Preview: Post Trauma - Een stille hint

Als groot fan van de Silent Hill games van vanouds baande ik mij een weg naar de booth van Raw Fury. Ja, gamescom naderde het einde, maar ik had nog wat afspraken staan. Zo sprak ik met Roberto van Red Soul Games, want we gingen samen aan de slag met de (vernieuwde) demo van Post Trauma. De horrorgame draagt de inspiraties trots op de borst, maar kan het de fans van de old school horrorgames overtuigen? Een klinkende ja is mijn antwoord - zowel op de goede manier als de minder conventionele manier. Lees snel verder over mijn eerste ervaring met Post Trauma!

Can't beat a classic

Het is vanaf moment één duidelijk wat Post Trauma wil zijn: Silent Hill. Accurater gezegd: één van de eerste vier Silent Hill-games, afkomstig van Team Silent. Je weet dat dit betekent. Onconventioneel cameragebruik, indirecte verhaalvertelling en nachtmerries die verder gaan dan je brein kan bevatten zijn onderdeel van de dagelijkse kost die ontwikkelaar Red Soul Games in Post Trauma propt. Het is wellicht iets directer dan de games, waarmee we zijn opgegroeid. Ik bedoel kijk naar de titel alleen. Waar denk je dat de game overgaat? Die vraag werd aan mij gesteld en ik wees simpelweg naar de titel op het menuscherm. Ja, het is vrij duidelijk waar het overgaat, Red Soul Games. En het is ook evident wat Post Trauma wil zijn.

Is dit trouwens erg? Nee, totaal niet. Deze oudere horrorgames worden tot deze dag nog met genot gespeeld en ik ervaarde een nostalgisch gevoel van entertainment toen ik door de demo van Post Trauma heen speelde. Red Soul Games weet een nare omgeving voor te schotelen, waarbij je aan je eigen zintuigen gaat twijfelen. Was dat een monster in de hoek? Of schrok ik van mijn eigen schaduw? Het afstandelijke gebruik van de camera zorgt ervoor dat je je nog ongemakkelijker voelt, terwijl je de protagonist Roman veilig door de nachtmerriegangen van Post Trauma probeert te loodsen. De horrorgame heeft een nauwe atmosfeer over zich heen hangen en het gevoel van isolatie is nadrukkelijk aanwezig. Just the way I like it.

Imiteren versus limiteren

Mijn eerste indruk van Post Trauma is positief, maar ik maak mij ook een beetje zorgen. Post Trauma is een liefdesbrief naar de oudere Silent Hill-games, dat is te zien. De passie druipt uit elke porie en ik vond het een waar genot om samen met de ontwikkelaar te giechelen als schoolmeisjes over de vele details die de horrorgame vormgeven. Echter, liefde maakt blind. Red Soul Games volgt de formule stap voor stap, maar lijkt ook dezelfde fouten te gaan herhalen. Kijk, de eerdere Silent Hill-games zijn meesterwerken, maar ze zijn absoluut niet foutloos. De combat is hier een schoolvoorbeeld van. Niemand speelt de Silent Hill-games, omdat ze zich zo graag verdiepen in de combat. De agressieve conflicten met de monsters in Post Trauma waren ook niet om over naar huis te schrijven. Dealbreaker? Absoluut niet, maar ik denk dat hier ruimte is om jezelf beter te onderscheiden - zeker als je sowieso al vergeleken wordt met de deelnemers uit het verleden.

Een ander voorbeeld hiervan waren de puzzels. Ik vroeg aan de ontwikkelaar of de puzzels net zo onsamenhangend waren als in de eerdere games. Je weet wel - mieter een pak sinasappelsap in de afvalverwijderaar om zo een muntje te vinden. Hij claimde dat er wat meer duidelijkheid heerst rondom de puzzels in Post Trauma, maar ik moet zeggen dat ik nog niet geheel overtuigd ben van die statement. Het kan er natuurlijk mee te maken hebben dat mijn grijze massa nogal gefrituurd was na vier dagen rondtrekken in Keulen, maar soms leken de puzzels ook een beetje uit het niets te zijn ontstaan - alsof ze puur bestonden om de progressie van de speler een halt toe te roepen. Ik kijk ernaar uit om mijn brein te breken bij de volledige release, al hoop ik wel dat het denkwerk een beetje logisch in elkaar steekt in Post Trauma.

Voorlopig oordeel van Bram Noteboom

Post Trauma is een throwback naar een periode van horrorgames die ik graag herinner. Ondanks dat het erop lijkt dat de grotere spelers afdwalen van dit soort horrorgames, is het goed om te zien dat Raw Fury en Red Soul Games een poging wagen om iets gedenkwaardigs voor te schotelen. Mijn tijd met Post Trauma was gevuld met een nostalgisch gevoel van angst, maar ook benauwdheden die ik weggestopt had kwamen wat bovendrijven. Het is even afwachten hoe Post Trauma uiteindelijk vormgegeven wordt, wanneer deze titel verschijnt in de lente van volgend jaar, maar als ik zo vrij mag zijn om advies te bieden? Imiteer wat goed werkte, maar laat de kinderziektes van destijds varen.