Drie van die: Stomme dingen die ik stiekem mis in Ace Combat 7

Als er één straaljager-simulator is die helemaal de Maverick in me naar boven haalt, dan is dat met stip Ace Combat 7: Skies Unknown. En met recht. Namco Bandai weet namelijk als geen ander hoe het mij de ultieme piloot moet laten voelen, vooral door de toevoeging van VR-ondersteuning. Ooit was ik onwetend en had ik nog nooit geproefd van een virtuele vlucht in een fighter jet, maar sinds ik mijn eerste mijlen in het luchtruim van Ace Combat 7 heb doorgebracht, smacht ik naar meer. Naar dingen die zelfs Ace Combat 7 mij in VR niet kan verschaffen. Dingen als:

Een echte schietstoel

Vliegen is leuk, maar zelfs de beste piloot maakt er wel eens een ‘goat rope’ van. Oftewel, soms verneuk je het gruwelijk en is je cockpit niet meer de veiligste plek om te vertoeven. In Ace Combat 7 kun je er natuurlijk gewoon voor kiezen om je toestel zonder enige echte consequenties met zijn neus in de grond te parkeren. Of je gaat naar je menu, kiest je vorige checkpoint en probeert het gewoon opnieuw. Kan allemaal. Maar in het echte pilotenleven is dat een beetje onpraktisch.

Nope, in het eggie kan een piloot - als de omstandigheden hierom vragen - zichzelf met wat duw- en trekwerk uit zijn canapee schieten en zijn toestel weer aan de belastingbetaler terugschenken. Je weet wel, punching out. Zie daar, de schietstoel. Jammer genoeg ontbreekt die in mijn VR Ace Combat 7 setup en stiekem baal ik daar een beetje van. Ik weet dat het beter zo is, want mijn plafond is niet zo ‘schietstoel proof’, maar ergens smacht ik naar dat moment waarop ik “BAILING OUT!” kan roepen, ik aan een hendel trek en ik met enige bravoure de lucht in ga.

Misselijkmakende g-krachten

Het is absoluut niet moeilijk om in Ace Combat 7 kotsmisselijk te worden. Vraag dat maar aan onze Rudy. Dat hebben we te danken aan een fenomeen genaamd motion sickness, waar menig VR-gebruiker ooit min of meer mee van doen heeft gehad. Zelfs ik - iemand die amper last heeft van dat euvel - heb wel eens een VR-game gespeeld waarin ik mijn ontbijt, lunch of avondeten bijna heb mogen herkauwen. Ace Combat 7 maakt een goede kans om dat ook weer te bewerkstelligen, want als iets motion sickness opwekt, is het snelle en onverwachte bewegingen in een blok vliegend aluminium met klinknagels.

Maar helaas. Hoe realistisch Ace Combat 7 ook omspringt met misselijkmakende taferelen, van de g-krachten zal ik het niet worden. Jammer man, geen spin and puke. Ik zal nooit weten hoe G-LOC voelt, oftewel om al het bloed uit mijn hoofd te voelen vertrekken en als een bleke, slappe noedel in mijn stoeltje gedrukt te worden. Ja oké, ik zou theoretisch gezien aardig in de buurt kunnen komen door een keertje in zo’n sapcentrifuge van de NASA te stappen, maar daar mag ik dan weer niet in met mijn PlayStation VR op. Zo flauw.

Overtollig jargongebruik richting ground control

“Ik heb nondeju tig Bogeys on my tail”, “Ik ga met de speed of heat fangs out en klap er ff een Fox One en een paar Fox Two’tjes uit” en “Ik stap weer gezellig in mijn poopy suit en ga ff rubber sucken”. Het zijn slechts een paar voorbeeldjes van overtollig jargongebruik richting ground control waar ik tijdens het spelen van Ace Combat 7 van verstoken zal blijven. Tenminste, Namco Bandai heeft het er zelf niet in verwerkt, al houdt men mij niet tegen om het zelf door de mic te scanderen.

Heeft dat nut? Nee, totaal niet. De enige die daar echt profijt van heeft is de persoon die het met zijn of haar mobieltje weet te filmen. Die houdt er misschien wat views op YouTube aan over. Ik - als overenthousiaste Topper Harley - haal er geen voordeel uit, gezien er geen luchtverkeersleiding of copiloten aanwezig zijn die er een touw aan vast proberen te knopen. Eeuwig zonde en een gemiste kans als je het mij vraagt, maar misschien wat voor Ace Combat 8 over een jaar of tien...

Maar goed, buiten deze drie pietepeuterig kleine dingetjes om vormt Ace Combat 7: Skies Unknown natuurlijk wel de natte droom van iedere ‘dot chaser’ en virtuele ‘Zoomie’. Het pleit dan ook voor zichzelf dat ik er gruwelijk veel zin in heb, ook al ben ik een gruwelijke ‘ham fist’ die zijn bird talloze keren in de grond gaat parkeren. Maar goed, dat geeft me tenminste wat tijd om mijn kotszakje af en toe leeg te schudden. Wel zo handig.