Retrospectief: DOOM Classic

Toen ik klein was, waren er slechts een handjevol games die ik bezat. De meeste ervan waren Nintendo-games zoals Super Mario 64 en Banjo-Kazooie, maar ik had ook een game in mijn collectie waarvan men nu schande zou spreken dat ik het toen speelde. Ik was zo'n negen jaar oud en speelde met enige regelmaat DOOM op mijn Nintendo 64. Daarnaast had ik de game ook nog op pc, gewoon omdat het kon. Donald Trump zou zeggen dat ik een potentieel gevaar ben voor de samenleving, maar volgens mij heb ik gewoon een awesome jeugd gehad. Ik was dan ook maar wat blij om te horen dat DOOM, DOOM II en DOOM 3 opnieuw uit werden gebracht voor de huidige generatie consoles. Lekker nostalgisch monsters de verdoemenis in schieten met mijn jeugdsentiment.

DOOM

Boze tongen beweren ongetwijfeld dat het heruitgeven van deze drie games een eenvoudige zet is om snel meer geld in het laatje te krijgen. Het zal best. Ik vind het vooral leuk om die games weer even opnieuw te beleven. Bovendien is het een lekker warmmakertje voor de komst van DOOM Eternal later dit jaar. Het is voor mij jaren geleden dat ik de games voor het laatst heb gespeeld en toch herken je het direct weer. De simpliciteit van de eerste DOOM is iets dat ik soms weleens mis in hedendaagse games. Gewoon meteen starten, alles neerknallen wat beweegt en we zien wel waar het schip strandt.

Als je de originele DOOM-games nog nooit eerder hebt gespeeld, dan is dit een mooie kans om dat alsnog te doen. Ondanks dat het grafisch gezien vanzelfsprekend niet de allerbeste game is, speelt het heerlijk weg. Dankzij de vele verschillende moeilijkheidsopties kun je de game naar jouw skill level aanpassen. Heb je een metgezel die ook graag een potje DOOM speelt? Geen probleem. De couch co-op mogelijkheid zorgt ervoor dat je je samen met iemand anders door de vele levels kunt schieten. De meeste levels zijn relatief kort, maar bevatten vaak wel een puzzelelement. Om bepaalde deuren te kunnen openen moet je bijvoorbeeld eerst sleutels zien te vinden.

Drie vliegen in een klap

Deze bundel bevat drie games, waarvan ik er vroeger slechts twee heb gespeeld. DOOM 3 is toentertijd namelijk volledig langs mij heengegaan en ik ben maar wat blij dat ik deze game alsnog heb kunnen spelen. Ruim vijftien jaar na dato kon ik mij er toch nog aan wagen. De gedetailleerde omgevingen en gameplay stemden mij aangenaam verrast door deze titel. De character models zien er niet uit, maar het ruimtestation waar je doorheen loopt is daarentegen absoluut niet slecht gemaakt. Er is goed gewerkt met het licht - of juist het gebrek eraan - waardoor er een grimmige sfeer hangt dat een positieve bijdrage levert aan de game-ervaring.

Het grootste kritiekpunt op de drie games is dat ze allemaal redelijk kort zijn. Vooral DOOM en DOOM II heb je binnen no-time uitgespeeld als je de moeilijkheidsgraad niet te hoog zet. Binnen een paar uurtjes ben je er klaar mee. DOOM 3 duurt daarentegen een stukje langer en dat is vooral te wijten aan het feit dat daar ook echt een verhaal in zit. Hierdoor is de gameplay tijd opgerekt naar een uurtje of tien, wat natuurlijk prima is voor een game als deze. Mede daardoor en dankzij het feit dat ik deze game voor het eerst heb gespeeld, heb ik mij nog het meest vermaakt met DOOM 3. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog meer uitkijk naar de komst van DOOM Eternal.

Zeker de moeite waard

Het heruitgeven van DOOM, DOOM II en DOOM 3 is voor verschillende gamers heel goed nieuws. Als je onder dezelfde categorie valt als ik dan kan het niet anders dan dat je uit nostalgie maar wat graag weer eens met dit trio aan games aan de slag gaat. Mocht je wat jonger zijn of om wat voor duistere reden nog nooit met de games van DOOM in aanraking zijn geweest, dan is het zeker de moeite waard deze shooters een kans te geven. Ook vandaag de dag spelen ze nog heerlijk weg. Helaas zijn ze wel wat aan de korte kant, maar de uitdaging zit hem vooral in de hoogste moeilijkheidsgraad uitspelen en het ontdekken van alle geheimen in de verschillende levels.