Review: Dark Souls III PlayStation 4

Duister, grimmig, episch, sadistisch en geniaal. Dat zijn de termen die mij te binnen schieten bij de Souls-games. Het is een unieke gamereeks die amper tot geen gelijken kent. In eerste instantie lijkt het weinig nieuws, een third person action adventure met RPG-elementen, maar iedereen die langer dan een uur een Souls-game heeft gespeeld weet wel beter. Nu presenteert From Software Dark Souls III. Iets wat gerust uniek is te noemen aangezien From Software zelden sequels maakt. Gaat de game weer net zo goed zijn als zijn voorgangers? Gaan we het dit keer beu zijn? Ik ga dit samen met mijn ongelukkige, supervaak stervende, held eens uitpluizen!

From The Dark

From Software is een studio die al vanaf de PlayStation 1 bezig is, maar eigenlijk pas echt (vrij onverwacht) het grote publiek wist te benaderen met de Souls-games. De producent heeft daarvoor wel meer bekende games uitgebracht, zoals de Armored Core-games, maar niemand had het dan over de nieuwe game van From Software. Persoonlijk was ik ook niet echt bekend met het begrip 'From Software', totdat ik Demon's Souls importeerde uit nieuwsgierigheid. Sindsdien ben ik met terugwerkende kracht From Software's duistere gameverleden gaan checken. Al op de PS1 hadden ze soortgelijke games met King's Field, welke dezelfde masochistische verslaving opwekken als de Souls-games doen. Onlangs heb ik mijn horror gamecollectie weer uit kunnen breiden door eindelijk Kuon te vinden voor een normale prijs. Wat bleek? Kuon is gemaakt door From Software.

Afg(e)rond

De ontwikkelaar van de Souls-games is vooral akelig goed in het creëren van een sterke sfeer. From Software krijgt het voor elkaar om zoveel stijl en aandacht in de werelden weg te zetten dat je er helemaal in opgaat. Dit zorgt meestal voor rillingen en wat angstzweet want meestal zetten ze melancholische en verrotte werelden weg waar wij ons doorheen moeten waden. Dark Souls III gaat hierin vrijwel het verste van allemaal, waarbij de wereld echt in een volledig verpieterde apocalyps zit, eigenlijk net iets over het randje (letterlijk soms ook) van de afgrond. Aan jou de taak om de laatste corrupte koningen, de soort goden van de Lothric-wereld genaamd: The Lords of Cinder, aan hun eind te helpen. Ach ja, iemand moet het doen. Verder wil ik niet op Darks Souls-wereld en diens achtergrond ingaan, want afgezien van het feit dat ik het zelf ook nog allemaal niet doorheb, is het juist de taak aan de oplettende speler om het grimmige verhaal te ontrafelen.

Marquis De Souls

Dark Souls III speelt niet heel anders dan de voorgaande delen. Stap voor stap verkennen, overleven en leren van je vele sterfgevallen. Deel drie is niet minder moeilijk, mooi of verslavend. Het is de mooiste en tevens meest duistere Dark Souls-game tot op heden, waarbij je extreme plekken bezoekt om de Lords of Cinder te vinden. De paar dingen die anders zijn, komen vooral in de vorm van verbeteringen. Zo zijn de bossfights iets meer in de stijl van Bloodborne, met dikwijls twee verschillende fases en wat meer afwisseling in hoe je ze moet verslaan. Dit maakt het nog spannender (en sadistischer), want net wanneer je denkt dat je die grote lelijkerd in de smiezen hebt, verandert zijn tactiek of komt er weer een mooie volle krachtmeter. Hoe de bazen eruit zien, is adembenemend mooi en gruwelijk tegelijkertijd, met elk een totaal andere look. Het blijft geniaal hoe origineel en bizar de wezens allemaal ontworpen zijn, al helemaal wanneer je beseft dat ze dit nu al vier à¡ vijf games lang voor elkaar weten te krijgen. Later in de game krijg je wel wat herhaling qua soort bazen waardoor ze juist vrij eenvoudig te verslaan kunnen zijn. Dit deed mij ook wel beseffen hoe verwend wij onderhand zijn met de From Software-games, want weinig tot geen games bezitten meer afwisseling op het gebied van vijanden en bazen.

DaR3K Controls

Qua controls zijn de games van From Software in de loop der jaren een stuk beter geworden, al vind ik nog altijd het lock-on systeem met de R3 knop geen feest. Het locken is gedurende gevechten met meerdere vijanden nog altijd snel een gedoe. Wat ik vooral irritant vind, is wanneer vijanden door muren steken of schieten, alsof we terug zijn in de PS1-era. In Dark Souls III is te merken dat het allemaal wederom weer verbeterd is. De vele unieke wapens die je tot je beschikking krijgt zijn ook sterk afwisselend en zorgen ervoor dat je snoeiharde klappen kunt uitdelen. Het vechtsysteem bereikt naar mijn mening eindelijk een niveau waarbij je goede controle hebt over je tragische held. Voorheen moest je namelijk vooral trainen om de lastige besturing onder de knie te krijgen. Om dit te testen heb ik nog even het eerste Dark Souls-deel gespeeld. In het eerste deel merk je al snel dat de besturing meer ervaring vergt, iets wat bij een verdomd moeilijke game eigenlijk niet mag.