Top 5 van 15 jaar: Shadow of the Colossus van Rudy

Wat er zoal niet kan gebeuren in vijftien jaar tijd. Zo zit je nog op de middelbare school en voordat je het weet, sta je dagelijks vroeg op om te beulen voor de man die salaris naar je overmaakt. Ja, deprimerend, I know. Toch kan er ook heel veel moois in vijftien jaar tijd gebeuren. Zo ben ik mijn lieftallige vriendin tegengekomen, heb ik een huis weten te kopen van die eerdergenoemde salarisstroken en mag ik mij al vijf jaar lang kopstuk van de Gameliner familia noemen. Nouja kopstuk ben ik niet meer, maar een linker- of rechterhand moet ik toch wel zijn. Afijn, een stuk van het meubilair zal ik het maar noemen. Jaja, Gameliner bestaat vijftien jaar en in die tijd hebben zowel de site als de gehele industrie een grote vertaalslag weten te maken. Zo zijn games vandaag de dag haast films en word je gepest als je juist geen games speelt op de basisschool. Ongelofelijk… Van dat pesten heb ik mij overigens nooit iets aangetrokken. Een gamer ben ik altijd geweest en dat zal ik ook altijd blijven. Maar wat is nou mijn top 5 van de afgelopen vijftien jaar? One way to find out!

5. Mass Effect

Waar ik groot ben geworden met platform- en fighting games, kwamen de RPG’s in het begin van de eeuw prominent op mijn harddrive te staan. Vooral BioWare was lekker aan het pompen en Mass Effect was de game die die hele liefde tot stand wist te brengen. Met lekkere gameplay, goede sidekicks, space sex voor mijn tienerbehoeftes en een interessant verhaal wist ik mij helemaal te verliezen in deze moderne space opera. Voornamelijk omdat ik de fameuze Commander Sheppard zelf kon vormen naar mijn eigen visie. Dat was natuurlijk een bad ass motherducker met een hart van goud. Toch moest ik hier en daar wat mensen smacken om ze op hun plek te zetten. Gelukkig weten ze na deel 3 dat ik dat uit liefde deed en het universum moest redden. Mass Effect 2 was misschien net een tikje beter, maar deeltje één is degene die de hele riedel in gang wist te zetten.

4. Fallout: New Vegas

Hoewel Fallout 3 mij in eerste instantie niet bijzonder veel wist te boeien, deed Fallout: New Vegas dat absoluut wel. Dit komt voornamelijk door de fantastische sfeer die in de game verwerkt zit. Lang niet alles is grijs en het welbekende Las Vegas wordt volledig op de hak genomen. De game bevat zo ontiegelijk veel om te doen en geen moment wist het mij te vervelen. Geen enkele andere Fallout heeft dit gevoel weten op te wekken en ergens vrees ik dat dat ook niet meer gaat gebeuren. Niet dat dat per se erg is, maar naar mijn mening heeft de franchise al gepiekt met New Vegas. Ringadingding, baby!

3. Red Dead Redemption

Dat Rockstar voornamelijk toppers weet te maken, is vast en zeker niemand ontgaan. Met diverse Grand Theft Auto’s onder de gordel was het echter tijd voor wat nieuws en dat nieuwe kregen we. Geen autodieven, bankrovers en snuivende pornosterren, maar een cowboy, een revolver en zijn paard. Red Dead Redemption wist vriend en vijand te verrassen met een bijzonder grote wereld, een bruut verhaal en de meest schokkende plottwist. Dit is nou zo’n game die ik helemaal kapot heb gespeeld. Niet alleen omdat de gameplay goed in elkaar steekt, maar ook door de hele setting. De toon is duidelijk en wordt de gehele game vastgehouden. Red Dead Redemption 2 is fantastisch, maar niets overtreft het origineel.

2. The Witcher III: Wild Hunt

Heb ik weleens gezegd dat ik de eerste twee Witcher-delen echt kudt vind? Nou bij deze. Met een beetje tegenzin begon ik dan ook aan The Witcher III: Wild Hunt. Ik heb echter nog nooit zo fout gezeten. Dit derde deel bevat diepgang, prachtige visuals en neemt zichzelf gelukkig ook niet al te serieus. De game zoog mij op en liet mij een paar weken later verwilderd, doch volledig ge-geared, als aangeschoten wild achter. Dat de game vijf jaar geleden voor het eerst verscheen, lijkt niemand echt iets te deren. The Witcher III wordt namelijk nog altijd volle bak gespeeld en met de hagelverse Netflix-serie lijkt er voorlopig ook nog geen einde aan de franchise te komen. Leuk dat Cyberpunk 2077, maar de volgende wordt gewoon weer een Witcher-game. Oké, CD Projekt Red?

1. Shadow of the Colossus

Shadow of the Colossus. Hij staat op nummer één, maar waarom dat precies is, kan ik je eigenlijk niet zo 1,2,3 uitleggen. Het is gewoon een gevoel, weet je wel? Het is de oudste game in mijn lijst, maar toch herinner ik mij deze het beste. Wellicht komt het door de rust die de game uitstraalt. De zero’s was niet mijn beste periode, maar de kalmte die Shadow of the Colossus uit wist te stralen, maande mij tot rust. Daarnaast is het ook gewoon een aangrijpende game. Een klein menneke neemt het uit liefde op tegen gigantische, eeuwenoude wezens, ondanks de klappen die hij hierdoor krijgt te verduren. Dat is toch een fantastisch plot? Ja, mijn nummer één heb ik voornamelijk gekozen uit emotie, maar dat is wat games teweeg moeten brengen, toch?

Zo en met die domper sluit ik mijn top 5 af. Ja, mooi lijstje, ik weet het. Wellicht de mooiste van de redactie. Kan de rest ook niets aan doen, die hebben gewoon geen smaak. Iedereen kan voor een Mario of Zelda gaan, maar een echte man legt zijn hart op tafel. Hier heb je hem, wees er voorzichtig mee. Heb er namelijk slechts één van.