De Rondvraag: Meest gehate game character

We hebben allemaal wel een fictief figuur die we niet kunnen uitstaan. Vaak is het niet 1 specifiek dingetje wat dan irriteert, maar alles. De stem, het uiterlijk en wat ze doen en zeggen. Delen we allemaal dezelfde mening? Nee, vaak niet. De één vindt Kirby het schattigste en leukste poppetje dat er is, de ander wilt de stomme roze bal lekschieten. Zo is in de Westerse wereld Tingle allesbehalve populair, maar in Japan is men dol op de creepy Link-fan. In deze editie van De Rondvraag hebben we gevraagd welke gamefiguren bij ons voor de meeste ragequits en migraines hebben gezorgd. Lees hier onze traumatische betogen en huiver.

Kees met Issun uit Okami

Bij irritantste personages in games komen er in mijn hoofd wel een aantal op. Je kan natuurlijk denken aan bepaalde vijanden of een vervelende eindbaas. Mijn irritantste gamepersonage is echter Issun uit Okami. Dit kleine wezentje, niet groter dan een insect, vergezelt je tijdens de game en houdt erg van praten. Alhoewel je het niet echt praten kan noemen. Okami maakt namelijk gebruik van een fantasietaal met veel klanken. Issun heeft nogal een hoge klank en praat heel snel en veel, waardoor het lijkt op nagels die over een schoolbord krassen. Hierdoor was ik dit wezentje al vrij snel zat en ging ik tijdens lange dialogen gewoon het geluid zachter, of zelfs uit zetten. Okami zelf mag dan een briljante game zijn, maar het heeft helaas wel één minpunt: Issun.

Patrick met die kuthond uit Duck Hunt

Er zijn maar weinig gamepersonages waar ik echt een aversie tegen heb. Natuurlijk, er zijn er wel een paar waarvan ik denk “moet dat nou?”, zelfs een in het door mij geliefde Assassin’s Creed 2. Dat ‘It’s-a me, Mario!” ging bij mij echt door merg en been, maar een hekel had ik niet aan Mario Auditore. Als ik dan toch een personage moet benoemen waar ik een diepgewortelde haat jegens koester, dan is het wel die gruwelijke kuthond in Duck Hunt. Mij een beetje uitlachen omdat ik een eend liet ontsnappen. IK WAS EEN KLEIN KIND, VRIND! Weet je wat je me hebt aangedaan? Jaren heb ik elke hond acute heupdysplasie toegewenst. Allemaal omdat jij zo denigrerend gniffelde, wetende dat je toch onschendbaar was. Nu ik eraan denk, het zou zomaar eens de reden kunnen zijn dat ik een kattenliefhebber ben, al vond ik Dogmeat in Fallout dan wel weer een ‘good boy’.

Timo met Ermac, Rain, Smoke, Noob Saibot en Reptile uit MK

Mijn irritantste gamepersonage is er niet één, maar zijn er eigenlijk vijf. Oké, hier speel ik een beetje vals, maar dat deed Midway in de jaren ‘90 ook. Hiermee doel ik op voor mij het meest irritante gamepersonage. En dat zijn de copy-paste ninja’s van de Lin Kuei-clan uit Mortal Kombat. Wat mij betreft zijn er maar twee originele karakters in die gedaante en dat zijn Sub Zero en Scorpion. Blijkbaar was de inspiratie rock-bottom geslagen alsof het een fatality was, want het enige dat ze veranderd hadden waren de kleuren. Eerlijk is eerlijk, ze hebben enigzins hun best gedaan op hun individuele achtergrondverhalen en moves. De technische beperkingen van de SNES kunnen ook geen excuus zijn gezien Ultimate Mortal Kombat 3 met zijn veelvoud aan personages. Nee, in mijn ogen waren zij nep en karakterloos. Bovendien hadden zij allemaal een move waarmee je belachelijk overpowered was. Smoke, Rain en Noob Saibot hadden een teleport-move die, wanneer goed getimed, onblockbaar was. Ermac had een roundhouse kick waar Patrick Swayze jaloers op zou zijn. Kortom: onorigineel, overpowered en irritant.

Peter met Rico uit Killzone

Met de Killzone gamereeks heb ik een ambivalente relatie. De serie is over het algemeen echt wel goed, maar heeft veel potentie laten liggen door met de verkeerde hoofdpersonen door te gaan. De originele Killzone op de PS2 was een mooie simpele kick-off, met vier totaal verschillende main characters. Drie hiervan zijn erg likeable, maar eentje beduidend niet: Rico. Deze oorpijn-bezorgende metgezel houdt vooral van onaardig doen, schreeuwen en geen orders opvolgen. Ga dat maar eens een dagje doen in het echte leger. De twee tofste en origineelste hoofdpersonages uit deel 1, Luger de vrouwelijke Shadow Marshal en Gregor de half-Helghast spion komen nooit meer terug. Maar wel onze Rico. Ook in Killzone 2 schreeuwt hij heel het spel met je door en luistert ook weer lekker nergens naar. Rico executeert zelfs de leider van de Helghast wanneer dit expliciet wordt verboden door zijn meerderen. Zouden we daarom wel van hem af zijn in deel 3? Natuurlijk niet! Rico mocht (compleet ongeloofwaardig) in het leger blijven, waarschijnlijk puur om zo jou ook in deel 3 weer op te zadelen met zijn "betrouwbare" gedrag en schijtpersoonlijkheid. Waarom Guerrilla, waarom in hemelsnaam?

Rudy met Slippy uit Star Fox

Ik heb een klein lijstje met favoriete games en Star Fox 64 is een van de games die zich met trots op dat lijstje terugziet. Star Fox heeft alles wat ik nodig heb in een game. Een vet cool team van verschillende persoonlijkheden, een overduidelijk doel, het nodige drama, strakke controls en ijzersterke gameplay. Falco is irritant vanwege zijn arrogante persoonlijkheid, maar Slippy Toad is er gewoon om je continu in de problemen te brengen. Hoewel ik me geen Star Fox zonder deze bloed irritante kikker kan voorstellen, erger ik me de pest aan dit groene blok aan mijn afgezette been. Slippy's enige doel in het leven is om zo vaak mogelijk neer te storten, toch keert hij telkens terug. "Fox, get this guy off of me!". Nee! Sterf Slippy en neem Navi van Ocarina of Time met je mee in een grote vuurbal!

Dat is een hele diverse lijst met gehate figuren. Heb jij ook zo'n specifiek game-character die je niet kan uitstaan? Laat het ons weten!