Alien: Rogue Incursion review - Blaffende Xeno's bijten niet

Het ontwikkelen van een geslaagde Alien-game is een lastige taak gebleken. Menig development team heeft het geprobeerd, maar slechts een handvol is er echt in geslaagd. Maar het kan - iets wat Creative Assembly in 2014 heeft aangetoond met Alien: Isolation - en sindsdien poogt de industrie om dit succes te evenaren. Zo ook Survios, die vorig jaar met Alien: Rogue Incursion dapper een duit in het zakje deed op Virtual Reality platforms, maar die - net als vele anderen voor haar - moest kampen met kritiek die zuurder was dan Xenomorph bloed. Middels Alien: Rogue Incursion Evolved Edition hoopt Survios die zure kritiek weg te vagen en tegelijkertijd een nieuwe doelgroep aan te spreken; de niet-VR speler. Het resultaat is een korte first-person Alien shooter die een paar van diens tekortkomingen uitroeit, maar ogenschijnlijk voortijdig zonder munitie is komen te zitten.

This is Zula Hendricks, signing in

Ergens moet je het een ontwikkelaar als Survios nageven dat men het überhaupt nog probeert. Een Alien-game optuigen die niet zuigt is al tijden een klus gebleken en hoe Creative Assembly het destijds voor elkaar heeft gekregen is een raadsel gebleken sinds niemand dat succes heeft weten te repliceren. Wat het hoeft eigenlijk niet zo heel moeilijk te zijn, als je er even over nadenkt. Creature design is al geregeld, waarvoor de legendarische H.R. Giger nog steeds de eer mag opstrijken, ook al is hij niet meer onder ons. Het plot ligt ook al enkele decennia zo goed als vast, al mag daar natuurlijk voorzichtig aan gesleuteld worden. Het enige wat een ontwikkelaar dus dient te doen is dit omzetten in spannende, uitdagende gameplay, resulterende in een meeslepende game rondom mens versus Xenomorph.

Op papier heeft Survios dat. Alien: Rogue Incursion volgt namelijk dat uitgestippelde pad door een voormalig Colonial Marine genaamd Zula Hendricks na een noodoproep te laten afdalen naar LV-354 - oftewel de planeet Purdan - waar zij en haar androïde metgezel Davis vlug tot de conclusie komen dat het daar gelegen Gemini Exoplanet Solutions complex er volledig desolaat bij ligt en dat de bemanning ervan ten prooi is gevallen aan de welbekende Xenomorphs. Wat volgt is een grofweg vijf uur durende reddingsmissie, waarin eigenlijk maar één ding centraal staat: zelf de Xenomorph invasie overleven. In tegenstelling tot Amanda Ripley in Alien: Isolation heb je namelijk als Zula niet te maken met slecht één geslepen tegenstander, maar een heel complex vol.

“We Didn’t Leave Earth To Be Safe.”

Om zo'n scenario te overleven heb je dan ook meer nodig dan gewiekste verstoppertje skills, iets waar Rogue Incursion dan ook helemaal niets mee doet. Zula is per slot van rekening een Marine in hart en nieren, dus zij verkiest het dan ook om de Xenomorphs - of zoals zij naar ze refereert, X-rays - te lijf te gaan met wapengekletter. Uitgerust met de inmiddels befaamde M41A Pulse Rifle en een beefy six shooter zoekt Alien: Rogue Incursion dus het pad der confrontatie op. Een gewaagde keuze, gezien hiermee het gevoel van machteloosheid en de noodzaak om voorzichtig te zijn - zaken die van Isolation juist zo'n succesformule maakte - deels wordt weggenomen. Maar goed, als Survios de actie sterk uitwerkt, dan is er geen man overboord.

Maar hier wringt de schoen helaas meteen in Alien: Rogue Incursion Evolved Edition, zoals het dat ook deed in diens VR voorganger. Survios heeft na de launch van Rogue Incursion op VR platforms de nodige feedback te verwerken gekregen en de matige gunplay stond met stip bovenaan, maar daar lijkt in Alien: Rogue Incursion Evolved Edition weinig aan veranderd te zijn. Het sleutelwoord hierin bleek destijds 'Xenomorphs' te zijn, met name diens gedrag in conflictsituaties. Hoewel Survios overduidelijk aardig wat tijd heeft gestoken in het overtuigend uitwerken van Xenomorph stealth - waarbij ze werkelijk elke kruipruimte denkbaar benutten om zich ongezien richting een betere tactische aanvalshoek voort te bewegen - slaat men faliekant de plank mis zodra de confrontatie moet worden aangegaan.

