CONSCRIPT review - Verdunstelijke survival horror

Wie aan Wereldoorlogen denkt, denk voornamelijk aan de sequel uit 1939, waarin een apart besnorde Duitser terreur zaaide over het Europese continent. Films, boeken, games, vrijwel elk medium behandelt tot in den treure de Tweede Wereldoorlog. Je zou bijna vergeten dat er ook nog een prequel was, genaamd de Eerste Wereldoorlog, welke van 1914 tot 1918 woedde. Met films als 1917 en Im Westen nichts Neues (beiden erg aan te raden, overigens) en games als Valiant Hearts, Verdun en Battlefield 1 begint de Great War iets meer aandacht te krijgen, maar er mag uiteraard altijd nog meer met de knijpkat op geschenen worden, zelfs door niet-Europeanen. Vanuit de Australische hoek zorgt Jordan Mochi met zijn Catchweight Studio voor deze exposure van down under, of ja, eerder isometrisch top down en met overweldigend succes.

Reach for the S.T.A.R.S.

Want met CONSCRIPT vertelt deze solo developer het verhaal rondom "the war to end all wars" vanuit een isometrisch pixelart perspectief, waarbij hij overduidelijk zijn voorliefde voor de oldschool Resident Evil games laat doorschemeren. De goed gecoiffeerde Leon S. Kennedy wordt in CONSCRIPT ingeruild voor een Franse soldaat, welke tezamen met zijn broer is opgetrommeld om te dienen aan het front. Sjokkend door een mengsel van bloed, modder en weefsel wat van elk ooit levend organisme had kunnen zijn, moet de linie verdedigd worden tegen de Duitse incursie, wat zo amusant is als het klinkt.

Want amusant is het dus never nooit niet. Rondom onze protagonist vallen de Franse kameraden met de bosjes en het besef dat de strijd zo goed als niet te winnen valt, dringt met elk fluitsignaal verder door. Voor onze grunt zit er dan ook niet veel op. Het is overleven en zorgen dat de hereniging met broer Pierre bovengronds is, niet twee meter daaronder. Gedurende een uurtje of tien - al daagt een achievement je uit om het in drie te doen - sleep je je modderige voeten dan ook zes hoofdstukken lang door de miserabele loopgraven van Verdun, de door oorlog geteisterde straten van Franse dorpjes en menig bezet fort, zoekend naar manieren om de zege te behalen en je te herenigen met je broer. Want alleen is ook maar alleen, al valt er soms nog wat soelaas te behalen bij een mysterieuze merchant in zijn rustgevende safe/saveroom (What are you buying?)

Alles z'n gangetje-gangetje

Gezien de setting zal het dan ook niet als een verrassing komen dat CONSCRIPT behoorlijk gangetje-gangetje is en dat de situaties waarin je even wat van de heerlijk beschoten open wereld kan proeven, zeer gelimiteerd zijn. Van een 'you do you' game is dan ook geen sprake en CONSCRIPT is zo lineair als lineair kan zijn, al suggereert die '3-hour completion achievement' dat er ergens iets te exploiteren valt. Nu is het zo dat lineaire games vaak kunnen verzanden in pure saaiheid, maar in het geval van CONSCRIPT trekt Jordan Mochi een hele hoop truken uit de Resident Evil-doos om dat tegen te gaan. Levels met slecht zicht (waarbij het oor meer waard is dan het oog), hier en daar een puzzel en giga-veel backtracking houden de speler gegarandeerd uren bezig. Als je dat gedurende je tijd met Resident Evil al ronduit kut vond, dan ga je daar met CONSCRIPT ook niet echt je kicks uit halen.

Waar Mochi ook wat van Capcoms recept heeft gestolen, is inventory management. Al moet ik bekennen dat dit één van de weinige kritiekpunten is. Niet alleen loopt de inventory rap vol met slechts zestien slots, maar heel prettig werkt het ook niet allemaal gezien daarin niks te upgraden valt en de noodzaak voor het meetorsen van meerdere items vaak wel een must is. Misschien is het een bewuste keuze geweest om de wanhoop de boventoon te laten voeren, maar naar verloop van tijd begon het me wel te ergeren dat ik items permanent moest discarden of kilomteres terug moest sjokken naar de merchant om zooi te verpatsen of inventory in de footlocker te dumpen om dan weer kilometers terug te draven om dat ene item mee te kunnen nemen. En om dat erger te maken gooit de dev naar verloop van tijd dan ook nog eens met tegenstanders die behoorlijk aan je kunnen knagen.

Van de ratten bekloven

En nee, dit is geen kritiek want ik ben zelf degene die bij elke stand-off onbesuisd een stuk lood door iemands Germaanse cranium jas, maar allemachtig wat zijn ratten in CONSCRIPT vervelend. Naarmate de body count oploopt en de straten, velden en loopgraven van Verdun vollopen met Frans en Duits bloed, stromen legio aan idioot grote ratten de regio binnen om zich tegoed te doen aan rottend vlees en jouw enkels. En dat is ronduit van de ratten besnuffeld. Want er is vrij weinig tegen te doen, behalve heel de game lang de pacifist uithangen (krijg je ook een achievement voor, trouwens). Het enige wat je kunt doen om jezelf te wapenen tegen dit ongedierte is investeren in stamina en health boosters (Hourra pour morphine et pep du snuif) of heel veel healing items meenemen. Maar ja, die inventory hè.

Maar goed, ergens komt het de sfeer wel ten goede, en dat is iets waar CONSCRIPT toch al genoeg van heeft. Sterker nog, bij CONSCRIPT zweert de sfeer eruit als etter uit een zwaar geïnfecteerde schotwond. Mede door een zenuwslopende soundtrack en on-point geluidseffecten - inclusief het pijnlijke gejammer van soldaten die smeken om genade of verlossing - heeft CONSCRIPT een ambiance om te vousvoyeren. En dat zorgt ervoor dat je de soms onhandige besturing, onzichtbare muren en het occasional gebrek aan sturing vaak op de koop toe neemt.