Review: Ace Combat 7: Skies Unknown PlayStation 4

Dark Blue. Het is volgens Ace Combat’s fictieve personage Avril Mead de favoriete kleur van iedere jetfighter. Het donkere blauw van de stratosfeer is een specifieke tint die wij, als simpele gamer, nooit in het echt zullen aanschouwen, al probeert Bandai Namco Entertainment - of eerder splinterstudio Project Aces - ons al jaren ‘the next best thing te geven. Sinds 1995 staat de Ace Combat-serie garant voor een digitale straaljager-ervaring met een redelijke instapdrempel en een hoog plafond. Ook anno nu, ruim 11 jaar na Ace Combat 6, is ‘the sky the limit’ in Ace Combat 7: Skies Unknown. Qua aanpak wijkt Project Aces niet verschrikkelijk ver af van diens Modus Operandi, maar dat is niet per definitie slecht. Sterker nog, het maakt van Ace Combat 7: Skies Unknown wederom een straaljager-sim om van te smullen.

Het is weer hommeles in Strangereal

Net als in vele voorgangers van deeltje 7, begeven we ons wederom in het luchtruim van het fictieve Strangereal, waarin alles pax en vree lijkt tot de goed gehandhaafde wapenstilstand tussen Osea en Erusea abrupt wordt verbroken. Avril Mead, een chick met mechanische skills en een zelfgebouwd stuk vliegijzer, weet daar alles van omdat ze er midden in terecht is gekomen. Zwaar kut voor haar, maar dat geeft haar wel een (soms langdradig) verhaal om te vertellen. Dat doet ze dan ook in de campaign van Ace Combat 7: Skies Unknown, waarin we in het flightsuit van een Osean Air Defense Force-piloot met de codenaam Trigger stappen. Trigger houdt waarschijnlijk van schieten - wat zijn codenaam zou verklaren - en ik ga er gemakshalve maar even van uit dat hij daar ook best goed in is, maar het werkt hem ook in de problemen. Gedurende een extractie van een niet nader te noemen VIP, maakt één druk op de knop het verschil tussen een gewaardeerde dot chaser of een oorlogscrimineel. Opzettelijk of niet, Trigger zit direct in de penarie en wordt zonder blikken of blozen uit zijn squad gebonjourd.

Einde vliegcarrière, zou je zeggen. Nope. Dat zou een beetje de duur van de campaign drukken. In plaats daarvan wordt Trigger naar een penitentiaire inrichting annex decoy vliegbasis 444 getransporteerd, waar hij zijn straf mag uitzitten tot Erusea er een keer een dikke bom op dumpt. Tot die tijd komt, mag hij zich en passant opstellen als cannon fodder in een van de werkende vliegtuigen die 444th Air Base rijk is. Trigger en zijn medegedetineerden hoeven maar één ding te doen; de Erusean gevechtspiloten bezig houden en wat geven om uit de lucht te klappen, zodat de echte jongens wat minder last van Erusea’s luchtmacht hebben. Maar Trigger zou geen Trigger heten als hij zijn waarde niet bewijst aan zijn commandant. En zo, jongens en meisjes, vult Project Aces een campaign alsnog met een varia aan missies waarin Erusea, overmoedigheid en de klok je grootste vijanden zijn.

Het is de Flight of the Phoenix, weer of geen weer

Want voordat je er erg in hebt, ben je weer aan het dogfighten, militaire basissen aan het platbombarderen, vloten tot zinken aan het brengen en toch maar weer VIP’s aan het escorteren - al kom je maar niet onder je titel ‘moordenaar’ uit. En hoewel dat op een gegeven moment allemaal mega repetitief kan klinken, is het dat stiekem niet. How? Nou, dynamisch weer bijvoorbeeld. That’s how. Geen enkele vlucht in Ace Combat 7’s campaign voelt hetzelfde en mocht dat wel zo zijn, dan kun je zelf altijd nog een variabele in de mix gooien door een ander vliegtuig met andere wapens te commanderen. Daarover later meer. Maar even terug naar dat weer, want jongens… echt. Als er één ding is wat ik echt een geniale toevoeging vind, is dat het effect dat weersomstandigheden op je vliegmachine en diens elektronische gadgets kunnen hebben. Lang in de wolken vliegen is goed tegen radardetectie (doei missile lock!), maar al dat vocht vriest op zo’n hoogte wel lekker aan je canapee en je vleugels vast. Tabee bestuurbaarheid en hallo grond. Maar wacht, er is nog meer. Wat dacht je van zandstormen die met je radar klooien en je achterlaten met het gezichtsvermogen van Stevie Wonder of onweersbuien die de spanning nog verder opvoeren? Weer of geen weer, een echte piloot vliegt er gewoon doorheen. Het is in Trigger’s geval dat of een gezellig enkeltje solitary confinement.

