Review: Ad Infinitum - Compleet in de 'war' PlayStation 5

Je kunt het kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit het kind? War Child zet zich onder dit motto al jaren in voor kinderen in oorlogsgebieden, maar het Duitse Hekate zet zich met Ad Infinitum in voor eenieder die mentaal helemaal in de knoop is geraakt, zij het door oorlogsgeweld of door familieperikelen. Mocht je nou denken "Huh? Waar gaat dit in vredesnaam over?", geloof me. Het wordt nog veel erger. Dit is Ad Infinitum.

All is Confusing at the Western Front

Eén ding is zeker. Ad Infinitum - Hekate's eindeloze WW1 cyclus - is een typische walking sim en volgt dan voor het overgrote merendeel het bekende stramien. Door de ogen van een getraumatiseerde Duitse veteraan uit de Eerste Wereldoorlog ervaren we de verschrikkingen die de Great War met zich meebracht, alsook gebeurtenissen die zich in het ouderlijk huis hebben voorgedaan. Wat Ad Infinitum vooral tracht over te brengen is dat soldaten ook maar mensen zijn. Mensen met hun eigen problemen. Mensen waarvan geacht wordt dat ze zonder pardon orders opvolgen, of deze nu reëel zijn of niet.

Hiermee bewandelt Hekate een zeer fijn lijntje en qua verhaalvertelling weet het zijn evenwicht goed te houden. Middels een constante cadans tussen de fysiek slopende loopgraven en het mentaal slopende thuisfront - waarbij de ontwikkelaar de grens tussen realiteit en illusie steeds verder weet te vervagen - werpt Ad Infinitum meer vragen op dan het beantwoordt. Wie ben je? Waar ben je? Welk scenario is echt en wat is een product van een door oorlog getekende verbeelding? Of erger nog, kun je er nog wel op vertrouwen dat er nog een greintje over is gebleven van je gezonde verstand? Het zijn allemaal zaken waar Ad Finitum je steeds harder aan je laat twijfelen, mede aangewakkerd door de overvloed aan achtergrondinfo die het verschaft.

Deine papieren, bitte!

Daarin schuilt indirect ook meteen een van Ad Infinitums valkuilen. Zowel de zompige, bloeddoorlopen loopgraven als het enorme landhuis waar je doorheen slentert zijn werkelijk bezaaid met A4-tjes vol informatie, welke vaak nuttige info bevatten, maar met vlagen ook teksten bevatten die zijn bedoeld om je perceptie aan het wankelen te brengen. Allemaal prima, maar het is echt veel. Soms voelt het bijna als een goedkope manier van storytelling aan, zo van "animeer maar een papiertje met wat gekrabbel erop, dat is sneller en goedkoper dan een cutscene". Ergens haalt de overdaad aan rondslingerende brieven je ook uit de waan, want anderhalve ton aan rondslingerend papierwerk vol persoonlijke anekdotes en doktersrapporten is niet bepaald iets waar je aan denkt wanneer je aan de chaotische loopgraven van de Eerste Wereldoorlog denkt. Ik had liever gezien dat veel van de achtergrondinformatie op een meer organische manier in Ad Infinitum was verwerkt.

Het probleem is namelijk dat je op een gegeven moment stopt met het lezen van al die rondslingerende documenten. Zodra het besef komt dat het feitelijk niet nodig is om progressie te boeken, stop je met tijd verdoen aan het oppikken van elk stukje papier. En dat is jammer, want een heel groot deel van de spanning schuilt juist in de plottwists die zich voordoen en de impact ervan is op zijn hoogst wanneer je jezelf middels de persoonlijke anekdotes vrijwillig laat gaslighten, om vervolgens totaal van je stuk te worden gebracht. Puur door de overdaad aan documenten en de absolute noodzaak om ze te lezen verlies je de interesse in het uitvoerig bestuderen ervan, waardoor dit aspect bijna vervalt in de categorie van nutteloos element.

