Tijd om weer eens krankzinnig te worden. Wanneer je kennis maakt met de horrors die H.P. Lovecraft op papier heeft gezet, weet je je verstand niet te behouden. Langzaam sluipen de nachtmerries je brein in en slaap je steeds slechter. Uiteindelijk eindig je kwijlend met een dwangbuis aan in een inrichting, brabbelend in jezelf over de “call”. De… Call of Cthulhu! Waarom zouden we daar dan niet een video game van maken, om deze kwaal over te brengen naar een breder publiek? Cyanide Studio heeft er zijn best voor gedaan. Oh really? Nee, Oh R'Lyeh!
Er is inmiddels niet veel meer dat mij ‘s nachts weet wakker te houden. Er is echter één schrijver wiens werk ik toch regelmatig heb vermeden voor het slapen gaan en dat is van H.P. Lovecraft. De man heeft in zijn vrij korte en treurige leven maar een handjevol verhalen geschreven, allemaal zonder succes en erkenning van zijn medemens. Uiteindelijk kreeg hij net als Kafka en Van Gogh pas jaren na zijn dood erkenning voor zijn werk. Lovecraft was een hele bange en chronisch zieke man die leed aan zware nachtmerries. Wellicht was hij daarom ook zo ontzettend goed in het vertellen van ongelooflijk enge verhalen. Als kind heb ik ook lang aan ernstige nachtmerries geleden, waarvan een aantal elke nacht terugkwamen. Na het lezen van Lovecraft's verhalen kwam deze kwaal weer terug. Ik heb daarom het gros van zijn werk maar overdag uitgelezen.
Je merkt al wel: ik ben wel een liefhebber van Lovecraft’s werk en hier ben ik bij lange na de enige niet in. De man heeft als grote inspiratiebron gediend voor vele schrijvers na hem, zoals onder andere hedendaagse horror-eindbazen Stephen King en John Carpenter. Er is zelfs de term “Lovecraftian”, wat betekent dat iets godvers-allejezus-angstaanjagend op papier is gezet. Een aantal schrijvers hebben ook verder geschreven in het grimmige universum van Lovecraft. Dit universum wordt de Cthulhu Mythos genoemd. Vooral een hele grote hoop horror media is erdoor geïnspireerd, of gebruikt specifieke termen, monsters en namen uit de Cthulhu Mythos. Zo komt de naam Arkham uit Batman ook van zijn werk. Inmiddels zijn er tientallen video games, bordspellen en films direct gebaseerd op zijn werk. De nieuwste hiervan heet Call of Cthulhu, voor de PS4, pc en Xbox One. Ik kon niet wachten om er mijn verstand mee kwijt te raken.
Call of Cthulhu is oorspronkelijk een bordspel. Inmiddels is het de naam geworden van een franchise, waarvan er al meerdere video games en bordspellen verschenen zijn onder deze naam met identiek logo. De Cthulhu Mythos leent er zich ook ontzettend goed voor, want het merendeel van deze spellen is goed. Toch is het moeilijk om in een game Lovecraft’s werk écht sterk te doen overkomen. Eén van de beste titels is Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth en dat is de game waar deze nieuwe Call of Cthulhu (ja het is verwarrend) ook het meest op lijkt. Het zijn beiden first-person games met zowel actie als ook adventure-, roleplaying- en puzzel-elementen.
De nieuwe Call of Cthulhu (die ik nu dus review) is vooral een adventure en speelt eigenlijk als een moderne point-and-click game met RPG elementen, maar dan met een hedendaagse, vrije first-person besturing. Pas richting het eind van de game komen er actie elementen, maar dat is slechts een tijdelijke zijsprong. Call of Cthulhu heeft ook duidelijk van zijn gelijknamige bordspel elementen gepakt, namelijk dat je regelmatig (onzichtbare) “skill-rolls” doet, die bepalen of jou wel of niet iets lukt.
