De Rondvraag: Wat is het engste monster dat je bent tegengekomen?

Monsters, gedrochten en andere verschrikkingen. De horrorgames zitten er vol mee, al zijn dit niet de enige games die monsters produceren. Soms zijn de gewone mensen in games ook vaak monsters die je in het echte leven niet wilt tegenkomen, denk aan Vaas uit Far Cry 3. Toch hebben de horrorgames een streepje voor, omdat deze games gemaakt zijn om je hart sneller te laten pompen en vaak vijanden produceren die dit bewerkstelligen. Mister X of Nemesis uit Resident Evil zijn goede kandidaten. Niet eens omdat ze heel afstotelijk zijn, maar omdat ze je nooit met rust lijken te laten. Als je de grond voelt trillen, weet je dat snel moet vluchten. Ga wel de goede kant op, want anders loop je nog tegen hen aan en dat maakt het overleven er niet makkelijker op. Teveel monsters om op te noemen vandaar dat we aan de redactieleden vroegen welk monster zij niet uit hun geheugen kunnen wissen.

Claudia schrok enorm van ReDead uit The Ocarina of Time

Als ik denk aan enge monsters, zijn er eigenlijk vrij weinig voorbeelden die in me opkomen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een fascinatie voor alles wat met horror, het occulte en de dood te maken heeft, maar ik speel gewoon niet graag enge games. Waarom? Ik heb er een godsgruwelijke hekel aan om te schrikken en laat dat nou net de USP van zo’n beetje elke horrorgame zijn. Dat betekent echter niet dat ik nooit een eng monster tegen ben gekomen in een normale game. Het meest enge monster dat ik me kan bedenken is dan ook de ReDead uit de originele Ocarina of Time-game op de Nintendo 64. Ik kan me namelijk nog goed herinneren dat ik als kind voor het eerst die prachtige 3D Legend of Zelda-game speelde en voor het eerst een ReDead zag. Het zombieachtige figuur bleef doodstil staan, totdat ik te dichtbij kwam en het ineens zijn hoofd naar de camera draaide en ik een afschuwelijk gekrijs hoorde. Verschrikt keek ik toe hoe de ReDead langzaam op me af kwam, terwijl ik me niet kon bewegen. Als klein kind vond ik die wezens echt doodeng en ik kan dan ook wel stellen dat ik een hele lange tijd geen Ocarina of Time meer heb gespeeld na die eerste ontmoeting met een ReDead.

Bram is (geen) fan van de monsters in Amnesia: The Dark Descent

Kleine Bram was altijd al fan van media die niet voor mijn leeftijd geschikt was. Okay, dat kan je verkeerd opvatten dus laat ik het even duidelijk maken. Ik speelde Amnesia: The Dark Descent in hetzelfde jaar toen het uitkwam. Een kleine rekensom later vertelt ons dat ik toen twaalf jaar oud was. Net wat te jong voor zo’n game. Toen ik de game rondweg een jaartje geleden opstartte, dacht ik ook bij mezelf: “Oh, ik was toen gewoon nog hartstikke jong. Hoe eng kan deze game nou eigenlijk zijn?”. Nou, het blijft gewoon eng genoeg om een volwassen vent te doen bibberen. Lees de retrospectief waarom Amnesia nog steeds zo geweldig is, terwijl ik hier mijn focus richt op de monsters zelf. Absolute onwerkelijke gedrochten die de spelers blijven achtervolgen, totdat je morsdood bent. Het geluiddesign is hierbij geweldig en zeker door de muziek die in je oren krijst, heb je de neiging om je controller neer te leggen en je onder je bed te verstoppen. Hopelijk brengt Amnesia: Rebirth vergelijkbare monsterlijke gevaren die volwassen mannen doen bibberen net zoals The Dark Descent deed.

Patrick schijt zeven kleuren in z'n broek voor The Witch uit Left 4 Dead

Meestal voel je wel een beetje aan de game aan of er iets op komst is waarvoor je op je hoede moet zijn. De sfeer van de game ademt dan als het ware dat er gevaar op de loer ligt en dan bereid ik mij mentaal al voor. Door deze voorbereiding is het vaak dat ik niet echt snel bang wordt van monsters in games. Je ziet het namelijk vaak al van mijlenver aankomen. Alleen is dat niet altijd het geval. In Left 4 Dead wordt je aandacht namelijk af en toe getrokken door het gehuil van een jongedame. Ontzettend zielig en begrijpelijk natuurlijk, want de hordes zombies vliegen je om de oren. Niet zo vreemd dus dat zo'n 'damsel in distress' het niet meer ziet zitten en in huilen uitbarst. De dappere held in mij snelt er dan naar toe om haar te redden, maar dat was dus niet zo'n goed plan. The Witch uit Left 4 Dead heeft namelijk een broertje dood aan mensen die bij haar in de buurt komen en scheurt je met liefde aan stukken als je het waagt haar te storen, terwijl ze zit te huilen. De eerste keer dat mij dat gebeurde schrok ik mij een ongeluk. Het gebeurt nog weleens dat ik badend in het zweet wakker wordt, omdat The Witch in mijn nachtmerries rondspookte.

Eilish vindt Amnesia The Dark Descent ook heel eng

Het engste monster dat in ben tegengekomen in een game is het monster van Amnesia. Wat het is, ik heb geen flauw idee. Maar dat is misschien juist wel het gene dat hem zo eng maakt. Of het feit dat hij uit het niets verschijnt en dat je er gewoon helemaal niets tegen kunt doen. Het enige dat je kunt doen, is je verstoppen. En dan moet je nog maar hopen dat het werkt, want het monster weet ook nog eens hoe hij kasten moet doorzoeken. Visueel gezien was Amnesia The Dark Descent nog niet heel vooruitstrevend, maar dat was ook absoluut niet nodig om de game angstaanjagend te maken. Zoals ik al zei in mijn Drie van die artikel over Amnesia, het monster komt nog steeds regelmatig voor in mijn nachtmerries.

Zijn dit engste monsters die je kunt tegenkomen in games of heeft een nog grotere verschrikking je de stuipen op het lijf gejaagd? Laat het ons weten en deel het in de comments.