Dead Rising Deluxe Remaster review - Een grootheid herrijst uit het graf

De trouwe Gameliner-fans herinneren dit zich waarschijnlijk nog als de dag van gisteren, maar ik heb een heuse streamingcarrière gekend. Ja, een tijdje hebben we aangekloot met Twitch en we hebben toch stiekem leuke tijden gekend. Mijn set-up was minder ideaal; op een vervallen bank nam ik de boel op en mijn houding was een recept voor een hernia. Afijn, de eerste game die ik op stream heb gespeeld, droeg de naam Dead Rising. Een Xbox 360-cultklassieker van heb ik jou daar. Tegenwoordig is de zombie/actiegame beschikbaar op vrijwel elk platform en de franchise kent maar liefst vier delen - al vind ik het een strak plan om Dead Rising 4 met z'n allen als collectief te vergeten. Ondanks de grote verschillen in stijl en substantie heeft Dead Rising altijd in de schaduw moeten staan van Capcom's paradepaardje Resident Evil. De franchise ligt al een tijdje op z'n gat vanwege mislukte ontwikkelingen en fans grijpen dan ook elke kans aan om deze geliefde franchise te laten herrijzen uit het graf. Die kans is nu gearriveerd met Dead Rising Deluxe Remaster! De hamvraag is natuurlijk of deze terugkeer gewenst is. Wij hebben de scoop voor je, dus check hier onze Dead Rising Deluxe Remaster review!

I've covered wars, ya know

Laten we maar met de deur in huis vallen. In Dead Rising Deluxe Remaster speel je als dé tabbloid gabber: Frank West. Deze ambitieuze fotojournalist wordt via een helikopter in het zombie-geïnvesteerde winkelcentrum gedropt, want die grote alcoholistenneus van hem rook een scoop waar je u tegen zegt. Als een echte reporter storm je het Amerikaanse winkelfestijn binnen en ga je op zoek naar de waarheid. Frank waggelt ongemakkelijk rond alsof hij eerst flink heeft lopen kleien en de resultaten in zijn broek heeft gehouden. Hij houdt zijn fototoestel stevig vast in die hebberige handjes van hem en hij baant zich een weg door Willamette Parkview Mall. Hij ontmoet verschillende eigenaardige personages en al snel blijkt het dat er een heus complot schuilt achter de opmars van de ondoden.

Voordat we verder babbelen over het narratief, moeten we het eerst hebben over de setting, want die is ronduit perfect. Willamette Parkview Mall is een prachtige metafoor voor de alledaagse Westerse inwoners die als een stel bezetenen naar het winkelcentrum lopen om daar hersenloos van alles aan te schaffen wat ze niet nodig hebben. Het winkelcentrum zit vol met opgeblazen consumentisme, wat alleen maar versterkt wordt door alle toeters en bellen die je er kunt vinden. Het moment dat ik Dead Rising Deluxe Remaster opstartte en mij weer bevond in het overdekte winkelparadijs, overviel mij een gevoel van nostalgie. Terwijl ik de sensatie van de Wonderland Plaza tot mij nam, besloop mij een intiem en veilig gevoel toen ik backstage de nederige medewerkersruimte betrad. Dead Rising is nog steeds verschrikkelijk sfeervol - ook in deze Deluxe Remaster. De gehele bedoeling voelt realistisch aan; alsof er daadwerkelijk in geleefd wordt. Het feit dat je elke winkel kan betreden en aan de haal kan gaan met het assortiment, versterkt dit sentiment alleen maar.

Afijn, Frank West is dus op onderzoek uit in Willamette Parkview Mall. Hij wil graag de origine van de zombie-uitbraak achterhalen, omdat dit hem flink wat faam kan opleveren. Echter, ondanks dat dit in eerste instantie zijn beweegreden is, zie je dat Frank uiteindelijk zijn hart op de goede plek heeft zitten. Het is in ieder geval geen schaamteloze karaktermoord (looking at you, Dead Rising 4) en je ziet hem een daadwerkelijke ontwikkeling meemaken. Het plot kan je dus zien als een man die van zelfzuchtig naar barmhartig gaat, terwijl er ook een thrillermysterie aanwezig is. Het is nog steeds aangrijpend genoeg, al moet je wel rekening houden met een beetje ongemakkelijke storytelling. Dat is vaker het geval met Capcom, maar als je dan nog eens een gênante schrijfstijl en cameragebruik afkomstig uit 2006 erbij optelt, dan weet je wel hoe laat het is. Desalniettemin is het goed te doen. Zeker omdat Dead Rising ook een gezonde dosis humor bevat. Niet alleen kent het bijzonder komische personages, alle cutscenes zijn in real-time. Oftewel als je Frank in een outfit trekt die eigenlijk bestemd was voor een kleuter, zorgt dat voor beelden die nooit falen om mij te laten gniffelen.

