De Rondvraag: Moeilijkste game die je hebt uitgespeeld

Eindelijk is het gelukt. Na talloze keren proberen heb je dan die grote gemene eindbaas weten te verslaan en kun je met trillende handjes de controller naast je neerleggen. Met een bezweet en voldaan gelaat aanschouw je de eindscene, gevolgd door de credits, die je murw gebeukt en in euforische staat helemaal uitstaart. En wat geeft nog een beter gevoel? Als je dit hebt gedaan zonder IDDQD, Konami code, stap voor stap walkthrough en allerhande van dat soort valsspelerij. We zijn met de hoed weer eens rondgegaan, en hebben aan de redactie gevraagd wat nu de moeilijkste game is die ze ooit hebben weten uit te spelen. Zonder cheats!

Peter met Ikaruga

Ik houd van pittige games. Daarom speel ik ook heel graag games als Dark Souls, en ben ik gek op het halen van de moeilijke geheime levels van DKC 2. Ik houd er vooral van wanneer de game moeilijk is, maar wel fair. Zo heb je bij Super Mario Kart dat onze roodgepette loodgieter vaak spontaan een sterretje krijgt vlak voor de finish, ook al heeft hij zeker weten met zijn dikke reet nooit een item gepakt. Shoot-em-ups echter, zijn vaak bruut, maar bijna altijd wel eerlijk. Hiervan heb ik er ook talloze uitgespeeld, waarbij de eerste shmup was op de gameboy: Gradius Interstellar Assault. Heel pittig, maar het lukte mij wel. Mijn grootste prestatie blijft denk ik nog altijd dat ik Ikaruga uiteindelijk zonder al teveel moeite wist uit te spelen, en zelfs gigantische combo-scores uit de eerste levels wist te krijgen. Hiervoor heb ik maandenlang elke dag een half uur geoefend. Kijk kinderen, oefening baart kunst! En dat is Ikaruga zeker, wat een geniale, geweldige shmup.

Timo met Perfect Dark

Cheats zijn voor mietjes. Maar soms zijn ze wel erg leuk. Het is alleen toffer als je een game daadwerkelijk volledig weet uit te spelen zonder cheats of wat dan ook. Ik heb lang nagedacht over mijn moeilijkste game die ik zonder cheats heb uitgespeeld. Voor mij betekent dit niet alleen zonder cheatcodes, maar ook zonder guides, internet et cetera. Dan kom ik uit op Perfect Dark. De game op Perfect Agent uitspelen is geen eenvoudige klus. Want naast dat je eenvoudiger te doden bent - vijanden richten beter en kogels doen meer schade - worden ze ook nog slimmer. Ze zoeken zelf meer dekking of proberen versterking te roepen. Tel daarbij op dat de missie die jij moet voltooien uitgebreider wordt en je weet dat je met een pittige game te maken hebt. Levels worden namelijk ook groter, dus des te meer kans dat jij het loodje legt. Zeventien missies zijn er om uit te spelen en eer dat je deze had uitgespeeld op Perfect Agent, was je wat grijze haren rijker. Des te vetter is het dat ik kan stellen dat ik hier geen enkele cheat of guide bij heb gebruikt. Zelfs niet bij klotelevels Pelagic II en Skedar Ruins of dat laatste stuk met de kluis bij G5 Building. Toen ik Skedar Ruins op zijn moeilijkst had afgerond voelde ik mij de koning van de shooters.

Patrick Lamers met Resident Evil 5

Ik heb diverse moeilijke games gespeeld, maar met eentje heb ik echt veel moeite gehad om het te halen. Resident Evil 5 was in bijna alle opzichten goed te doen, zelfs op de professional moeilijkheidsgraad. De main game had ik dan ook vrij snel uitgespeeld. Het probleem kwam voor mij pas bij het spelen van de DLC. Lost in Nightmares was een uitdaging, maar na wat oefening snel uitgespeeld. Ik heb het het moeilijkst gehad met Desperate Escape, op professional difficulty. De ammunitie is al vrij schaars, dus daar moet je voorzichtig mee omgaan. Dan zijn de vijanden op die moeilijkheidsgraad ook geen walk in the park. Als het je dan uiteindelijk toch lukt om met lege magazijnen de eindlocatie te bereiken, dan begint het echte werk pas. Je moet je daar zien te weren tegen hordes aan Majini totdat Doug je met een helicopter komt redden. Ik was na veel verwoede pogingen dan ook enorm blij deze uitbreiding op professional uitgespeeld te hebben. In vergelijking met Desperate Escape was de rest van de game als een potje Yoshi's Story voor de Nintendo 64.

Patrick Meurs met De Hotline Miami-games

Ik heb een hekel aan moeilijke games. Punt. Het spelen van punishing games is aan mij niet besteed. Terwijl de een zweert bij Soulsborne-achtige games, zie ik deze vorm van digitale sadomasochisme niet zitten. Nu is het wel zo dat bijna iedere game door mij als ‘uitdagend’ wordt bestempeld. In menig shooter staat mijn K/D gelijk aan mijn netnummer (013) en ik ben meestal al dood in de lobby. Maar goed, ik dwaal af. Ik heb namelijk wel eens moeilijke games gespeeld. De meest recente was de Hotline Miami-reeks, voor zover ik het me kan heugen. Hoe pittig deze ook was, toch heb ik me er uitstekend mee vermaakt. ‘Sterven, nog eens’ en dat zo talloze keren, het deed me wel wat. Voor het eerst in tijden had het ook geen nut om walkthroughs te kijken, want het is gewoon een kwestie van trial & error. En geloof me, het heeft me flink wat tijd gekost en me aardig wat grijze haren opgeleverd, maar ik heb ze beiden op eigen houtje voltooid. Wat was ik ff trots op mezelf, een victorieus gevoel dat regelmatig terugkeert bij het luisteren naar Roller Mobster van de Franse synthwave-geweldenaar Carpenter Brut. Ook een dikke aanrader overigens, net als Hotline Miami...

Sjongejonge. Dat zijn inderdaad de makkelijkste games niet! Vind jij bovenstaande prestaties indrukwekkend, of draai jij er je hand niet voor om? En wat is jouw beste top uitspeel prestatie ooit? Laat het ons weten!