Review: Tunic - Een bijzondere ervaring Pc

Zoals jullie weten heb ik een zwak voor schattige games. Toen ik de code van Tunic in mijn mailbox kreeg, was ik meteen nieuwsgierig. Een game waar je als een vosje speelt in een groene tuniek, lijkt een perfecte match voor mij te zijn. Laat het schattige uiterlijk je alleen niet kisten, want Tunic is veel meer dan alleen schattigheid en verkennen. Daar kwam ik in ieder geval snel genoeg achter, toen ik de game begon te spelen.

Een vos alleen in de wereld (soort van)

Het is moeilijk om over de game te praten zonder in spoilergebied terecht te komen. Tunic zit namelijk vol met mysterie en laat het aan de speler om het plot zelf te ontdekken. De basis is dat je een vos bent, alleen in een wereld gevuld met monsters die je koste wat kost dood willen maken. In de overworld is er geen enkel wezen dat je een helpende hand biedt. Of in ieder geval geen levend wezen. Zo is er een reusachtig spook in een windmolen, dat spullen aan de speler verkoopt om de vos te helpen in de quest. Als laatste wil ik loslaten dat de vos in het begin van de game een soort van vossengeest tegenkomt in de tempel, die een hele belangrijke rol lijkt te spelen in de game.

Het gevoel van mysterie zorgde ervoor dat ik uitgenodigd werd om alle hoeken en gaten te verkennen van de wereld in Tunic. Dat gedrag levert ook beloningen op. De wereld is gevuld met chests en extra dungeons voor de speler om te ontdekken en je krijgt er handige spullen voor terug. Laat me alvast verklappen, dat je al die spullen hard nodig gaat hebben in Tunic.

Uitdagend

Wat ik dacht dat een relaxt RPG-avontuur zou worden, bleek uiteindelijk een grote uitdaging te zijn. Tunic is op momenten best moeilijk. De wereld is gevuld met vijanden die je met een beetje pech allemaal met een paar moves kunnen doden en dan heb ik het nog niet eens over de eindbazen. Het is daarom belangrijk dat de speler alle basisaanvallen en mechanics goed onder de knie krijgt. Doodgaan zorgt er namelijk voor dat je geld verliest, dat nodig is om de vos sterker te maken en om spullen mee te kopen.

Hoewel Tunic uitdagend is, is het niet oneerlijk. Als ik het moet vergelijken, lijkt het een beetje op Dark Souls. De speler moet de patronen van bosses en vijanden onthouden om uiteindelijk de kansen die er ontstaan te kunnen grijpen. Nu ben ik net begonnen aan mijn souls-like game avontuur, dus ik wist wat mij te doen stond. Bommen inslaan en hopen op het beste. Oh ja, en er gewoon goed in worden natuurlijk. Ik kan met trots vertellen, dat op het moment van schrijven dat aardig aardig is gelukt. Alleen de parry krijg ik maar niet onder de knie.

Een ode aan klassiekers

Tunic is een prachtige game, zowel op grafisch vlak als op gameplaygebied. De game ziet er prima uit op de pc en heeft prachtige omgevingen die je kunt ontdekken tijdens je avontuur. Ik ondervond totaal geen glitches of bugs tijdens het spelen. Het grappige is, dat ik eerst dacht dat de game nog niet helemaal af was. De tekst in Tunic bestond voor een groot deel uit een vreemde taal. Al snel kwam ik erachter dat dit de bedoeling was, om zo het mysterie in de game te vergroten. Dat vond ik echt helemaal niet erg, want het nodigt je uit om verder te gaan met ontdekken.

Het is overduidelijk dat Tunic een ode is aan klassieke games, zoals de eerste The Legend of Zelda en Dark Souls. Dat gevoel kreeg ik ook echt tijdens het spelen. Hoewel Tunic een nieuwe game is, voelde ik me weer een klein meisje dat voor het eerst The Wind Waker opstartte en de wereld voor het eerst ontdekte. De game geeft je de vrijheid om het verhaal te ontdekken op je eigen tempo en kun je zelf de manier van spelen bepalen. Als ik Tunic moet omschrijven denk ik dat het een ervaring is, gevuld met uitdaging, mysterie en een heel klein beetje nostalgie naar de games waarop die gebaseerd is.