Drie van die: Waarom Rise Of The Tomb Raider meer is dan Uncharted met memmen

Eerder dit jaar reisde ik af naar tropische eilanden, trotseerde ik de snijdende kou in Engeland en ontdekte ik mysterieuze en vergeten steden. Ik heb het natuurlijk over Uncharted 4, bomvol epische settingen en avonturen. Een gameserie die in de buurt komt van Uncharted, is de Tomb Raider-franchise. De Tomb Raider-games waren nooit echt mijn ding, totdat ik Tomb Raider op de PlayStation 3 speelde in 2013. De moderne Lara Croft kon mij wel bekoren, en nee dat was niet vanwege haar twee extra pluspunten. Hoewel ze er best mag wezen met deze hedendaagse graphics, eerlijk is eerlijk. Nadat ik een uurtje Rise Of The Tomb Raider had gespeeld, bekroop mij even een déjá-vu gevoel. Alweer een oude tempel? Alweer op zoek naar schatten? Even vreesde ik dat de game wel erg veel een kopie zou worden van Uncharted 4. Al gauw was echter het -been there, done that-gevoel weer weg en bood de game mij toch een heel ander soort ervaring. De conclusie, dat het meer was dan een Nathan Drake met memmen-avontuur, volgde al snel. Wat heeft Rise Of The Tomb Raider dan wat Uncharted 4 niet heeft? En hoeveel verschilt het qua beleving en gameplay? Daar wil ik graag dieper op in gaan in deze drie van die.

Een meer volwassen verhaal

In grote lijnen kun je zeggen dat Nathan Drake een egocentrische, maar humoristische schattengraver is. De Uncharted-reeks zit vol grappige oneliners, die de games een stuk luchtiger maken. Nathan is tevens niet vies van een berg goud en een mogelijk rijkdom is vaak zijn motief. Lara daarentegen is een stoere chick en gaat een stuk serieuzer te werk. Sidekicks heeft ze niet, dus dat maakt haar alleen maar stoerder. Ze klaart alles in haar eentje en hoewel ze er leuk uitziet, is ze geen stoeipoes die je even een knuffel kan komen geven. Ook haar motieven hebben een meer duistere achtergrond en geven haar dat verbitterde karakter mee. Het zorgt ervoor dat de game een meer volwassen karakter heeft en dat doet het geheel spannender aanvoelen. Ik had meer een klik met Lara dan met Nathan, waardoor ik wat meer meeleefde met de protagonist. Dit had ik niet echt met Nathan. Als Nathan zou sterven, zou dit een minder emotionele impact hebben op mij dan wanneer Lara het loodje zou leggen.

Lara Croft kan craften

Wanneer de credits van Uncharted 4 over je scherm rollen, pak je de game er niet gauw weer bij. Leuk om over een jaar nog eens opnieuw te spelen, maar geen reden om de game meteen weer op te pakken. De multiplayer trok mij nooit zo en de DLC die uit is gekomen, was enkel voor de multiplayer. Dit is in Rise Of The Tomb Raider toch anders. De PlayStation 4-versie bevat alle DLC, dus dat is alvast een pluspunt. Zo kun je een apart verhaal spelen in Bloody Ties en heb je nog een Endurance mode, waarin je met beperkte voorraden moet overleven. Er is zelfs een heuse mode waarin je zombies uit je huis moet zien te knallen. Dit zorgt alvast voor een langere houdbaarheidsdatum en geeft je een reden om de game na het uitspelen te blijven spelen. En dan heb ik het nog niets een gehad over het craften.

Het craftsysteem is simpel, maar toch uitgebreid. Het verzamelen van muntjes, takjes, dierenhuiden en nog veel meer is verslavend. Geheime tombes zijn er ook in overvloed en dan zijn er nog figuren die je tegenkomt, waarvoor je allerlei zijmissies kunt doen. Het loont om terug te reizen via het fast travel-systeem naar eerder bezochte gebieden. Na een upgrade voor je boog kun je bijvoorbeeld bepaalde barricades stuk trekken, waar dat eerder nog niet kon. En voor je het weet vind je meer geld of toffe onderdelen voor wapens. Na het uitspelen van de game heb je ongetwijfeld nog lang niet alle wapens en upgrades gevonden. Ook dit stimuleert om de game weer aan te knallen nadat je het hoofdverhaal uitgespeeld hebt.

Een ander soort ervaring

Grafisch gezien is de game net zo adembenemend als Uncharted 4. Ik had nergens het gevoel dat één van de twee games mooier of gedetailleerder was. Wel heeft Rise Of The Tomb Raider de mooiste sneeuw en aansluitende lichteffecten die ik tot op heden heb mogen ervaren. Het knisperende geluid van de sneeuw als je er doorheen ploetert en de glinsterende sneeuwkristallen leveren een sublieme sfeer op. Ik kreeg het gewoon koud van de game, alsof de gure wind uit mijn tv kwam en door mijn broekspijpen omhoog door de bilnaad waaide. Gevaarlijke roofdieren, het trage bewegen door dikke lagen sneeuw, het zorgde voor een ander soort ervaring en gameplay. Het voelde vaak aan als een keiharde survival-game, met het avontuur op een gedeelde eerste plaats. En dit is het grootste verschil tussen deze twee grote avontuurlijke games. Waar Uncharted 4 het vooral moet hebben van actievolle, bombastische, kleurrijke en humoristische gameplay, weet Rise Of The Tomb Raider een keiharde en duistere tocht vol survival en avontuur neer te zetten. En stiekem oogde het ook sexy als Lara zich door een nauwe gang worstelde, terwijl een fakkel haar koude en modderige blote bovenlijf mooi liet oplichten. Het mannelijk oog wil ook wat, laten we daar geen doekjes omwinden.

Voor de duidelijkheid, met dit artikel wil ik niet aantonen dat Rise Of The Tomb Raider een betere game is dan Uncharted 4. Ik wil enkel aantonen dan Rise Of The Tomb Raider zeker geen Uncharted 4 kopie is, ook al zijn er veel overeenkomsten. Rise Of The Tomb Raider heeft ook geweldige set pieces en zit vol dikke actie. Als je Uncharted 4 erg tof vind, laat dan Rise Of The Tomb Raider zeker niet links liggen. Een echte winnaar is er niet, voor mij mogen beide games samen op de eervolle eerste plek staan. Beide games leveren twee verschillende ervaringen op. Dus heb je zin in een minder luchtig avontuur met een flinke snuf survival? En ben je toe aan een meer volwassen en duister avontuur? Dan zou ik zeggen, spelen die hap!