Atomfall review - Vrijheid betekent verantwoordelijkheid

Wat is jouw vrijheid je waard? Een heleboel kan ik me zo voorstellen. In de westerse wereld heb je talloze keuzes. Je mag zelf weten waar je je bevindt, wat je doet met je vrije tijd en belangrijker nog: je krijgt de keuze om te zijn wie je wilt zijn. Je krijgt altijd de kans om je eigen persona in te vullen; al kunnen daar natuurlijk consequenties aan hangen. Echter, vrijheid is pas iets wat je mist, als het weg is. Een liberaal gevoel overspoelde mij tijdens het spelen van Atomfall - een Britse survivalgame van ontwikkelaar Rebellion. Ze proberen iets nieuws en voor het grootste gedeelte slagen ze in de propositie om een pittige survivalgame op de mat te leggen; al zijn er ook een aantal factoren waar men rekening mee dient te houden. We bespreken het allemaal in de review van Atomfall.

Fallout: New Birmingham

In Atomfall word je wakker met een flink gevalletje geheugenverlies in een onbekende locatie, terwijl een wildvreemde de oren van je kop kletst met onnozel gebrabbel. Ja, een typische maandagochtend voor een authentieke Britse alcoholist, maar er is een groot verschil: je komt niet bij zinnen in de kelder van een lokaal café, maar in een ondergrondse bunker die al een lange tijd op slot staat. Je survivalinstinct voert al snel de boventoon - ik wil graag verkassen naar een iets gezonder en lucratief oord dan deze versie van Brexit. Echter, het moment dat je uit de kazemat stapt, dan valt het kwartje. Je bent in een exclusion zone belandt. Ditmaal niet in Chornobyl, maar in de buurt van de Windscale kernramp in Noord-Engeland. Je ticket naar vrijheid is een stukje verder weg dan de eerstvolgende boot naar Rotterdam boeken. De cruciale overlevingsmiddelen zijn schaars en de meeste overgebleven mensen zijn vaak niet al te gastvrij - al is dat par de course voor Birmingham. Ja, er zijn genoeg Danny G's die maar al te graag jou overhoop knallen met een verroestte revolver om zo die twee blikjes smac van je kadaver te roven. Je gaat een keuze moeten maken in wie je bent - en hoe je op die wijze heelhuids weet te ontsnappen uit deze verrotte zone.

Het moment dat je uit de eerste bunker stapt, krijg je het pittoreske landschap te zien. De bergen doen een poging de wolken aan te raken, maar komen net tekort, terwijl de groene vegetatie zorgt voor een kleurrijke bedoeling. Het is een fantasierijke versie van Groot-Brittannië - en dan doel ik vooral op het feit dat de zon 24/7 schijnt en ik nog geen regendruppel heb kunnen bespeuren. Het Engelse boerenlandschap is een setting die we niet bijster veel zien in games en zeker in contrast met de barre situatie zorgt voor een memorabele presentatie. De meest alledaagse dorpjes wordt afgewisseld met jaren 60 retrotoekomst en ondergrondse sci-fi horror. Het is een sfeervolle bedoeling. Gelukkig maar, want als je kijkt naar de pure grafische output van Atomfall, dan moet je wel de verwachtingen bijstellen. Lage texturen, verouderde modellen en een soort graanachtig filter geven de game helaas wel een ietwat goedkope uitstraling, maar gelukkig wordt dat grotendeels opgevangen door de toffe setting.

Schieten als een sniper, meppen als een mietje

In deze hostiele wereld is combat vaak iets waar je niet echt omheen kunt. Ja, natuurlijk kan je de benen nemen of stilletjes het lange gras door banjeren, maar laten we eerlijk zijn: morsdode bandieten bieden toch het veiligste gevoel. Mocht je bekend zijn met Rebellion, dan weet je de inhoud van deze alinea: de gunplay is solide, mate. Deze ontwikkelaars achter de befaamde Sniper Elite-reeks weten onderhand echt wel hoe je bevredigende gunplay neerzet - en ze hebben ditmaal niet eens de x-ray kills nodig. Ondanks het feit dat ammunitie schaars is en dat de geweren gemiddeld meer roest vertonen dan de geparkeerde Bentley's in de buurt, weet Rebellion hier goed voor de dag te komen. De wapens kennen uitstekende feedback, ze voelen accuraat en ze weten ook korte metten te maken met de wankers in Atomfall.

