo verschrikkelijk stoorde, waarschijnlijk omdat ik erger heb gezien in games die zijn ontwikkeld met veel meer budget en een veel groter ontwikkelteam.
Daarnaast moet ik het Dual Effects ook nageven dat het above and beyond is gegaan op het gebied van formaat. Waar we in Tormented Souls nog behoorlijk claustrofobisch door de Wilderbergerkliniek banjerde, serveert Tormented Souls 2 een compleet dorp. En dat is een welkome verandering. Hoe mooi en gedetailleerd het klooster van de eerste uurtjes ook is, op een gegeven moment ben je wel toe aan een beetje 'change of scenery'. Dat we naar verloop van tijd dus ook door een "verlaten" winkelcentrum moeten sjokken en zelfs de stuipen op het lijf worden gejaagd terwijl we al puzzelend onze weg door een kerkhof moeten banen, houdt Tormented Souls 2 lekker uitdagend en gevarieerd. Tenminste, voor zover dat gaat. Dual Effects heeft namelijk het grootste struikelblok van deel één nog niet weten weg te werken.
Dat struikelblok heet combat en het is vooral de uitwerking ervan die de jolijt verschrikkelijk afremt. Dat Caroline aanvankelijk weer met vijandelijk tuig afrekent door er een spijkerpistool op leeg te klappen of de schedelpan in te rossen met een hamer of breekijzer, dat is ergens niet zo'n ramp. Dat arsenaal wordt gelukkig snel groter, mits je er naar zoekt. Maar de controls en de camera maken de actie wederom onnodig frustrerend, alsook de enemy AI die varieert van tergend kut tot volledig hersenloos. Ergens is het inherent verbonden aan de retro vibe die Dual Effects verkiest. Tank besturing is erop gemaakt om enigszins te frustreren en dat gevoel van wanhoop en stress op te wekken. Maar wanneer vijanden steevast buiten het zicht blijven staan waardoor je verplicht wordt om naar een ongunstige camerahoek te switchen, wordt combat een sleur. Dit bereikt z'n toppunt tijdens boss fights, welke zich vaak in een besloten ruimte afspelen, maar waar wel van je wordt verwacht dat je constant in beweging blijft. Als je dan wordt getrakteerd op diverse camerastandpunten waarvan de één nog desoriënterender is dan een ander, dan ben je blij wanneer je die van je lijstje mag strepen.
Ook het wisselende gedrag van vijanden helpt hier niet. Van AI is in veel gevallen niet eens meer sprake en vrijwel elke schermutseling schotelt hetzelfde scenario voor. Zodra je in de perimeter van genoemde copy/pasted vijand komt (want van onderlinge variatie is geen sprake), komt deze op je af als een vlieg op stront. Na een x aantal schoten of klappen zakt de arme, gemuteerde sloeber door de hoeven, waarbij elk gevoel van impact ontbreekt. Men deinst niet terug, men geeft geen krimp, er is geen enkele manier om te achterhalen of je schade doet. Dat weet je pas zodra de sterfanimatie intreedt, waarvan je op een gegeven moment wel weet wanneer die komt. Vooral wanneer je een beetje bekend begint te raken met de effectiviteit van elk wapen. Maar dat betekent wel dat je meer dan eens te maken krijgt met combat scenario's waarin je maar moet gokken of je effectief bezig bent. Cliché hordes afwenden wordt gereduceerd tot lukraak richten en schieten, hopen dat ooit een keer omvallen. Iets wat volgens Dual Effects niet per se zou hoeven omdat je ook pacifistischer te werk zou kunnen gaan om ammo te sparen. Maar het feit dat er niet zoiets bestaat als een dodge mechanic en dat vijanden net zo hard meegeven als een loden deur, maakt ontkomen vaak onmogelijk.
Het is dan ook die verschrikkelijk frustrerende combat die Tormented Souls 2 weerhoudt van grootsheid. Flagrante Resident Evil kloon of niet, Dual Effects laat wel zien dat men het retro survival horror hart op de goede plek heeft zitten en dat het er veel aan heeft gedaan om van Tormented Souls 2 meer dan een simpel vervolg te maken. Kijkend naar het formaat van de game, de overstap naar een nieuwe engine en de inventiviteit van de puzzels kunnen we alleen maar tot de conclusie komen dat Tormented Souls 2 op vrijwel elk vlak diens voorganger overtreft. Maar waar het dat dus niet doet is direct die pijnlijke achilleshiel. Combat en de controls ervan waren toen al een zorgenkind en in Tormented Souls 2 is dat niet anders. Dat combat achteraf dan ook niet eens bevredigend aanvoelt vormt helaas ook nog eens het zout in de wond. En dat is jammer, want voor de rest toont Tormented Souls 2 echt wel potentie. Komt het in de buurt van de lat die Resident Evil inmiddels heeft gelegd? Absoluut niet. En dat hoeft ook helemaal niet. Komt Tormented Souls 2 in de buurt van de lat die Resident Evil in de jaren '90 legde? Daar komt het verdomd dicht bij in de buurt. Maar die combat, tja, die zal menig ziel nog wel een tijdje kwellen.
Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Dual Effect
Uitgever:
PQube
Release:
23 oktober 2025
Reviewscore:
Platforms:
