Is Bloober Team capabel om meer te creëren dan Layers of Fear games? Tot een jaar geleden leek het van niet. Op het semi-geslaagde The Medium na, leek de Poolse studio het lot van een one-trick pony beschoren. Het is dan ook niet geheel verwonderlijk dat scepsis hoogtij vierde toen Konami besloot om de Silent Hill 2 remake bij hen onder te brengen, een scepsis die gelukkig achteraf geheel onterecht bleek te zijn. Bloober Team liet eindelijk doorschemeren dat het ook begaafd is wanneer het op story driven third-person survival horror aankomt, en schroomde dan ook niet om diens eigen IP portfolio hiermee te spekken door Cronos: The New Dawn hieraan toe te voegen. Na een korte speelsessie van pak 'm beet drie kwartier durf ook ik het te zeggen: "Such is Bloober Team's calling."
Een nieuwe IP met bekende vibes
Zonder ook maar een minuut in de daadwerkelijke game te hebben gespendeerd, speculeert het internet er al een tijdje op los. Cronos: The New Dawn mag dan een nieuwe IP zijn, maar men weet nu al dat het gewoon een Returnal kopie in een ander jasje is. Een begrijpelijke vergelijking, vooral wanneer je enige referentie uit trailers bestaat. De link tussen Returnals protagoniste en die van Cronos: The New Dawn worden eigenlijk uitsluitend gelegd door haar stemgeluid. En misschien de premisse dat je overlevingskansen in een duistere, door vreemde wezens overrompelde wereld behoorlijk te leiden hebben onder je resource management. Toch dreven bij mij andere titels boven na mijn eerste minuten in Bloober Teams survival shooter.
Returnal kwam namelijk niet eens in mij op, al begrijp ik de vergelijking dus wel enigszins. Maar in de praktijk hebben we meer van doen met Dead Space en misschien zelfs wat Fallout invloeden dan wat anders. Als The Traveler wordt je namelijk terug in de tijd gestuurd om je voorganger - vooralsnog uitsluitend bekend als ND-3500 - op te sporen in de desolate, post apocalyptische buitenwereld van New Dawn - een op tachtiger jaren Krakau geïnspireerd wasteland - waarbij het uiteindelijke doel bestaat uit het blootleggen van de gebeurtenissen die aan de Change vooraf gingen. Het is een Task die op papier makkelijk te doen is, maar een die in de praktijk toch wel wat uitdagingen met zich meebrengt. Zelfs met een Shiftblade EPH-611 als handwapen ter beschikking, vergt Cronos: The New Dawn vindingrijkheid. Resources zijn namelijk bijzonder schaars, maar daar heeft de muterende biomassa grof gezegd schijt aan.
Het samenscholingsverbod in The New Dawn
Vooral die biomassa levert uiteindelijk de meeste kopzorgen op. Hoewel het eerste uur in Cronos: The New Dawn genoeg nadruk legde op omgevingspuzzels oplossen en het bijkomende scavengen naar key items en resources, huisde de uitdaging toch veelal in het dealen met ooit menselijke, doch nu gemuteerde biomassa: Orphans. Dit product van The Change is op zichzelf staand geen enorme uitdaging, tot het de enige aas in de mouw inzet. Zodra een Orphan samensmelt met compatible biomassa, transformeert het namelijk in een entiteit waarvan je niet weet hoe sterk deze gaat zijn, en dus ook niet hoeveel het van je gaat vergen om een rendez-vous ermee te overleven.
Cronos: The New Dawn's motto is dan ook "don't let them merge" en in mijn kortstondige ervaringen met enkele Orphans kan ik beamen dat het inderdaad verstandig is om niet rond te blijven hangen zodra een Orphan een ander hoopje massa heeft gevonden om mee samen te scholen. Niet alleen is munitie voor je Shiftblade dusdanig karig dat je binnen no-time zonder zit, maar ook de effectiviteit van je tegenaanvallen slinkt dramatisch zodra je met de samengesmolten oppositie begint te sparren. Soms is het dus beter om de confrontatie in zijn geheel te vermijden, als ik mijn persoonlijke ervaring met Cronos: The New Dawn als leidraad mag gebruiken. Je mag dan misschien overkomen als een mietje met een grote ronde helm op de noedel, maar wel een mietje met een hartslag.
Alles went (hopelijk)
Misschien is mijn terughoudendheid omtrent een offensief ook enigszins te herleiden naar Cronos: The New Dawns gunplay, welke ergens behoorlijk onwennig aanvoelde. De Shiftblade EPH-611 zoals ik deze in de knuisten geduwd kreeg is namelijk geen standaard vuurwapen, maar een pistool wiens schoten opgeladen dienen te worden voor maximaal effect. Hoewel dat geen nieuw concept is en ik deze mechaniek vaker heb moeten toepassen in andere sci-fi shooters van dit kaliber, moest ik wel wennen aan het automatisch afvuren zodra een volle lading werd bereikt. Van oudsher ben ik als shooter fanaat gewend dat ik zelf mag bepalen wanneer ik het schot los, vooral wanneer ik enkele seconden nodig heb om die full charge gericht op mijn tegenstrever af te sturen. In plaats daarvan lijkt Cronos de rollen om te draaien: Eerst richten, anticiperen en dan chargen.
En wellicht dat het naar verloop van tijd wel allemaal went en de kans bestaat ook dat andere wapens een stuk conventioneler werken. Zo had ik later in de demo al een stuk minder moeite met de flamethrower, die ingezet kan worden om biomassa preventief te verassen zodat de mogelijkheid tot samensmelten in ieder geval een stuk minder wordt. En laten we eerlijk zijn, het is ook lastig om in drie kwartier al helemaal de feel van alle mechanics te krijgen die Cronos: The New Dawn uiteindelijk gaat voorschotelen. Daarvoor zal flink de tijd genomen moeten worden, tijd die we over een week of twee volop gaan krijgen. Een ding staat wel buiten kijf: de demo smaakte absoluut naar meer. Als samensmelten met de demo pod een optie was geweest, had ik het verkozen.
Voorlopig oordeel van Patrick Meurs
Dat Bloober Team geen one-trick pony in, heeft men met Silent Hill 2 al aangetoond, maar met Cronos: The New Dawn lijkt men dit nog eens extra te willen benadrukken. Het Poolse ontwikkelteam laat zien dat Silent Hill 2 geen fluke was en dat het ook met een eigen IP prima uit de voeten kan in het narratieve third-person survival horror genre. Aan post-apocalyptische ambiance is in het grimmige New Dawn geen gebrek en ook uitdaging treft men in overvloed, vooral wanneer het samenscholingsverbod massaal wordt genegeerd door de talrijke Orphans die de game rijk is. Het enige hekele punt in mijn preview schuilt in wapenbeheersing, welke een handling vereiste die tegen een hoop van mijn gewenning in ging, maar dat is een persoonlijke strijd die ik op een later tijdstip nog eens moet voeren. Such is my calling.
Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.
