Preview: Tunic - Zelda's vos op de Xbox

Tunic is één van de exclusieve indietitels die moet uitkomen voor de Xbox-consoles. Dat we al een tijdje wachten op deze game is een understatement. Nu heb ik de mogelijkheid gehad om met het werk van Andrew Shouldice aan de slag te gaan en teleurgesteld ben ik zeker niet. Deze rode vos probeert zich te vergelijken met een klassieke serie; de oude Zelda-games. Ja, Tunic is een regelrechte dungeon crawler met monsters, schatkisten en mysterieuze grotten. De demo geeft ons een voorproefje op deze game, maar is het een lekker hapje of is de nasmaak bitter? Verzamel je stok en geef je hond een groen pakkie. Het is tijd om de wereld van Tunic in te duiken.

Het sprookjesbos

Terwijl de teksten onduidelijk gezwets voorschotelen, word je wakker in een magistraal land op een klein strandje. De lichteffecten zijn gefixeerd, maar de presentatie zelf is schoon. De kleuren die op je scherm worden getoverd zijn aangenaam en de wereld heeft een bijna magische feeling. Dit komt naast het kleurgebruik ook door de rustgevende soundtrack. De gehele presentatie voelt warm en knuffelig aan, wat ik wel kan waarderen. Ja, ik sta erom bekend de meest snoeiharde en smerige games te spelen, maar een kalmerende indietitel op zijn tijd vind ik ook zeker niet verkeerd.

Het beste wat ik tot nu toe ben tegengekomen in de wereld van Tunic, is het feit dat de wereld complex oogt. Niet dat de wereld druk is voor het oog of moeilijk is te begrijpen, maar dat er veel mysterie aanwezig is. Je weet niet precies wie dit vosje is, waar je naar op zoek bent en wat het verhaal is achter deze wereld. Dit zorgt voor een drive om door te zetten, om te zoeken naar antwoorden. Ik heb Tunic twee keer gespeeld en wat mij opviel, is dat er veel meer geheimen zijn dan dat ik eerst dacht. Schatkistjes in oude gebouwen of geheime paden tussen de overgroeide struiken, ik vond telkens wat nieuws. Exploratie lijkt één van de hoofdrolspelers te worden in Tunic en dat is iets waar ik mij erg in kan vinden.

Zelda Souls

Het is natuurlijk een iconische grap. Gamejournalisten die alles wat ook maar een beetje uitdaging heeft meteen moeten vergelijken met Dark Souls. Dit keer wil ik deze vergelijking maken, maar niet om de moeilijkheidsgraad te vergelijken. Nee, deze vergelijking gaat puur om hoe het vijandensysteem in elkaar steekt. Combat in deze game is simpel, maar effectief. Je kan een ontwijkingsrol uitvoeren, om zo een knal tegen je harses te voorkomen. Later kun je ook een schild gebruiken om klappen te absorberen. Hoe je ook speelt, je moet altijd met één factor rekening houden en dat is het stamina-management. Deze groene bar geeft aan hoeveel energie je personage nog heeft en is cruciaal. Als je in gevechten te veel stamina verliest, dan is de kans zeer aanwezig dat je een stalen stok door je achterste verwerkt krijgt.

Combat doet denken aan de Dark Souls-serie, maar ook de manier hoe de wereld haar vijanden presenteert. Ze zijn overal en nergens verspreid over de wereld. Ze zorgen er zo nu en dan voor dat ze de boel op stelten zetten. Dan ben je eindelijk bij je checkpoint gearriveerd en kun je weer opgelucht ademhalen, totdat je een kamer terugstapt en ziet dat alle vijanden er gewoon weer staan. Jawel, checkpoints zorgen ervoor dat de hele wereld weer leeft, niet alleen je eigen personage. Gelukkig kun je ook overal langs rennen. Net zoals in Dark Souls, natuurlijk.

Voorlopig oordeel van Bram de vossenman

Tunic heeft mij een vermakelijk halfuurtje voorgeschoteld. De wereld ziet er netjes uit en voor een passieproject gemaakt door één persoon, is de grafische kwaliteit van deze game erg sterk. Gameplay lijkt een mix te worden van de dungeon crawler avonturen uit Zelda met een klein Soulslike-sausje. Het mooiste wat ik ontdekt heb uit de demo, is de exploratie. Elk hoekje van de game gaan onderzoeken, dat is waar ik mij het meeste op verheug. Wanneer ik dat mag gaan doen, is nog niet duidelijk, maar goed. Tot die tijd kan ik mij vermaken in de grotten van Tunic, op zoek naar dat ene geheimpje wat ik in de demo gemist heb.