WARCANA review - Een onverwachte mix

Vorig jaar kreeg ik op gamescom de kans om een vroege build van WARCANA te spelen. Ik vond het destijds een bijzondere ervaring, omdat de game verschillende genres en game mechanics met elkaar combineert. Nu is de game uit en heb ik meer dan alleen de introductie kunnen spelen. Blijft WARCANA mij nog steeds verbazen, of is dit de zoveelste game die te veel tegelijk wil doen en daardoor op alle fronten tekortschiet?

Je hoofd gaat ervan tollen

WARCANA is een real-time strategy game met een unieke twist, waarin base defense-mechanics en deckbuilding worden gecombineerd tot een intens slagveld. Elke ronde trek je kaarten uit je deck om troepen te kunnen oproepen of torens te bouwen, waarbij je een mix van aanval en verdediging tegelijkertijd moet opzetten. Wat in WARCANA namelijk het geval is, is de constante druk van het vechten tegen een of meerdere tegenstanders tegelijk. Je bouwt niet alleen om te overleven; je moet vijanden van meerdere kanten zien te overmeesteren, terwijl je zelf ook aanvallen lanceert. Elke factie in de game heeft zijn eigen deck met unieke troepen en torens, wat zorgt voor een gevarieerde gameplay. Dit zorgt ervoor dat elke match weer anders aanvoelt, maar het betekent ook dat het beheersen van deze verschillende facties met verschillende kaarten en speelstijlen een flinke uitdaging kan zijn.

De kaartgebaseerde mechanics maken ruimte voor interessante strategische keuzes. Kaarten worden niet alleen gebruikt om eenheden op te roepen die je naar je vijanden kunt sturen, maar kunnen ook van invloed zijn op hoe je je torens plaatst en upgradet. Het constante jongleren tussen troepentypes, torens en kaarttrekmechanics voegt een laag van tactische diepgang toe die lastig onder de knie te krijgen is. Snelheid van troepen, soort schade, reikwijdte van torens en aanvallen moeten allemaal worden afgewogen voordat je een zet doet. Eén fout kan je hele strategie in gevaar brengen. In het begin moest ik best wel wennen aan de gameplay en duurde het wel even voordat ik begreep wat elke kaart precies deed. Bij sommige kaarten moet je namelijk ook kiezen tussen twee of meer effecten, die dan weer andere dingen tot gevolg hebben. Dit allemaal onder de knie krijgen, is vrij pittig.

Pixel-perfect

Op het eerste gezicht ziet WARCANA er misschien niet heel bijzonder uit. De pixel art-stijl oogt simpel vanuit de standaard zoom, omdat de uitgestrekte slagvelden en talloze eenheden lijken op kleine gekleurde blokjes. Maar zodra je inzoomt, wordt een indrukwekkend niveau van detail onthuld voor een pixel art-game. Torens hebben subtiele animaties, troepen bewegen met kleine details, en zelfs het terrein heeft doordachte designelementen die een gevoel van nostalgie oproepen, terwijl het tegelijkertijd modern aanvoelt. De mogelijkheid om ver in te zoomen op de actie voegt echt iets toe aan de charme van de game, en ik merkte dat ik meer tijd besteedde aan het bewonderen van de details dan ik had verwacht. Soms moet je namelijk wachten totdat de ronde voorbij is en wanner mijn troepen dan bezig waren om door de verdedigingslinie van de tegenstander te komen, keek ik vaak rond om te zien welke kleine details ik kon zien. Een soort Waar is Waldo-plaatje, lijkt het.

Toch werkt de chaos soms ook tegen de visuele helderheid van de game. Met het grote aantal troepen dat zich over het slagveld beweegt, soms wel met duizenden tegelijk, en de vele aanvallen die tegelijkertijd plaatsvinden, kan het overweldigend worden om bij te houden wat er gebeurt en waar. Vooral in gevechten tegen meerdere tegenstanders wordt het scherm vaak gevuld met explosies, animaties en wezens. WARCANA heeft namelijk een Battle Royale-modus waarbij je met tot wel dertig man tegelijkertijd oorlogje kunt spelen. Wanneer je meer dan één tegenstander hebt, vecht je namelijk tegen je twee aangrenzende vijanden tegelijkertijd. Dat betekent dus dat er van meerdere kanten aanvallen binnen kunnen komen en dat je troepen naar beide vijanden tegelijkertijd worden gestuurd. Alsof een gevecht tegen een enkele tegenstander al niet chaotisch genoeg was.

Heeft meer spelers nodig

Een game als WARCANA leunt zwaar op zijn spelersbasis en dat is waar de game zijn grootste uitdaging tegenkomt. Er zit een singleplayermodus in om je de kneepjes van het vak te leren, maar online tegen andere spelers strijden, is natuurlijk wat je in zo'n game hoort te doen. Op het moment van schrijven telt WARCANA nog geen honderd spelers per dag. In een game die sterk leunt op competitieve multiplayer is dit best een probleem. Zonder een robuuste en groeiende community verliest zo'n game de variatie en uitdaging die het juist leuk maakt. Ik ben benieuwd welke plannen de ontwikkelaars hebben om spelers aan te trekken en te behouden.

Ondanks de kleine spelersbasis genoot ik wel van de matches die ik wist te vinden. Bij het spelen tegen vaardige tegenstanders komt de tactische complexiteit echt naar voren. Elke match is een test van strategie, snel denken en resource management, allemaal dingen die ik leuk vind. Maar om zijn volledige potentieel te bereiken, heeft WARCANA wel echt meer spelers nodig. Met de juiste updates of in-game evenementen zou de game een loyale niche kunnen ontwikkelen, maar dat is nog even afwachten.