Review: Assassin's Creed Mirage - Zand erover! Pc

Tot de dag van vandaag leken de volgende zaken zeker in het gamelandschap: Half-Life 3 gaat nooit komen, Skyrim wordt uitgebracht op elk denkbaar apparaat en Ubisoft weet niet meer hoe het een OG Assassin's Creed moet maken. Precies, tot op de dag van vandaag, want vanaf morgen wordt één van deze zekerheden wellicht gedecimeerd door de launch van Assassin's Creed Mirage. Maar goed, is Assassin's Creed Mirage werkelijk wat het voordoet te zijn of strooit Ubisoft ons genadeloos zand in de ogen? Aanschouw, Assassijn. Het antwoord verstopt zich in het volle zicht.

Het Zand der Tijd is gekeerd

Kort antwoord: Ja. Assassin's Creed Mirage is niet de titulaire luchtspiegeling. We hebben er maar anderhalf decennium op hoeven te wachten, maar Ubisoft geeft eindelijk gehoor aan de smeekbedes. Na de diverse QoL-toevoegingen die de afgelopen jaren de essentie van de Assassin's Creed-franchise hebben doen verwateren, gaat Mirage juist weer terug naar die essentie en bewijst het wederom dat een sterke Assassin's Creed game al die opsmuk helemaal niet nodig heeft. Geef ons een betoverende setting met een intrigerende protagonist en een mesmeriserend plot en alles komt goed.

In het geval van Assassin's Creed Mirage treft het op alle drie de vlakken doel. Met de protagonist Basim hebben we eerder al kennis kunnen maken, wat misschien een beetje van de magie wegneemt, maar zijn bakermat en verleden vormen prima voer voor een twintig uur durend avontuur waarin geen ruimte is voor RPG-elementen en grandioze veldslagen. Neen, Basim is een simpele straatdief die het vooral moet hebben van ongezien blijven, opgaan in de menigte en verdwijnen voordat iemand ook maar doorkrijgt dat je er überhaupt was. Je weet wel, die kwaliteiten die van Altaïr Ibn-La'Ahad in het eerste deel het icoon maakte welke hij tot op de dag van vandaag nog is.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat Ubisoft Assassin's Creed Mirage probeert te marketen als "het ultieme eerbetoon aan de originele Assassin's Creed" en legt daarmee ook direct de lat hoog voor zichzelf. Men heeft er geen geheim van gemaakt dat de in 2007 gecreëerde ambities te hoog gegrepen waren voor de technologie van toen en dat Mirage de uitgelezen kans vormt om deze alsnog uit te voeren. Het resultaat is een Assassin's Creed-game die zijn erfgoed zo getrouw uitdraagt dat het zowel tranen van geluk als tranen van verdriet weet op te wekken.

Gezocht: mijn gestolen hart

Maar goed, laten we het voor nu even positief houden. Assassin's Creed Mirage is - ondanks diens kleinschalige opzet - de beste AC-game die ik in tijden heb mogen spelen, al is het maar om alle verwijzingen naar zaken die ik al die tijd zo heb gemist. In 2007 slenterde ik uren door de stoffige straten van Jeruzalem, speurend naar aanwijzingen omtrent mijn targets, en nu - zestien jaar later - geven de drukke straten van Baghdad mij een bijna nostalgisch gevoel. Ook de keuze voor straatschoffie Basim - die uitgroeit van trainee tot volleerd Assassijn met meer kennis dan eigenlijk goed voor hem is - voelt vertrouwd aan, al spoilt Assassin's Creed Valhalla al wel het een en ander rondom Basims rol in de AC-lore waardoor het plot van Mirage niet geheel verrassend meer is.

Uiteindelijk zal de gameplay toch wel de dealmaker vormen voor eenieder die Mirage overweegt te spelen. Ook hier zijn de elementen van de meest recente itteraties weer gestript en blijft de kern overeind staan. Actie wordt ingewisseld voor sluipen, een gigantische map wordt verruild voor een compacte stad waarin verticaliteit de boventoon voert en er zijn weer missies waarin methodisch moet worden gehandeld om ze te laten slagen. Vloeiend parkours zoals AC Unity introduceerde vormt dan ook een groot deel van de gameplay, maar ook diens black box missions - waarin een target uit de tent gelokt moet worden en de speler diverse opties kan uitbuiten om dat te doen - zijn prevalent aanwezig. Combat is nog steeds een optie, maar Basim legt het al snel af tegen een groep, dus Mirage stuurt hevig naar stealth gameplay. Elementen als zakkenrollen en achtervolgen gaan ook een stuk soepeler wanneer je niet volle bak de aandacht trekt.

Baghdad is namelijk behoorlijk oplettend en beruchtheid is een dingetje. Wanneer je in de drukke straten van de bruisende binnenstad iemand keihard een hidden blade door de schedelpan jaagt, is de kans groot dat je binnen no-time wordt herkend door mensen als 'die ene op die gezocht-posters'. Hoe hoger je beruchtheid, hoe lastiger het wordt om je nog ongezien door de massa te verplaatsen en hoe hoger het risico op extreme police brutality. Maar dat valt allemaal weer te beperken door posters van de muren te trekken of stadsomroepers steekpenningen toe te schuiven, al kan het zijn dat die laatste uitsluitend valuta accepteert die alleen via contracts (oftewel nevenmissies) kunnen worden verdiend.

Tools of the trade

Gelukkig sta je niet geheel met lege handen wanneer het toch allemaal even wat lastiger wordt en ook hier is de knipoog richting de originele Assassin's Creed duidelijk merkbaar. Net als Altaïr voor hem is ook Basim geen vreemde met werpmessen en rookbommen, al kan ook de behendigheid met blow darts en proximity traps een verschil maken tussen een succesvolle schermutseling of een rendez-vous met de dood. Middels diverse upgrade opties krijgt de speler de optie welke tool voorkeur krijgt en wat voor upgrade men belangrijker vindt. Zo zal de een misschien verkiezen om meer werpmessen met zich mee te kunnen dragen terwijl een ander juist meer range behoeft.

Toch blijft één tool onmisbaar voor iedereen: Enkidu. Ook Basim is nergens zonder zijn geverderde vriend, dus ook in Mirage spelen Eagle Vision en het verkennen van de omgeving vanuit de lucht een grote rol. Wanneer vergaarde aanwijzingen slechts hints geven van waar je iets moet zoeken, kan Enkidu's superieure zicht Basim helpen met het pinpointen van 'points of interest' of het taggen van vijandelijkheden. Een fortificatie van top tot teen scouten zit er daarentegen vaak niet in gezien Baghdads luchtruim hevig wordt bewaakt door boogschutters. Maar ook daar weet een type als Basim raad mee, al leidt dit wellicht weer tot een handgemeen wanneer hier minder subtiel mee afgerekend wordt. En dan wordt Assassin's Creed Mirage al snel een stuk minder leuk.

Met de kop in het zand

Wanneer dingen wat hectischer worden, vervalt Assassin's Creed Mirage namelijk in een soort chaos waar geen enkele Assassin's Creed game echt goed mee om weet te gaan. Middels basistraining worden de principes van dodging en parreren wel uitgelegd, maar in de praktijk zijn deze vaak lastig toe te passen. Eén op één lukt vaak nog wel, maar wachters komen zelden alleen en vluchten is dan vaak je beste optie. Maar om een vluchtpoging succesvol te maken is een accurate besturing en een feilloze implementatie van het befaamde parkours wel een must.

Helaas mist Assassin's Creed Mirage - net als velen andere AC-games - hierin de nodige souplesse. Het aan elkaar rijgen van sprongen over daken, touwen en soortgelijke omgevingsobjecten wil niet altijd vlotten en kan regelmatig resulteren in houterige animaties en onfortuinlijke pauzes in je ontsnappingspoging. Dit wordt vaak alleen maar erger wanneer je tracht te ontsnappen door jezelf door een mensenmassa te banen, gezien veel NPC's over de rigiditeit van een betonnen muur beschikken. Anderen lijken juist om geen enkele valide reden om te vallen. Consistentie is wat dat betreft wel een issue.

Over consistentie gesproken, deze valt ook niet echt op te merken in de voice acting, nog zo'n onderdeel van Assassin's Creed waar ik nooit een fan van ben geweest. Hoewel veel van de hoofdpersonages van geloofwaardig stemgeluid zijn voorzien, barst Baghdad ook van NPC's met veel te stereotypische accenten en quasi-lachwekkende oneliners. Voor velen zal het niet direct een struikelblok zijn, maar ook tijdens het spelen van Mirage heb ik me veelvuldig afgevraagd "wie heeft dit in godsnaam geschreven en waar halen ze deze stemacteurs vandaan?" Afijn.

Een groter gemis

Nu zijn dit allemaal zaken waar de doorgewinterde Assassin's Creed fan in de afgelopen vijftien tot zestien jaar mee heeft leren leven. Echt afrekenen doen we daarop dan ook niemand, al was het wel fijn geweest als we hierin significante verbeteringen hadden kunnen opmerken. Het is misschien voor velen wel een deel van de charme. Wat voor velen ook een deel van de charme vormt, is ook meteen iets waar veel discussie over is gevoerd en waar Ubisoft met Mirage een standpunt mee lijkt te willen maken: een gebrek aan een hedendaagse tijdlijn. Hoewel dit hedendaagse aspect in de loop der jaren steeds verder naar de achtergrond werd geschoven, was het tot aan nu altijd een onderdeel van elke Assassin's Creed game, maar met Mirage lijkt er een einde te komen aan dit aspect.

Zeg wat je wilt over het hele Desmond Miles verhaal en hoe dit wellicht een flow kon doorbreken, maar ergens hoort het wat mij betreft gewoon thuis in de enorm uitgestrekte lore van de franchise. Ubisoft heeft er overigens geen geheim van gemaakt dat Mirage geen enkele vorm van hedendaagse gameplay ging bieden, dus een verrassing moet het niet zijn, maar diep van binnen mis ik het wel. Als was het maar een beetje in het uiterste begin of einde. Maar goed, je kunt niet alles hebben, denk ik maar zo.