Arco review - Uitdagend, maar ook emotioneel en sfeervol

Arco is een dynamische, tactische RPG waarin jouw keuzes het verhaal vormgeven. Klinkt echt als iets voor mij, afgezien van het tactische gedeelte dan. En het dynamische gedeelte daar twijfel ik ook nog over, zeker met dit weer, want ik voel me net zestig. Maar goed, soms is het goed om eens buiten je comfortzone te stappen. Dus dat heb ik gedaan. Hoe ik dat ervaren heb, lees je in deze review van Arco.

Don’t judge a book by it’s cover

In Arco volg je het verhaal van vier helden die op pad gaan om hun land te verdedigen. De komst van de ‘Newcomers’ zet hun wereld op de kop, helaas soms met bloederige gevolgen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik wat sceptisch was in het begin, vooral omdat tactische pixelstijl games vaak niet in mijn straatje passen. Daarnaast ben ik natuurlijk vooral fan van de games met een duister tintje en voor mijn gevoel zag deze game er nogal vrolijk uit. Maar zo zie je maar weer dat uiterlijke vertoning helemaal niets zegt. Na een half uur spelen was ik al helemaal bijgedraaid van mijn vooroordeel. De verhaallijn van de game is behoorlijk duister en erg emotioneel. En de omgevingen zijn prachtig gemaakt in de unieke pixel artstijl die de game toepast.

In Arco speel je vanuit een semi-topdown perspectief. Je stuurt de personages dus van bovenaf aan. Dit is vaak ook wel nodig voor het tactische element in de gameplay. De gevaren komen van alle kanten en soms is het lastig om in te schatten hoe je deze het beste kunt ontwijken. Best handig als bijna alles dat je onderweg tegenkomt je probeert te vermoorden. Het voelt af en toe een beetje aan alsof je in Pokémon door het gras moet lopen en bij iedere stap overvallen kunt worden door een wilde Pokémon terwijl al jouw Pokémon bijna dood zijn. Sneller lopen lost dat probleem helaas ook in deze game niet op.

Strategisch zijn kun je leren

Strategisch inzicht is nooit echt mijn sterke punt geweest en daar liep ik in het begin dan ook erg tegenaan in Arco. Het kostte een hoop frustratie (en heeeeel veel pogingen), maar op den duur begon ik toch door te krijgen hoe ik de gevechten het beste aan kon vliegen. Een paar gevechten later kun je dan weer bijna opnieuw beginnen, aangezien er nieuwe soorten vijanden en gevaren bij komen en je steeds nieuwe vaardigheden ontwikkelt, maar je krijgt er op een gegeven moment wel meer gevoel voor. Het is niet per se dat de gevechten enorm moeilijk zijn, maar je moet echt doorkrijgen wat de beste strategie is om te kunnen winnen. Toen ik dat eenmaal doorhad, frustreerde mijn hoge aantal pogingen bij sommige gevechten me minder.

Al speel ik niet vaak strategische games zoals deze, ik kreeg al snel plezier in het puzzelen. Het gevechtssysteem in Arco is turn-based, maar anders dan je gewend bent van games zoals Pokémon. Je vecht bijna nooit tegen één vijand, waardoor je het hele gebied goed in de gaten moet houden. Na iedere beurt zie je een icoontje boven het hoofd van je tegenstanders. Dit icoontje laat zien wat hun volgende stap gaat zijn, bijvoorbeeld of ze gaan lopen, aanvallen, uitrusten of naar je toe gaan rennen. Je ziet hieraan ook of een vijand long-ranged aanvallen doet of dichtbij je moet staan om je te raken. Hierop kun jij natuurlijk jouw volgende zet baseren. Heeft een vijand een geweer en staat hij nog redelijk ver van je af, dan kan hij op je schieten, maar raken de kogels je pas de beurt erna. Je hebt dus nog tijd om ze te ontwijken. Dat klinkt misschien simpel, maar als er tien vijanden om je heen staan is het maar de vraag of alles nog te ontwijken valt.

Sfeervolle muziek en realistische dialogen

De combat en het verhaal zorgen er al voor dat je helemaal in de game wordt gezogen, maar de soundtrack maakt het echt af. De muziek gaf mij echt het gevoel dat ik zelf in de wereld van Arco terecht was gekomen als een eenzame cowboy met mijn lama. Van rustgevende muziek tijdens het reizen tot onheilspellende deuntjes wanneer er gevaar dreigt en ruige, activerende muziek tijdens gevechten. Alles is perfect gekozen en zorgt voor een betere ervaring dan ik ooit had verwacht van deze game. Het sluit goed aan bij de verhaallijn, die qua emotie ook alle kanten op schiet. Van vreugde om een oude vriend te zien, tot verdriet om afgeslachte familieleden en tot wraakgevoelens als je erachter komt wie er verantwoordelijk is voor de slachtpartij.

En al die emoties komen perfect tot uiting in de dialogen in Arco. De gesprekken beginnen onschuldig en humoristisch, zeker aangezien je in het begin als een kind speelt. Later worden ze een stuk serieuzer, maar de humor blijft er toch wel in. De game weet precies de juiste combinatie te vinden tussen aangrijpende en heftige momenten en humoristische en luchtige momenten. Mix dat met een geweldige soundtrack, mooie omgevingen, interessante personages en dynamische gevechten en je hebt een steengoede tactische RPG.