De game speelt zich af in de jaren dertig, waarbij je Edward Pierce speelt. Hij is een WW1 veteraan die detective is geworden en kampt met de nodige trauma’s en alcoholproblemen. Dat klinkt allemaal als een horror-bende aan clichés, maar aangezien de verhalen van Lovecraft uit de jaren 20-30 komen, is het zo erg niet. Je krijgt bezoek van een man die vraagt of je de dood van het hele gezin van zijn dochter wilt onderzoeken, op het eiland Darkwater. Eenmaal op deze donkere troosteloze plek aangekomen merk je al vanaf de eerste voet aan wal dat er maar weinig normaal is aan dit eiland. Mensen doen vreemd, de sfeer is akelig en als je goed rondkijkt zijn er rare dingen te lezen en te zien. Alles loopt gradueel steeds meer uit de hand, wanneer je langzaam achter de krankzinnige waarheid komt achter de moorden en de geschiedenis van het eiland en diens bewoners.
Je kan met veel mensen praten waarbij je ook redelijk veel dialoogopties hebt en je kunt veel objecten en ruimtes onderzoeken. Hierbij is het ook afhankelijk van welke skills je hebt in hoeverre de dialogen goed verlopen of dat je iets weet te vinden met je speurneus. Net als bij RPG’s krijg je ook een soort experience points, waarmee je Edward Pierce sterker en slimmer kunt maken. Je kunt bijvoorbeeld ook ervoor zorgen dat je beter verborgen objecten vindt, beter achter de waarheid komt en bijvoorbeeld beter wordt in psychoanalyse. Aangezien iedereen in Lovecraft verhalen langzaam knettergek wordt, is dat geen slechte punten besteding. Je hebt bij elk van deze skills 5 levels, van beginner tot master. Heel veel lijkt het soms niet uit te maken. Als je een paar keer een optie opnieuw probeert (na herladen) haal je deze de ene keer wel, de andere keer niet, omdat de game dus stiekem steeds een “skill-check” doet. Dit had beter achterwege gelaten kunnen worden, omdat je beter iets gewoon wel zou moeten kunnen, of (nog) niet.
De hele game is niet klein, maar op een normaal speeltempo ben je er toch na zo’n 10 uur in je dwangbuis naar de credits aan het kijken. Bepaalde stukken ga je best snel doorheen, maar op zich is dat niet erg. Je verveelt je wat dat betreft geen moment en het blijft constant ontzettend sfeervol en spannend. Met name de confrontatie met de Shambler deed mij sinds lange tijd weer eens echt paniekerig kippenvel bezorgen. Dit kwam ook wel, omdat ik de game midden in de nacht ging spelen met koptelefoon. Het is wel te merken dat het budget niet heel groot is geweest. Grafisch is de game qua omgeving heel mooi, maar de mensen lijken soms uit de vorige console generatie te zijn gestapt. Bepaalde stukken van het verhaal hadden ook wel wat meer uitwerking mogen hebben.
Maar nogmaals: je verveelt je geen moment in Call of Cthulhu en het wordt superspannend, zelfs wanneer je als Lovecraft kenner al goed weet hoe het waarschijnlijk allemaal zal aflopen. De game is er ook op gericht dat je deze meerdere keren uitspeelt, want je kunt de meeste objectives op verschillende manieren oplossen en er zijn meerdere, vrij uiteenlopende eindes (minimaal 3, waarvan ik zeker weet). Voortdurend word je mentale stabiliteit beïnvloed, en krijg je een ander einde als je enigszins nog redelijk functionerend verstand de krankzinnige eindstreep behaald.
Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Xbox One.
Call of Cthulhu is geen perfecte game, maar ik heb er met volle teugen van genoten. Het neerzetten van een echte Lovecraft sfeer is een kunst op zichzelf, laat staan om hiermee dan ook nog een goede en boeiende game van te maken. Dat het met een wat beperkt budget is gemaakt en wat korter is, drukt de pret maar amper. Het grootste minpunt vind ik de verborgen roll-checks, die zouden ze met een update moeten vervangen door je skill-level iets wel of niet te laten kunnen, zoals bij Deus Ex. Ik hoop vooral dat dit als een eerste instap-deel gaat dienen voor meerdere Call of Cthulhu games, want er zijn nog zat nare Lovecraft verhaaltjes. Net als met de oude Silent Hill games, ga ik met plezier deze titel nog een paar keer doorgrimmen. Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn!
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Cyanide Studio
Uitgever:
Focus Entertainment
Release:
30 oktober 2018
Reviewscore:
Platforms:
