Indieaan: Destination Primus Vita - Episode 1: Austin

Onze Indieanen zijn nooit bang om een mening te geven. Dit keer is Destination Primus Vita het haasje. De Indieaan deelt graag zijn ongezouten mening en wil onze stam helpen met het vinden van de leukste indiegames. Dit keer is het de beurt aan Indieaan Patrick om de stam alles te vertellen over Destination Primus Vita voor de pc.

Een sci-fi droomscenario

'Een episodische first-person sci-fi puzzelgame, ontwikkeld door Ubisoft-veteranen'. Wanneer een indie met deze omschrijving aan mij wordt gepresenteerd, ben ik triggered. Vier van de vijf steekwoorden - sci-fi, puzzel, first-person en Ubisoft - raken bij mij gegarandeerd een snaar. Destination Primus Vita lijkt dus op voorhand een game te worden die mij non-stop achter mijn pc laat zitten. Nu kan ik alvast verklappen dat DPV (ik kort het maar even af voor je) absoluut een game met veel potentie is. Het verhalende element laat je gretig graven naar meer achtergrondinformatie, maar de puzzels - waar de game grotendeels op gefundeerd is - beslaan het volledige spectrum van moeilijkheid; van te simpel voor woorden tot schijnbaar onmogelijk.

In de eerste episode van Destination Primus Vita beleven we het complete verhaal door de ogen van slechts een persoon, namelijk Austin Blair-Moreno. Samen met enkele andere wetenschappers vormt ze Crew 121 en is ze op expeditie naar de planeet Primus Vita om water te vinden. Dit water is honderden jaren eerder gestolen en de Aarde zit aardig zonder. Om de reis van 4 jaar door te komen, wordt heel Crew 121 in cryoslaap gebracht. Tijdens dit dutje van 4 jaar houdt NIM, de A.I van het ruimteschip, de hersenen van de crew actief door middel van simulaties van de missie. Deze simulatie bestaat uit puzzels voor de cognitieve vaardigheden en het reconstrueren van herinneringen voor de emotionele.

Een prima idee met een gebrekkige uitwerking

Ik moet toegeven dat het verhaal achter Destination Primus Vita helemaal niet slecht in elkaar steekt. Vooral het gedeelte van herinneringen reconstrueren is interessant. Terwijl de herinnering als een soort diorama voor je ligt, tart de game hier en daar de wetten van de zwaartekracht terwijl je alle clues probeert te vinden. Daarnaast stelt DPV ook op grafisch en audiotechnisch gebied niet teleur. Voice acting is voor indie-begrippen zelfs prima in orde, wat meewerkt aan een narrative die je toch wel wilt volgen. Het verhaal, of eerder de opbouw ervan, is namelijk wel de sterkste kant van de game. Wat dat betreft benut het team van Epsilon Games het concept van een episodische game perfect. Door Austins interactie met de rest van Crew 121, wil je maar al te graag meer te weten komen over de rest.

Waar Epsilon Games dan wel even aan moet werken is de puzzels en de besturing, vooral voor de mensen die een controller boven een toetsenbord verkiezen (in combinatie met een Steam Link bijvoorbeeld). De controls zijn - vooral in puzzels - sowieso niet altijd even duidelijk en met een controller zijn sommige puzzels helemaal een drama. In het geval van een QTE zie je namelijk de commands van je toetsenbord en niet van je controller, wat erg frustrerend werkt. Ik ben puur uit frustratie van tijd tot tijd naar mijn pc gelopen om het maar even met muis en toetsenbord te proberen. Ook op het gebied van puzzel-mechanics moet er goed gekeken worden naar de moeilijkheidsgraad. Deze schommelt namelijk van ‘ik heb geeneens aanwijzingen nodig’ tot ‘weet je, ik snap hier zelfs met clues echt geen zak van’. Vooral het laatste scenario kan resulteren in een gevoel van onmacht, waardoor de kans bestaat dat je de game aan de kant legt en wat anders gaat spelen, waardoor je de game misschien weer vergeet. En dat is jammer, want als de ontwikkelaar deze drempel wat weet te tweaken, beleef je waarschijnlijk veel meer plezier aan de komende episodes.

Eindoordeel

Het concept achter Destination Primus Vita bevat alle ingrediënten om er een zeer geslaagde en intrigerende puzzelgame van te maken. Het ziet er allemaal prima uit en ook de voice acting is geloofwaardig genoeg. De opbouw van het verhaal laat je verlangen naar meer informatie, maar de soms gebrekkige controls en een ogenschijnlijk onoplosbare puzzel kunnen de progressie aardig laten stagneren. En dat is jammer, want Destination Primus Vita verdient een betere bestemming dan je ‘2 uur gespeeld’-lijst.