In space, nobody can hear your disappointment

Het idee van de Xenomorphs is namelijk dat ze een dreiging moeten vormen, mede door hun onvoorspelbaarheid en het overduidelijke machtsverschil tussen hen en jou als speler, en daar weet Alien: Rogue Incursion niet in te overtuigen. Naast het feit dat Xenomorphs Pulse Rifle rounds absorberen alsof het niets is, lijkt het ze ook niet te deren dat je een volle clip op ze leegschiet. Ze blijven gewoon staan om ongeëmotioneerd te incasseren, totdat het moment komt waarop je genoeg van je munitie hebt verschoten en de Xeno zich tot een plasje zuur morpht. Je zou verwachten dat de immer krioelende tegenstander zich uit de voeten maakt zodra de eerste schoten diens exoskelet trachten te penetreren, maar nee. Het blijft daar maar staan als een slijmerige schietschijf.

En daarmee gaat gelijk het merendeel van de spanning verloren, iets wat er ook niet beter op wordt zodra je omcirkeld wordt. De Alien franchise heeft ons geleerd dat een close encounter altijd verkeerd afloopt, vaak resulterend in een extra opening in het lichaam welke door een welgeplaatste stoot van een vlijmscherpe Xeno-staart of diens extra paar tanden is aangebracht. Maar ook hier besluit Servios vrijwel niets mee te doen. Een Xenomorph aanval wordt gereduceerd tot een visuele claw scratch animatie waarbij een relatief kleine portie van de health bar wordt weggesnoept, als de vijand al besluit om je überhaupt aan te vallen. De enige tegenstander die de impact heeft die je ervan mag verwachten komt in de vorm van de Facehugger, die daadwerkelijk voor spannende en grafisch indrukwekkende taferelen zorgt. Gedurende de endgame was ik dan ook meer op mijn hoede voor hen dan voor de hordes Xenomorphs die vaak geduldig wachtte tot ik klaar was met herladen of saven.

Dat laatste is overigens iets waar Survios wel aan lijkt te hebben gesleuteld, gezien ook daar flink wat kritiek over werd geuit. Naast de manual saves - wat zich nochtans voornamelijk achter afgesloten deuren in aangewezen panic rooms plaatsvindt - lijkt men aan Alien: Rogue Incursion Evolved Edition een autosave functie te hebben toegevoegd, wat toch wel handig is wanneer je onverhoopt toch in de problemen bent geraakt. Maar ook hier vecht Survios een gevecht dat niet te winnen valt. De noodzaak om op zoek te gaan naar die panic rooms - om er uiteindelijk na een korte 'fix de zekeringkast' mini-game in te geraken - verdwijnt hiermee ook deels, wat de spanning dus ook weer gedeeltelijk drukt. Toch verdient Survios hierdoor wel iets van je sympathie. Het laat tenminste zien dat het wel naar de kritiek heeft geluisterd en dat het aan de hand daarvan veranderingen heeft aangebracht. Dat de uitwerking ervan minder geslaagd is, dat is uiteraard betreurenswaardig.

Game over, man. Game over

Betreurenswaardig is uiteindelijk wel het woord waarmee ik mijn ervaring met Alien: Rogue Incursion Evolved Edition wil samenvatten want onder deze teleurstellende aspecten schuilt namelijk een game die zeer vermakelijk had kunnen zijn. Het verhaal mag dan niet bijzonder origineel zijn en aan elkaar hangen van standaard Alien tropes, maar het wordt wel met aardig wat overtuiging gebracht door een uitstekende stemmencast en prima graphics, die deze keer niet worden gebottleneckt door de restricties die VR platforms merendeels met zich meebrengen. Ik durf zelfs te beweren dat Alien: Rogue Incursion Evolved Edition van tijd tot tijd imponeert - soms zelfs op visueel vlak - maar het handjevol keren dat dit voorkomt staat helaas wel in schril contrast met de lijst aan minder sterk uitgewerkte (VR gerelateerde) facetten die dat alles weer tenietdoen.

Het is waarschijnlijk dan ook dat oorspronkelijke VR DNA die de standaard shooter enthousiasteling nog verder van een positieve ervaring verwijderen. Zaken zoals QTE's - die in VR voor de nodige immersieve handelingen moeten zorgen - ervoer ik buiten het VR landschap vaak als onnodig frustrerend en de besturing is voor shooter begrippen ietwat contra-intuïtief, waarbij het gebrek aan een springknop als een gemis aanvoelde en de aanwezigheid van een dash juist hinderlijk. En die mini-map, tja, dat zal misschien toch een kwestie van wennen zijn geweest. Ik heb hem niet veel gebruikt, net als de heartbeat scanner, die ik vanwege de toch al lage dreiging naar verloop van tijd als redundant beschouwde. “My Mommy Always Said There Were No Monsters. No Real Ones. But There Are.” Maar dat maakt niet uit. Ze zijn relatief dociel gebleken.