Unbeatable review - Ritme, rebellie en rauwe emotie

Unbeatable is een game die zich niet laat vangen in één genre. Op papier is het een ritmegame met maar twee knoppen, maar al gauw merk je dat het veel meer wil zijn. Het is een visueel vurige mix van coming-of-age drama, punkattitude en anime-nostalgie die je aan je scherm kluistert. De vraag is niet of Unbeatable een goede game is, maar of jij het aan kunt.

Twee knoppen, honderd gevoelens

Unbeatable noemt zichzelf een anime-gevoede rhythm adventure en dat klinkt exact goed. Op het podium en tijdens combat secties ram je op de beat op twee knoppen, om omhoog en omlaag aan te vallen. Simpel in theorie, maar genadeloos in uitvoering. Je speelt als Beat, een roze-harige tiener die haar tijd verdeelt tussen dwalen door de stad en optreden op podia waar monsters, politie en stress door elkaar schreeuwen. Ze is namelijk terechtgekomen in een wereld waar muziek verboden is en muzikanten gezien worden als zware criminelen. Je praat met mensen, helpt ze of negeert ze, je speelt shows en rent daarna weer weg voor de agenten die je net een tik verkocht hebt. De game zegt zelf dat het idee verandert wanneer je het uitlegt en dat klopt, want Unbeatable voelt altijd net als iets anders dan je denkt. Soms luchtig, soms emotioneel, soms ronduit chaotisch. Maar altijd met muziek als drijvende kracht.

De verhaalmodus draait rond Beat en haar band, en duurt ongeveer tien uur. Het tempo ligt laag, je wandelt veel, maar dat werkt goed omdat de dialogen scherp zijn en de cast boordevol persoonlijkheid zit. Iedereen heeft een naam die gebaseerd is op een muziekterm, wat een speelse toets geeft aan de setting. De toon is zacht melancholisch met thema’s als vriendschap, falen en groeien. Toch moet je voorbereid zijn op lichte ACAB en linkse ondertonen, want de politie is hier de grote vijand en de hoofdpersonages stralen duidelijke anti-autoritaire energie uit. Sommige spelers zullen dat waarderen, anderen trekken hun wenkbrauwen op. Maar hoe dan ook, het verhaal blijft je bij. Gedurende mijn hele playthrough wilde ik blijven spelen om te ontdekken hoe het verhaal verder zou gaan, waarom muziek verbannen is geworden en hoe Beat en haar band samen zouden groeien.

Arcade tot je vingers bloeden

Naast de verhaalmodus heeft Unbeatable een volledige arcademodus. Die is eindeloos te spelen, met tientallen tracks en een progressiesysteem dat losstaat van het verhaal. Hierbij speel je dus alleen de ritmegames die je in de verhaalmodus normaal in de combat secties zag. Je verdient hiermee punten en jaagt op challenges die variëren van eenvoudig tot masochistisch. De arcade staat stevig op zichzelf en voelt als een game binnen een game. Voor spelers die steeds weer tracks willen spelen is dit het ideale speelveld. Je kunt alle muziek vrijspelen via het verhaal of door puur arcade te grinden, dus ook spelers zonder interesse in het narratieve deel komen aan hun trekken.

Tijdens de ritmesecties in zowel de arcademodus als het verhaal gebeurt er veel tegelijk op het scherm. De kleurrijke visuals spatten van je monitor, felle kleuren dansen over de noten en de anime-stijl voelt alsof je stiekem een VHS-tape uit de jaren 90 afspeelt op een CRT-tv. Het ziet er waanzinnig uit, maar soms wordt het te druk. Vooral later in de game miste ik beats omdat het visuele geweld het moeilijk maakte om de timing te zien. Gelukkig kun je effecten in het menu verminderen en daarmee blijft het overzicht in stand. Vier moeilijkheidsgraden geven bovendien iedereen een instappunt. Voor pure verhaalspelers is er zelfs een optie waarbij de game alle ritmegevechten voor je oplost.

Stuk voor stuk absolute bangers

De soundtrack is het hart van Unbeatable. Punkrock, powerpop, trage emotionele nummers, alles past bij elkaar alsof het één groot concept album is. Elke track is een absolute banger. De muziek drijft de actie en ondersteunt de emoties in het verhaal. Je voelt de euforie wanneer de eerste snaar wordt aangeslagen en de zaal ontploft. Je voelt ook de stilte tijdens de droomsecties waarbij Beat twijfels heeft over haar keuzes en niet weet welke richting haar leven op moet.

Toch kraakt Unbeatable soms technisch ook wat. In mijn speeltijd had ik twee volledige freezes, waarna ik de game helemaal opnieuw moest opstarten. De automatische saves voorkwamen gelukkig het verlies van progressie, maar prettig is anders. Ook kwam ik een kleine bug tegen waarin tekstballonnen elkaar overlapten als ik te snel door dialogen heen klikte. De game blijft speelbaar, maar het haalt je wel kort uit je flow. Het zijn geen dealbreakers, maar wel details die je merkt tijdens een verder ijzersterke ervaring.