Het door Square Enix opgerichte Tokyo RPG Factory draait nog niet zo lang mee, maar heeft al Lost Sphear en I Am Setsuna op de naam staan. Binnenkort wordt Oninaki aan dat rijtje toegevoegd. Zoals je van een bedrijf dat zich RPG Factory noemt mag verwachten, betreft het een RPG-game. En niet zomaar eentje. Het verhaal van Oninaki draait namelijk rondom reïncarnatie. Hoewel ik daar zelf niet in geloof, wakkert het de filosoof in mij wel aan. Het maakt me nieuwsgierig naar de game. Wat valt er te verzinnen rondom dat onderwerp en hoe komt het allemaal uit de verf? Momenteel is er een demo van de game beschikbaar en vertel ik je mijn eerste bevindingen.
Tussen hemel en aarde
In Oninaki kruip je in de huid van Kagachi, een jongen die al op jonge leeftijd zijn ouders heeft verloren aan een ziekte. Dat is bijna een traumatische gebeurtenis, maar in Oninaki mag je niet rouwen om de doden. Zij geloven dat het verdriet wordt opgevangen door de doden in het hiernamaals en het ervoor zorgt dat zij niet kunnen reïncarneren. Zij verliezen dan hun ziel tussen hemel en aarde. Dit maakt rouwen een zonde. Een aantal jaar later wordt hij een Watcher. Watchers zijn schakels tussen de levenden en de doden en zij kunnen reizen tussen die twee werelden. Het biedt een interessante basis voor een JRPG, dat hierdoor een aparte invalshoek kent.
Je kunt op elk moment in de game wisselen tussen de twee werelden. De wereld waarin wij levenden ons begeven is redelijk vredelievend en kent weinig tot geen gevaren, maar de wereld der doden is een heel ander verhaal. Om de verloren geesten te bereiken moet je je een weg banen door een diversiteit aan vijanden die het op je hebben gemunt. Gelukkig sta je er niet alleen voor, want je hebt een Daemon bij je. Een Daemon is zo'n verloren ziel. Daemon's weten niets meer van het leven dat zij ooit hebben geleefd en volgen graag orders op. Dankzij deze metgezel heb je een bepaalde skill die je kunt gebruiken in gevechten. Dit is een stuk krachtiger dan je reguliere aanval, maar je kun deze niet herhaaldelijk gebruiken. Zodra je je skill hebt benut moet je wachten tot deze weer hersteld is.
Geen Disney-sprookje
In de demo wordt al snel de toon van de game gezet. Een van je eerste opdrachten is het terugvinden een verloren ziel. Het gaat om de ziel van een kindje, waarvan zijn ouders logischerwijs veel verdriet hebben dat hij is overleden. De laatste wens van het jongetje is om zijn ouders nog een keer te mogen zien en de Watchers zorgen ervoor dat dat gebeurt. Een vrolijke hereniging is het niet, want de ouders kunnen het jongetje nog steeds niet zien. Die gave is alleen de Watchers voorbehouden. Zijn ouders missen hem enorm en ze kunnen gewoonweg niet zonder hem en daardoor ook niet stoppen met rouwen. Kagachi weet daar wel een oplossing voor en zorgt - met toestemming van de ouders zelf - dat het gezin weer wordt herenigd door ze te vermoorden. Gezellig.
Oninaki kent een grafische stijl die je kunt verwachten van een JRPG-game. Het ziet er allemaal goed en sfeervol uit en ook het verschil tussen de wereld van de levenden en het hiernamaals is goed te onderscheiden. Waar 'onze' wereld voorzien is van vrolijke kleuren, is de wereld van de doden een stuk grauwer en grimmiger. In deze donkere wereld loert ook allerlei gespuis dat jou aanvalt zodra je in de buurt komt. Door te vechten tegen deze monsters en ze te verslaan vergaar je ervaringspunten en kun je je karakter sterker maken. Toch zijn de gevechten zelf vrij eenvoudig en is het vooral een kwestie van button mashen en zorgen dat je de doden snel ter ziele legt. Dit maakt dat - indien daar gaandeweg de game niet meer diepgang in komt - dat het waarschijnlijk na een tijdje erg saai wordt.
Voorlopig oordeel van Patrick Lamers
Oninaki belooft een goede JRPG te worden en doet het op veel fronten goed. De invalshoek van de game is origineel en biedt ruimte voor een interessant verhaal. Daarnaast ziet het er ook allemaal leuk en sfeervol uit. Voor zover het uit de demo op te maken is, lijkt het erop dat je je Daemons kunt upgraden en wisselen, dus daar zit waarschijnlijk wel wat diepgang in. Helaas kwam die diepgang in veel mindere mate terug in het combatsysteem, dat vrij simplistisch leek. Het is vooral een kwestie van rammen op de knoppen en ik ben bang dat dit na een tijdje behoorlijk repetitief gaat aanvoelen. Dat neemt niet weg dat ik ook na het spelen van de demo erg uitkijk naar de game.
Als Hoofdredacteur zijnde is Patrick altijd op de hoogte van de laatste nieuwtjes. Denk jij met een dikke scoop te komen, dan is Patrick je geheid al voor. Deze turbopapa’s gameverslaving begon ooit met DKC en The Legend of Zelda, maar kent vandaag de dag geen grens! Zelfs een tweeling in de luiers weet hem niet van zijn passie weg te houden.