Helaas heeft Ad Infinitum er daar meer van. Ergens snap ik waar ze vandaan komen en hoe ze moeten voorkomen dat Ad Infinitum een gevalletje 'alleen maar lopen' wordt, maar door de teleurstellende uitvoering ervan missen ze simpelweg de impact die ze zouden moeten hebben. Zo geeft de toevoeging van een enorme hoeveelheid schuilplekken de speler aanvankelijk het idee dat het veelvuldig te maken gaat krijgen met een gevaar waarvoor het zich moet verstoppen, maar doen scenario's waarin dat ook echt moet zich zeer beperkt voor. Ook het introduceren van een Gewehr 98 doet je even hopen op wat schietactie, maar ook daar schiet de gameplay in tekort (no pun intended). En dat is jammer, want zodra je door begint te krijgen dat Ad Infinitum leunt op dit hele 'what if' principe, verliest het juist wat van de spanning die het de hele tijd probeert op te bouwen. In het begin geloof je nog dat dreiging elk moment op je pad kan komen, maar naar verloop van tijd merkte ik aan mezelf dat ik al sprintend door gedeeltes ging waar ik eerder nog angstvallig op handjes en knietjes doorheen ploeterde.

Terribiles bestiae

Vooral in dat laatste heeft Hekate namelijk wel de nodige moeite gestoken en over het algemeen pakt het ook uitstekend uit. Door een fijne selectie aan groteske creaturen op je pad te brengen trekt Ad Infinitum de spanningsboog steeds een beetje strakker. Originaliteit daargelaten, elk schepsel is wel tot in de puntjes uitgewerkt en draagt overduidelijk een onderliggende boodschap uit. Van stekeblinde Hunger creatures die het vooral van hun gehoor (en jouw luidruchtigheid) moeten hebben tot geamputeerde schepselen die alleen tot stilstand kunnen worden gebracht door een lichtbron, allen staan ze voor één van de gruwelen die menig soldaat van 1914 tot 1918 heeft moeten doorstaan.

Maar de kroon op Hekates creaties wordt toch wel opgeëist door de boss creatures, waarvan er niet heel veel zijn, maar die wel memorabel zijn qua design. Zonder mezelf te veel op spoiler territorium te begeven wil ik er alleen maar over kwijt dat elk van deze monstrositeiten een flinke laag symboliek met zich meebrengen, en dat de manier van omgaan met deze creaturen eenzelfde symbolische ondertoon met zich meebrengen. Ad Infinitum is over het algemeen behoorlijk lineair en laat weinig ruimte tot een eigen pad uitstippelen, maar tijdens boss battles geeft het je dan weer wel de keuze: reken ik af met dit creatuur des duivels of toon ik het genade? Het levert uiteindelijk verschillende eindes op, al vermoed ik dat slechts twee van deze eindes echt van elkaar verschillen.

A beautiful war

Toch is het niet alleen het creature design waar Hekate lof voor verdient. Ad Infinitum is in zijn geheel een oogstrelende ervaring, iets wat bijna paradoxaal te noemen valt. De tot puin gebombardeerde loopgraven puilen uit van de stoffelijke overschotten en alles binnen de houten beschutting klotst van de modder en het bloed, maar het ontwikkelteam zorgt door hun focus op detail er juist voor dat je elk aspect ervan waardeert. Van de sopgeluiden van je legerkisten tot het knisperen van een brandend vliegtuig, ook op het gebied van audio is Hekate zeer nauwkeurig te werk gegaan met de kleine details die oh zo gemakkelijk worden vergeten, maar die wel het verschil maken tussen een goede en een geweldige immersieve game ervaring.

Het is dan ook spijtig dat de controls qua interactie, onvoorziene situaties en een gebrek aan begeleiding deze immersie er soms weer een beetje uit halen. Tijdens mijn hands-on met Ad Infinitum heb ik meerdere malen mijn laatste save moeten laden, omdat een actie eenmalig uit te voeren bleek te zijn en ik mijn kans had gemist. Hierdoor kwam ik vast te zitten achter een deur die achter me dicht was geklapt en die heel lastig weer te openen viel. Een deel van deze situaties deed zich voor, omdat ik of een interactie niet helemaal begreep of omdat het interactie icoontje alleen vanaf een bepaalde hoek te triggeren viel. Het heeft in ieder geval bijgedragen aan een aardige speelduur van Ad Infinitum, welke alleen al door een cryptische puzzel met een uur werd verlengd, omdat de game me nul hints gaf en ik letterlijk een uur heb lopen zoeken naar een gargoyle die ergens hoog in een greenhouse hing (you may thank me later). Over eindeloos in rondjes lopen gesproken: Ad Infinitum