Zombies zijn bijzaak

Grappig genoeg draait het in Dead Rising niet om het afslachten van zombies. Tenminste, dat is niet de kern van het verhaal in mijn optiek. Ja, je kan in Dead Rising enorm vermakelijk zombies neerhakken met vrijwel alles wat je tegenkomt. Breedbeeld-tv's, grasmaaiers, koekenpannen - noem het maar op. In de handen van Frank West worden alledaagse huishoudelijke apparaten uiterst efficiënte tools om rottende kadavers te elimineren - en dat ga je ook doen. Het moment dat je de game beëindigt, staat de teller op een aantal duizend zombies terug het graf in. En toch voelen de wandelende lijken als bijzaak. In het begin van de game wen je aan de controls en weet je niet zo goed wat je van de breinenvreters moet verwachten. Al snel realiseer je je dat ze vooral onderdeel zijn van het milieu; een soort omgevingsrisico. Naarmate van tijd waggel je probleemloos langs ze en mocht er eentje net even wat te brutaal worden, dan weet je wat je te doen staat. Wees wel voorbereid op serieuze levels aan jank.

Nee, uiteindelijk draait het in Dead Rising om de mensen die niet zijn bijgeschoold in een spoedcursus vlees happen - en niet op de tenenkrommende "the humans are the real monsters" a la The Walking Dead wijze. Tussen de 'cruciale' verhaalmissies door krijg je de mogelijkheid om je medemens te helpen. Het winkelcentrum zit vol met eigenaardige figuren die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Je kan ervoor kiezen om ze aan hun lot over te laten - Left 4 Dead if you will. Echter, Frank is zo barmhartig als het maar zijn kan. Dus mijn voorkeur is altijd geweest om als een soort oppas mensen te vervoeren door de winkelstraten gevuld met het ondode gespuis. Spelers die bekend zijn met het origineel weten hoe verschrikkelijk het destijds kon zijn om overlevenden terug te loodsen naar de save room. In Dead Rising Deluxe Remaster kan ik met zekerheid zeggen dat de AI en pathfinding echt flinke verbetering heeft gezien. Het komt zelden voor dat Jantje vast komt te zitten in een deuropening of dat Pietje opeens onbekend is met het concept van traplopen.

Wees er wel van bewust dat niet iedereen erop zit te wachten om gered te worden. De absolute hoogtepunten van Dead Rising zijn de psychopaten die je kunt vinden. Deze mensen zijn compleet ontspoord en dat uit zich vaak in dodelijk geweld. Adam de Clown kan er niet tegen dat niemand meer lacht, dus gaat hij met kettingzagen lopen zwaaien. Daarentegen is Steven Chapman over de rooie dat die zombies zijn winkel vandaliseren, dus bestrijdt hij vuur met vuur. Deze boss battles zijn stuk voor stuk memorabel dankzij een fantastische presentatie, bizar overdreven stemacteerwerk en vaak enorm dikke tracks. Tegen een gepantserde jeep vechten, terwijl Gone Guru op standje turbo staat? Ja, dat is hype. Het zijn wellicht geen hoogstandjes qua gameplay-systemen, dus verwacht geen diepgaande gevechten. Maar het is altijd een genot om een aanvaring te beleven tegen een van de psychopaten die Dead Rising in de etalage heeft liggen.

Als de binnenkant van je broekzak

Iets wat Dead Rising uniek maakt ten opzichte van de andere zombiegames, is dat de quests die je voorgeschoteld krijgt allemaal verbonden zijn met de in-game tijd. Elke scoop heeft een deadline en als je je niet aan het ritme van de game houdt, dan kun je tabee zeggen tegen je Pulitzerprijs. Capcom is hier vrij genadeloos in; zodra je een tijdlimiet hebt overstreden, dan is het eigenlijk ook gewoon klaar. Je kan ervoor kiezen om doelloos te blijven spelen, maar mocht je de ambitie hebben om de waarheid te achterhalen, dan moet je een nieuwe save inladen - of zelfs een nieuwe game opstarten. Als kind vond ik deze zaken altijd maar stressvol. Ik wilde altijd gewoon lekker de winkels in en zo veel mogelijk zombies slachten. Nu ik wat ervarener ben op het gebied van games, zijn de tijdelijke quests een absolute verademing. Ze zorgen ervoor dat je altijd spanning in je kont hebt zitten, zeker wanneer je een hele groep mensen naar de save room probeert te loodsen en ook nog eens tijdig je verhaal wilt voortzetten.

