Review: Carrion - Friends with the Monster Xbox One

Het horrorgenre zit bommetje vol met alles wat je maar wensen kan. Geesten in familietragedies, zoetsappige vampier relaties of wellicht de herrijzenis van het ondode volk. In gameland is niks minder waar. We hebben ontzettend veel horrorgames, die ons allemaal in de schoenen zetten van de fragiele overlevenden. Carrion doet het echter lekker tegendraads, zoals we gewend zijn van Devolver Digital. Zij zetten de speler namelijk in de schoenen van een monster met eigenlijk maar één doel: het verslinden van alles op je pad en jezelf verspreiden over de wereld van Carrion. Na Maneater had ik nog steeds flinke trek in wat monsterlijke actie, dus hoe doet Carrion het? Bereid je voor om te ontsnappen uit het lab, jezelf te baden in bloed en razendsnel door de levels heen te schieten.

The Thing

Maar wat doe je nou precies in Carrion? Het is een vrij simpel concept. Je speelt als het monster zelf en in je eerste momenten ontsnap je uit het lab waar allerlei professoren experimenten op je doen. Je hebt geen geweten en je hebt geen eergevoel. Het monster heeft maar een taak en dat is zichzelf uitbreiden. Je verspreidt je massa om zo het Frontier-landschap onveilig te maken en jezelf te vestigen in de militaire basissen. Je groeit door talloze mensen op je pad te verslinden en evolueert door nieuwe mutaties op te sporen. Die verwerk je uiteindelijk in je DNA, maar daar hebben we het straks over. Laten we het eerst even hebben over onze tentakel vriend. Carrion is een echt gedrocht. Dit monster bestaat uit vlees, tanden en tentakels. Meer of minder is het niet, maar het geeft wel echt perfecte horrorvibes af. Zeker wanneer je deze Gravemind in actie ziet, want dan is het sadistisch lachen geblazen.

Als je de preview van Carrion gelezen hebt, dan weet je al in grove lijnen hoe de combat in elkaar zit. De actie is snel, bloederig en eigenlijk een beetje cru. Er zijn echter maar weinig games die je deze soort powerfantasie aanreiken. Zeker als je verder in de game komt, want dan is je monster een echte unit. Je kan uitgroeien tot een gigantische soort blob, maar dan nog steeds met vlijmscherpe tanden natuurlijk. In principe heb je drie fases van het monster. De eerste fase van het beest is razendsnel en heeft accurate aanvallen van een afstand, de tweede is groter en kan goed rammen, terwijl de derde fase zo verschrikkelijk krachtig is, dat het bijna onmogelijk is om geveld te worden door een vijand. Naast het feit dat het monster zo krachtig aanvoelt, heb je nog allerlei leuke trucjes die je kan uitoefenen op de mensen. Met de roar kun je ervoor zorgen dat je slachtoffers op het verkeerde been gezet worden, terwijl jij ze dan van achteren kan executeren. Mijn favoriete vaardigheid was wel de mind control. Je neemt een soldaatje over, loopt rustig naar je collega's toe en begint dan met je machinegeweer iedereen neer te maaien. Carrion is pure evil, maar dat zorgt voor hele vermakelijke scenario's. Zeker wanneer je bij elk combat-scenario de mogelijkheid krijgt om te kiezen hoe je te werk gaat. Neem je een gastje over en laat je hem een heavy walker besturen? Of ga je zelf op kruistocht en verslind je de sukkels één voor één? Keuzes en ruimte genoeg.

Through rock and metal and time

Naast het opvreten van de vele mensen in de Frontier, is het de bedoeling dat je bepaalde gebieden openbreekt. Je doet dit door bepaalde punten te onderscheppen en te vullen met je biomassa. Door deze levels heen bewegen voelt scherp en uniek aan, want je kan Carrion echt geen platformgame noemen. Het beest heeft namelijk alle vrijheid als het gaat om het rondbewegen. Je kan zonder restricties verticaal en horizontaal rond glibberen. Carrion verspreidt zich letterlijk door de wereld heen en zorgt dat het overal terecht komt. Als een echte parasiet ga je te werk, maar hier gaat het ook een beetje mis. Want ondanks dat de combat zelf erg vermakelijk is, heeft Carrion wel een herhalingsprobleem. Letterlijk elk level waarin je binnenstapt, heeft dezelfde opbouw. Je pakt een aantal savepoints waar je dus je biomassa in dropt en dat doe je vaak genoeg om het level over te nemen. Allemaal leuk en aardig, maar ondanks dat de scenario's wel zorgen voor divers leveldesign en diverse omgevingen, blijft het einddoel hetzelfde. Dit gaat dan een beetje knagen.

Carrion gebruikt in zijn campaign ook redelijk wat metroidvania-elementen voor progressie. Dit zien we terug in hoe je combat kan benaderen via diverse manieren, maar ook hoe je verder komt. Zo heb je fase twee nodig om door houten barricades te breken en heb je de mind control nodig om zo een mannetje de deur open te laten doen. Dit zorgt ervoor dat de weg naar het einddoel wel elke keer iets anders is, maar ik had graag meer variatie gezien in de slotakkoorden. Ik zou bijvoorbeeld graag een generator aan het werk hebben gezet of het tegen een robot eindbaas opgenomen hebben. Maar goed, dankzij de combat gaat de herhaling niet heel erg tegenvallen. Ook omdat de game van zichzelf redelijk kort is. Jammer, ik had graag een manier gehad om tegen meer mensen te vechten, zonder helemaal opnieuw te beginnen, maar dat zit er voorlopig niet in.

Triviale tentakel

Audiovisueel ziet de game er prima uit, maar uiteindelijk niks om ook speciaal te noemen. De pixelart ziet er verzorgd uit, met veel details in de gore, maar buitengewoon is het niet. Hetzelfde geldt voor het meeste van het sounddesign. Sommige geluiden klinken een beetje mild, zoals de roar van het monster. Andere geluiden klinken dan echter weer erg bruut, zoals de minigun van de heavy walker. De muziek is een beetje over de top, maar dat is uiteraard geschikt voor een game als Carrion. Ook de soundtrack valt echter een beetje in herhaling, wat enigszins irritant is. Iets waar Carrion ook een beetje de fout in schiet, is met de flashbacks. Ze zetten de speler in de schoenen van de wetenschappers die het Carrion-monster ontdekt hebben. Kijk, het verhaal dat je ermee biedt, is niet origineel en had ook niet gehoeven. Zeker wanneer het tempo van de game ineens drastisch naar beneden gehaald wordt. Je wilt gewoon lekker slayen met je monster, je hoeft geen geschiedenisles ertussen gepropt te hebben.

Ondanks dat er wat verbeterpuntjes aanwezig zijn in Carrion, is de algemene ervaring nog steeds positief. Na Maneater had ik nog genoeg ruimte voor een andere monsterlijke actiegame. Nu valt het je misschien op dat Carrion en Maneater dezelfde flaws delen. En toch komt Carrion er een stuk positiever vanaf. Waarom? Carrion heeft iets cruciaals wat Maneater niet had en dat is een moordend tempo. Alle minpuntjes van Carrion zijn wel aanwezig, maar ze zijn erg vaak van korte duur. Zelfs de flashbacks duren niet langer dan een minuut of twee, dus het zorgt er niet zozeer voor dat de ervaring van Carrion flink naar beneden getackeld wordt. In Carrion ben je 90% van de tijd bezig razendsnel door de levels heen te racen en alles te verslinden op je pad. Daardoor blijft het een goede ervaring, ook al kan het af en toe wat beter.