Iets waar ik een stuk minder enthousiast over ben, is de melee-combat. Ja, in Atomfall zijn de kogels zeldzaam, dus het gaat regelmatig voorkomen dat je niet genoeg ammunitie hebt om hele patrouilles om zeep te helpen. Je moet dan overgaan op de melee-combat. Je krijgt de keuze uit een aantal verschillende stokken om mee te slaan en daarmee moet u het doen. De animaties die hierbij komen kijken voelen ongemakkelijk en stijfjes aan. De geweren bieden punch, maar iemand een tik geven met je cricketknuppel? Het lijkt wel alsof die van papier-maché is gemaakt. Het is simpelweg te houterig en te akward om echt van te genieten - en dan helpt het ook niet mee dat de vijandelijk AI niet al te snugger is. Kijk, ik snap ook wel dat we te maken hebben met gehersenspoelde dwazen die net even te veel potgrond hebben gegeten als ontbijt, maar de pathfinding en keuzes die de AI maakt, zijn vaak teleurstellend. Ze kunnen maar moeilijk hun weg naar je vinden en zijn dan uiteindelijk niet echt een bedreiging te noemen, omdat je ze zo simpel kan omzeilen.

Vrijheid is blijheid

Naast de combat moeten spelers vooral op verkenning uit. Atomfall gooit spelers direct in het diepe en geeft ze de keuze om elke kant uit te lopen die ze zelf willen. Hier is de wereld en hier heb je een kaart - zoek het maar uit. Er komt een behoorlijke verantwoordelijkheid bij de speler te liggen, want het verhaal wordt niet op een zilveren plaat in je smoel gedrukt. Nee, als Sherlock Holmes moet je zelf de puzzelstukjes bij elkaar zien te vinden en te combineren. Atomfall kent diverse personages en facties die allemaal net wat anders te bieden hebben. In jouw zoektocht om te ontsnappen zijn er meerdere routes die naar Londen leiden. Ga je de samenwerking aan met de borderline fascistische, autoritaire militaire groep? Ga je liever met een eenzame, onbetrouwbare professor in zee? Of vermoord je iedereen op je pad en word je de verschrikking van de zone? Jij bepaalt wie je bent en er zijn geen foute keuzes. De vrijheid die je ervaart in zowel het narratief als de gameplay en hoe je quests oplost, is iets wat maar weinig games zo goed weten te verkopen. Atomfall is misschien van nature geen role-playing game, maar je krijgt wel de absolute soevereiniteit om te doen wat je niet laten kan.

Dus je zou bijna denken dat Atomfall enorm goed slaagt in het zijn van een RPG, maar dat is niet het genre dat Rebellion voor ogen heeft. Nee, Atomfall is een survivalgame, maar een relatief simpele variant daarvan. Je krijgt niet te maken met honger en dorst - zal vast iets te maken hebben met die beroemde Engelse keuken. Je hoeft verder ook niet veel rekening te houden met temperaturen of iets dergelijks. Het is vooral een survivalgame in de zin van schaarste. De meeste wapens die je vindt zijn al een jaartje of vijftig op de retour, terwijl ammunitie ook zeldzaam is. Een degelijke EHBO-kit is een ware vondst en fatsoenlijk verband is eigenlijk niet te krijgen. Spelers zijn dus vooral aan het rondsnuffelen naar alles wat niet vastgelijmd aan de muur zit. Plunder vier wc-rollen en een flesje bourbon - dan maken we die pleisters lekker zelf. Het complimenteert de vrijheid die spelers ervaren en de verkenningstochten die ze maken. Ik bedoel; je krijgt zelfs een metaaldetector om extra middelen op te graven - het is echt een strijd om te overleven met de gelimiteerde middelen die aanwezig zijn in deze Britse dystopie.

Aan het einde van de dag is Atomfall vooral een unieke mengelmoes van diverse genres en ideeën. Het is te gemakkelijk om goedkoop scoren met statements, zoals 'het is een Britse Fallout' wanneer in de realiteit daar simpelweg weinig van klopt. Ondanks de tekortkomingen is er genoeg om van te houden in deze survivalgame. Rebellion verdient daarom denk ik ook lof voor het risico dat ze hier nemen. En kijk, Atomfall is een game met mankementen. Niet alleen qua gameplaysystemen en bepaalde designkeuzes, maar ook technisch kent het issues, zoals audio die er zo nu en dan uit klapt, AI en diens pathfinding die verdwaald raken in hun eigen draaicirkel en nog andere randzaken, maar door de ambitie en over het algemeen juiste executie van die Engelse dromen, is Atomfall een game die je toch door blijft spelen, ondanks de frustraties die af en toe opduiken.