Review
Dragon Age: The Veilguard review - Vaarwel Dragon Age
gisterenWe zeggen vaarwel tegen de geliefde Dragon Age-franchise, want Dragon Age: The Veilguard heeft niks te maken met de donkere fantasiewereld en de franchise.
Er zijn aardig wat games de revue gepasseerd in al die jaren. Natuurlijk probeer je altijd de game zo goed mogelijk te spelen, maar het is lastig om te bepalen hoe goed je ergens in bent. Zeker als je online kijkt, want dan zie je vaak dat je toch niet zo goed was als je dacht. Toch heeft elke gamer wel een game waar hij of zij enorm goed in is/was. Dit geldt natuurlijk ook voor onze redactie; dus laten we eens kijken in welke game zij de koning zijn.
Als er een koning was die geen gelijke kende, was ik dat wel met F-Zero X op de Nintendo 64. Misschien was ik zelfs keizer. Dit is een game met zeer strakke gameplay. Eenvoudig om op te pikken, maar moeilijk om te beheersen. En dit laatste deed ik. Uiteraard alle cups volledig op de best mogelijke manier uitgespeeld, alle time-trials ghosts aan flarden gereden en een death race tijd van ietsjes meer dan 23 seconden. En niemand won het van me in de multiplayer. De dubbel-tap om te beuken beheerste ik tot in de puntjes en de spin-attack was dodelijk voor opkomende waaghalzen. Nee, deze game was niet heel geliefd om na school te spelen met mijn vrienden. Helaas hebben wij hier in Europa nooit de DD-uitbreiding gehad. De GameCube-versie was minstens net zo tof, maar hier heb ik lang niet zoveel uren ingestoken als zijn voorganger.
Er zijn zat games waarin ik altijd met multiplayer ontzettend zoog. Met Halo heb ik zelfs nooit ook maar één potje gewonnen. Ten tijde van de SNES en N64 waren er wél een paar multiplayer games waarin ik heel erg goed was. Met die ballonnetjes tegen elkaar in Mario Kart 64 won ik altijd, maar dat was vooral geluk. Killer Instinct was ik ook de koning in, behalve als ik vocht met Spinal. Maar er was één game waarin ik echt altijd met ruime voorsprong won van iedereen: Goldeneye. Ik heb zelfs ooit aan een toernooitje meegedaan, waarbij ik met 23-0 en 22-0 wist te winnen. De maps met alle spawnpoints, items en wapens wist ik volledig uit mijn hoofd en als een echte James Bond schoot ik ook altijd raak, met de nodige dosis geluk op zijn tijd.
Koning in een game zijn, ik dacht meteen aan competitieve games zoals Tekken of Mario Kart, maar daar ben ik matig in. Ik moest dus denken aan andere soorten games en dacht meteen aan Dragon Quest 8. Überhaupt één van de beste games die ik ooit heb gespeeld, maar dat even terzijde. Weten dat je bij de watervalgrot dicht bij het eerste stadje eerst omhoog moet in plaats van naar binnen of weten dat doorgaan naar Port Prospect vaak slimmer is dan stoppen in Alexandria zijn natuurlijk handige feitjes om te weten, maar het maakt je nog geen koning van de game. Ook de slechteriken Dhoulmagus of Rhaptorne in één keer verslaan is niet eens zo speciaal. Zelfs alle Alchemy Pot recepten voltooien en het beste wapen voor de vrouwelijke compagnon krijgen door te grinden in het casino vallen in het niet als je het vergelijkt met de tweede baas van het spel. Alle voorgenoemde dingen zijn zeker niet makkelijk, maar vraag het na bij Dragon Quest-fans en ze zullen beamen dat Khalamari als tweede baas gek genoeg de lastigste baas van het spel is. Maar na honderden uren de game opnieuw uitspelen is zelfs hij makkelijk. Ook de draken in de post-game zijn geen uitdaging meer voor mij. Uiteindelijk rust er alleen nog maar het levelen van de karakters en zelfs dat heb ik gedaan. Ik zou willen zeggen dat ik deze quest wel heb voltooid en mezelf wel zie als de nieuwe King Trode.
Aangezien we vroeger veel minder keus hadden qua games, werd je automatisch goed in de games die je in je bezit had. Zo heb ik heel veel Super Mario Kart op de SNES (NTSC) gespeeld. Op den duur vloog ik in de 150cc cups door de velden om de anderen ver achter mij te laten. Ook kon ik de aanvallen met schilden (zelfs rode) gemakkelijk ontwijken. In sommige velden reed ik zo snel dat ik op een haar na de laatste computer gestuurde speler twee keer gelapt had. In de Battle modus was ik bijna ongeslagen en kon ik in een drift van 180 graden je nog steeds raken met een groen schild. Gelukkig had ik concurrentie van een vriend die evengoed was op de PAL-versie. Door de kloksnelheid is de timing net even anders en konden we nooit bepalen wie nou de beste was. Dit zorgde voor intense races en battles. Door de invoering van het blauwe schild die altijd de racer op de eerste positie raakt, vond ik de volgende Mario Kart games minder leuk om te spelen en ben ik nooit meer op het niveau van het origineel gekomen.
Dit zijn de games waar wij ons mannetje kunnen staan. Wat is de game waar jij de koning in bent en iedereen in het stof doet bijten?
Review
We zeggen vaarwel tegen de geliefde Dragon Age-franchise, want Dragon Age: The Veilguard heeft niks te maken met de donkere fantasiewereld en de franchise.
Nieuws
SIE topman Hiroki Totoki geeft aan dat ze het volgende fiscale jaar weer PlayStation 5-exclusieve games gaan uitbrengen. Dit heeft gevolgen voor Ghost...
Nieuws
De gamestrategie van Warner Bros. Games gaat op de schop. Voorlopig gaat de gamedivisie zich focussen op Hogwarts Legacy, Mortal Kombat, Game of Thrones...
Nieuws
SEGA heeft ontwikkelaar Amplitude Studios (Endless Dungeon, Humankind) verkocht. De gamemaker in kwestie gaat nu verder als een onafhankelijke organisatie.