Wordt Ace Combat 7 hierdoor niet overdreven moeilijk? Nou… nee, maar makkelijk is het ook niet direct. Net als iedere andere Ace Combat is deel 7 ‘easy to learn but hard to master’. Ondanks de zeer summiere uitleg die Project Aces je geeft, ben je in no time gewend geraakt aan de controls. Ace Combat 7 is dan ook niet echt een simulator. Maar, Ace Combat 7 laat je wel even vechten voor je MRP - je in-game currency - en geeft de (s)kills zeker niet cadeau. Overmoedigheid wordt nog steeds bestraft. Lekker laag over een basis vliegen, zodat je die bom met meer accuratesse kunt droppen, kan op hoge snelheden al vlot leiden tot een vliegtuig in de grond. Geloof me, ik kan het weten. Te langzaam vliegen om die bocht lekker scherp te nemen trouwens ook. Je moet constant de balans vinden om je vliegtuig zo wendbaar mogelijk te maken, want ben je dat niet, dan ga je in dogfights genadeloos op je snufferd. Dat heeft de multiplayer me wel geleerd.

Multiplayer: Eén team, één taak, twee modi

Mocht je namelijk de campaign verlaten met het idee dat je een straaljager-god bent, dan is de multiplayer er om dat idee te bevestigen of te ontkrachten. Dogfighten in de campaign is namelijk wel heel andere koek dan tegen andere piloten online. Helaas bevat de multiplayer op de tijd van schrijven slechts twee modi; Team Deathmatch en Battle Royale (wat eigenlijk gewoon Deathmatch is…). Er is dan ook maar één echt doel en dat is anderen uit de lucht janken tot een individu of een team een bepaalde score heeft gehaald of tot de tijd is verstreken. En dan kom je er toch achter dat een perfect missile lock wél noodzakelijk is, wat het toch allemaal wel een beetje uitdagender maakt. Vooral wanneer je met een cheap vliegtuigje met simpele raketjes tegen een luchtruim vol aces gaat. Zo’n ace - welke duidelijk wordt gemarkeerd door het aantal sterren boven zijn vliegtuig - wil je stiekem wel neerhalen omdat het dikke punten scoort, maar dan wil je wellicht wel een hangar vol goede jets, wapens en snufjes hebben.

Zie daar, de Aircraft Tree. Een blauwdruk van alle vliegtuigen, wapens en gadgets die je met je hard verdiende MRP kunt kopen. En mensen, dat zijn er veel. Heel veel. Het zijn er zelfs zo ontiegelijk veel dat Project Aces zelf garandeert dat je het niet allemaal kunt unlocken met de MRP die je in de campaign verdient. Ieder vliegtuig heeft namelijk ook weer twee secundaire wapens die je kunt kopen en het veld zit ook nog eens vol peperdure snufjes die van jouw favo jet de ultieme killing machine maken. Even de portemonnee trekken om wat MRP te kopen? Houd die flappentap maar dicht. Tot op heden is MRP niet in de stores te koop en dat bejubel ik. Dat zouden meer devs moeten doen. Wil je die hangar lekker volstouwen met straaljagers en wapentuig, dan is het devies; “Git gud or get rekt”. Helaas voor mij ben ik dat niet en is multiplayer aan mij niet direct besteed, maar een andere modus is dat wel.

VR: Verdomd Retegoed en/of Vluchtig Ritje

En dan is daar nog de VR-modus, waar ik als PlayStation-gamer aanvankelijk een hard hoofd in had. De PlayStation VR staat er namelijk niet om bekend dat het een gruwelijke beeldkwaliteit heeft, of games die er echt oogverblindend uitzien wanneer het om detail gaat. Vanaf heden kan ik zeggen dat dit idee bij mij aardig pleite is, want oei oei… wat ziet Ace Combat 7 er in VR bruut uit. De scepsis sloeg in luttele seconden om naar een dikke glimlach van oor tot oor, terwijl ik vol verbazing mijn cockpit bewonderde. Ik weet het niet hoor, maar zo’n launch sequence, zo’n dogfight waarbij je de een na de ander over en onder je door ziet vliegen en je instinct dat tegen je zegt: “volg dat vliegtuig!”... het maakt van Ace Combat 7 een VR-ervaring die ik altijd heb gewenst. Het maakt van Ace Combat 7 VR ook een ervaring waar ik veel meer van had willen zien.

Want eerlijk gezegd is de VR content wel erg mager. Na drie korte missies is het over en uit, al kun je deze natuurlijk altijd nog een keer spelen. Mocht je gewoon willen rondvliegen zonder vijandelijke dreiging, dan kan dat ook (in de non-VR campaign ook trouwens) en voor de liefhebbers valt er ook nog een Air Show te bewonderen, maar ik had liever gewoon wat meer missies in VR gezien. Project Aces heeft aangegeven het wel te overwegen om meer VR content te willen maken in de vorm van DLC, maar daar hebben we nu helaas niks aan. Maar ach, we moeten de VR modus ook als een extraatje voor de PlayStation-garde bezien en een gegeven paard moeten we niet in de bek kijken.