Afterlove EP review - De liefde loslaten

Stiekem heb ik echt een zwak voor slice-of-life visual novels en dating sims. Er is iets aan dit soort games dat ik erg bevredigend vind. Toen ik dus de mogelijkheid kreeg om Afterlove EP te spelen, had ik het idee dat dit wel een toffe game zou kunnen zijn. Niet alleen omdat het een visual novel is, maar ook vanwege het feit dat de game zich afspeelt in Jakarta en is ontwikkeld door een Indonesisch ontwikkelteam. Ik ging dus maar eens kijken of Afterlove EP aan mijn verwachtingen kon voldoen.

He's just a sad boy

Afterlove EP speelt zich af in Jakarta en volgt Rama’s proces van rouw en herstel. Rama heeft het moeilijk. Zijn vriendin Cinta is overleden en hij heeft zich een jaar lang afgezonderd om te rouwen. Wanneer hij weer contact zoekt met zijn vrienden, blijkt dat hun band een groot optreden heeft gepland aan het einde van de maand. Rama moet niet alleen zijn leven weer op de rails krijgen, maar ook zijn band weer bij elkaar brengen. Ondertussen blijft Cinta's stem in zijn hoofd klinken. Gedurende een maand leef je zijn dagelijkse routine, waarin je overdag en 's avonds locaties bezoekt, vrienden ontmoet en belangrijke beslissingen neemt.

De gameplay bestaat grotendeels uit gesprekken voeren en keuzes maken. Het tempo ligt laag en de interactie is beperkt, maar dat past bij de rustige toon van het verhaal. De manier waarop dialoog wordt gepresenteerd, voelt niet altijd prettig aan. Gesprekken met vrienden bestaan vaak uit korte zinnen die je snel wegklikt. De game biedt opties om tekst automatisch te laten afspelen, maar dit wordt verstoord wanneer Cinta spreekt. Haar stem is de enige voice-over en kan niet worden overgeslagen. Dit zorgt ervoor dat je tijdens het doorlezen van de dialogen uit je flow wordt gehaald, wat soms storend werkt. De game doet weinig om spelers actief bezig te houden, waardoor het meer een interactieve ervaring is dan een traditionele game. De keuzes die je maakt hebben invloed op de afloop, maar voelen vaak beperkt aan. Meestal heb je slechts twee opties, zonder duidelijke gevolgen. Dit geldt ook voor de dating-opties: hoewel je nieuwe relaties kunt aangaan, zijn de gesprekken oppervlakkig en bieden ze weinig diepgang. Ondanks deze beperkingen weet de game een bepaalde emotionele impact te leveren, vooral dankzij de sterke visuele stijl en sfeer.

Klinkt als muziek in de oren

Muziek speelt een grote rol in Afterlove EP, zowel in de vorm van de soundtrack als in het verhaal en de gameplay. De game bevat ritmische minigames waarbij je op het juiste moment de juiste knop in moet drukken, vergelijkbaar met Guitar Hero. Deze secties brengen wat afwisseling in de anders erg rustige en passieve gameplay, maar hebben een probleem: ze trekken te veel aandacht weg van de achtergrond. Eén van de belangrijkste momenten in het verhaal, waarin Rama het nieuws van Cinta’s overlijden ontvangt, wordt bijvoorbeeld via stilstaande beelden op de achtergrond tijdens je eerste ritmische minigame getoond. Omdat je compleet gefocust bent op de knoppen onderaan het scherm, mis je juist deze meest cruciale scène die de katalysator van het hele verhaal is. Een vreemde keuze om het op deze manier te doen, wat mij betreft.

De nummers die Rama met zijn band speelt, bevatten soms Indonesische teksten, wat een mooie culturele toevoeging is. Toch is het jammer dat niet alle nummers gezongen worden. Sommige tracks voelen daardoor leeg aan. Het had de emotionele impact van de game versterkt als alle nummers volledige vocale begeleiding hadden gehad.

Jakarta als sfeervol decor

Voor spelers met een band met Indonesië is de setting van Afterlove EP extra bijzonder. De game speelt zich af in Jakarta en toont herkenbare elementen zoals warungs en straatborden in het Indonesisch. Je ziet niet vaak dat een game zich in Indonesië afspeelt, dus dat is erg leuk. Zelf komen mijn ouders uit Indonesië en heb ik ook familie in Jakarta wonen waar ik al vaker op bezoek ben geweest. Ik vond het erg leuk om te zien dat de game de vibe in Jakarta perfect heeft weten weer te geven. De visuele stijl, ontworpen door de Indonesische tekenaar Soyatu, sluit hier goed op aan. De handgetekende personages en locaties geven de game een unieke en authentieke uitstraling.

Toch had de game nog wat extra sfeer kunnen gebruiken. Het ontbreken van voice-acting voor de meeste personages voelt als een gemiste kans. Cinta’s stem is de enige die je hoort, wat haar aanwezigheid in Rama’s gedachten goed weergeeft. Maar door alle andere gesprekken volledig tekstgebaseerd te houden, blijft de game soms te stil. Een paar kleine geluidseffecten of stemfragmenten hadden het geheel levendiger kunnen maken.