De race tegen de klok gaat geweldig samen met de progressiesystemen van Dead Rising. Via een klassiek levelsysteem groeit Frank uit van een onbekwame journalist tot een wereldatleet. Door middel van zombies slachten, survivors redden en kekke plaatjes schieten, verdien je PP (he-he). Hiermee groeit meneer West tot level 50 en de vaardigheden die je kan ontgrendelen zijn hilarisch. In het begin zijn het handige vaardigheden, zoals een ontwijkingsrol uitvoeren of een zombie met een judoworp van je afkegelen. Echter, later in de game speel je krankzinnige vaardigheden vrij, zoals het uitvoeren van suplex of het met de hand verwijderen van diverse organen. Alles wat je doet in Dead Rising Deluxe Remaster voelt nuttig aan en dient een doel; al is het de natuurlijke vorm van progressie, waardoor je helemaal vastgelijmd zit aan je scherm. Hoe vaker je op en neer holt door het winkelcentrum, des te beter je de lay-out gaat onthouden. Je ontdekt sluiproutes, de locatie van ideale healing items en waar de meest waanzinnige wapens zitten verstopt. In het eerste uur voel je je soms hopeloos verdwaald, maar een tijdje later kan je als tourgids aan de slag. Hierdoor blijf je de game spelen en voelt het zo verdomd goed om door te gaan.

Definieer de definitie

Echter, het is niet alleen maar de bloemetjes buiten zetten in deze Dead Rising anno 2024 review. Ja, de game is nog steeds een absolute blast om doorheen te spelen en dit deed ik ook in recordtijd. Het is weer eventjes geleden dat ik een game heb opgestart waar ik zo moeiteloos doorheen heb gespeeld en waar ik vaak op momenten eigenlijk niet zozeer bezig was met de review, maar vooral het pure plezier dat je kan vinden in Dead Rising. Toch blijft er iets aan mij knagen wanneer we het hebben over de term 'Deluxe Remaster'. Deze versie van Dead Rising is namelijk geen remake; het fundament van de game en diens vele details zijn voor het grootste gedeelte ongewijzigd. Maar om het simpelweg een remaster te noemen, dan geef je Capcom te weinig credits.

En toch is dit een beetje een struikelblok, omdat niet alle content van het origineel terug te vinden is in Dead Rising Deluxe Remaster. Laat ik voorop stellen dat ik politiek geblaat en vrouwonvriendelijke opmerkingen kan missen als kiespijn. Het gaat er niet om wat er ontbreekt in Dead Rising Deluxe Remaster - het is meer het idee van een remaster uitbrengen waarin is geknipt. De originaliteit van de game is voor 95% terug te vinden in Dead Rising Deluxe Remaster, maar het is geen één-op-één. Dit kan als storend worden ervaren door de harde kern van Dead Rising, maar voor mij draait het vooral om het behouden van de authenticiteit - dus ook alle fouten. Zodra je namelijk begint met het verwijderen van content, context en andere randzaken, dan zet je een bepaalde standaard neer. Bij een remake kom je daar wat makkelijker mee weg, gezien je echt het wiel opnieuw probeert uit te vinden. Een remaster is in principe een verbeterde heruitgave, dus wat mij betreft mag dat zonder knipjes. Een voorbeeld hiervan is ook de afwezigheid van de originele voice-cast. Het nieuwe acteerwerk is meer dan prima, maar toch is het ietwat vreemd om een remaster te hebben zonder het originele stemwerk.

Afijn, dat gezegd te hebben, weet Capcom absoluut een verbeterde versie van Dead Rising neer te zetten met enorm veel QoL-updates en morele waarden die passen anno 2024. In het begin van deze review zei ik dat je gemakkelijk nostalgisch kan voelen wanneer je Dead Rising Deluxe Remaster aan het spelen bent. Dit is niet alleen omdat de sterke onderdelen van de game zijn behouden. Nee, Capcom heeft ook heel subtiel alle kinderziektes eruit gewerkt. Als je nu het origineel uit 2006 in je Xbox 360 steekt, dan ga je opmerken dat er toch een aantal factoren flink belemmerend kunnen zijn in je playthrough. Dead Rising Deluxe Remaster kent diverse upgrades en stiekem zijn het er te veel om allemaal in deze review te proppen, dus ik ga even de belangrijkste feitjes langs. Spelers kunnen gebruik maken van Auto Saves, dus mocht je een keer flink de mist in gaan, dan hoef je niet een save in te laden van twee uur geleden. Uiteraard draait deze remaster op de RE Engine, waardoor het er niet alleen veel beter uitziet, maar ook 3D-audio bevat en minder houtigere animaties kent. Verder kan je denken aan een gemoderniseerde control-scheme, waardoor je makkelijker dan ooit je een weg baant door Willamette Parkview Mall - al is er ook nog een klassieke controller lay-out voor de gamer die zich extra nostalgisch voelt. Kortom, Capcom heeft genoeg updates doorgevoerd om zo van deze remaster een hele speciale te maken. Het is meer dan een hogere resolutie erop en naar de winkelschappen ermee.