Dat het leven van een beginnend Hollywood acteur niet over rozen gaat, is geen geheim. Voordat je ook maar de opportuniteit krijgt om een ieniemienie rolletje in een of andere B-film te krijgen, wordt er van je verwacht dat je talloze audities doet. Negen van de tien keer eindigt zo'n auditie met "bedankt voor het komen, je hoort nog van ons", om uiteindelijk in de uitpuilende bak van afgewezen - prima, maar niet geweldig - sollicitanten te verdwijnen. Wiens headshot je daar ook tegen kan komen, is die van Dead Take, een prima psychologische horror game omtrent de cutthroat mentaliteit binnen Hollywood, wiens auditie te rommelig bleek om geweldig te zijn.
Zo op het eerste gezicht lijkt Dead Take - ontwikkeld door Tales of Kenzera: ZAU ontwikkelaar Surgent Studios - alles te hebben om het te maken in de business. Een knappe kop, een intrigerende auditie tape. It fooled me. Het scheelt sowieso al dat ik een sucker voor psychologische horror ben en dat mijn interesse om de een of andere reden piekt wanneer Full Motion Video wordt ingezet. Maar ook het verhaal achter Dead Take sprak me wel aan. Het verhaal van Chase (gespeeld door Neil Newbon), een aspirerend acteur wiens vriend en mede-acteur Vinny spoorloos is verdwenen na een feestje bij een geroemde doch beruchte regisseur, Duke Cain. Chase besluit om Vinny daar te gaan zoeken waar hij voor het laatst gespot is, huize Cain. Na wat standaard puzzelwerk zet je voet binnen het enorme, vreemd genoeg desolate complex, waar overduidelijk meer is gebeurd dan een standaard fuifje. Het gevoel dat je beter thuis had kunnen blijven, zit er al vlot in.
Maar goed, terug kun je niet meer. Met de deur ferm achter je dichtgevallen, lijkt er nog maar één ding op te zitten en dat is Vinny bij de kladden pakken en opzouten. Maar landgoed Cain is wat dat betreft net The 7th Guest's Huize Stauf. Zoiets simpels als een collega vinden en rechtsomkeer maken is in Dead Take net zo eenvoudig als doorbreken in Hollywood. Er zal flink wat uitgevogeld moeten worden om deuren die voor Chase gesloten zijn, geopend te krijgen. Oh, hoe metaforisch. Daarvoor zal ook flink gepuzzeld moeten worden, waarbij de antwoorden voor het grijpen liggen wanneer je weet waar je moet zoeken. Nog meer metaforen. En wanneer je denkt dat alles zo klaar als een klontje is, besluit Dead Take dat alles wat je denkt te weten, niet relevant is. Het is bijna alsof de regisseur meerdere director's cuts op tafel heeft liggen en hiervan de beste scènes aan elkaar heeft geëdit, zonder ervan bewust te zijn dat iedere cut een andere rode draad had.
Een ietwat ironische conclusie, vooral met het oog op één van Dead Take's unieke elementen. Tussen het oplossen van omgevingspuzzels door, brengt Chase aanzienlijk wat tijd door in Cains privé bios/editing room, waar gevonden USB drives in een computer kunnen worden gefrommeld om het aanwezige beeldmateriaal van diverse audities en één-op-één interviews te bekijken. Het geeft ons een kijkje achter de schermen. Inzage in de personen achter Cains laatste project - The Last Voyage - waar onder andere Chase en Vinny auditie voor hebben gedaan. Maar het schijnt ook een licht op enfant terrible Duke Cain en zijn getroebleerde achtergrond. Elke losse snippet - plus alle rondslingerende paperassen - legt bloot wat er mis is met landgoed Cain en probeert je uit te leggen waar die ietwat onheilspellende ambiance vandaan komt.
Om wat sjeu aan dit concept toe te voegen, introduceert Cains editing room ook de optie tot iets genaamd 'splaicing', oftewel splicing met een extra letter a. Oh, hello a.i., you technological marvel and curse to humanity! Splaicing staat het toe om twee compatible videobestanden met elkaar te mixen, waardoor een nieuwe 'take' met wel of niet betrouwbare beelden wordt gecreëerd. Een saillante knipoog naar de kracht van editing, welke doeltreffend duidelijk maakt hoe je met simpel knip- en plakwerk feiten naar je eigen hand kunt zetten. Het is bijna alsof Surgent Studios er wat mee wil zeggen. Splaicing levert uiteindelijk best wat interessante situaties op, waaronder een verrassende cameo van Sam Lake. Maar wat het ook oplevert, is een hele hoop informatie waarvan je jezelf achteraf kunt afvragen wat de toegevoegde waarde ervan was en waarom men er al die tijd zo geheimzinnig over heeft gedaan.
Wat dat betreft lijkt Dead Take ergens de mist in te gaan met diens regie. Want wat begint als een 'imma go get my buddy' repatriëringsmissie, slaat om in een 'wat voor vloek heerst er over Duke Cains succesverhaal' met een cliché 'Hollywood can make you or break you' epiloog. Oftewel, Dead Take speelt met meerdere rode draden die in mijn optiek ergens in een kluw geraken. En dat Surgent een hele hoop 'vitale' zaken in het huis extra obscuur maakt - al is het maar om te triggeren dat je er alles aan doet om dit uit te zoeken - wekt dan ook de impressie dat al je speurwerk naar de waarheid daarachter van essentieel belang is. Maar na vier uur de detective uithangen vroeg ik met toch heel erg af wat dit alles te maken had met de ontknoping. Want waarom worden namen en gezichten weggekrast wanneer er uiteindelijk geen joekel van een reveal aan vasthangt? Wat is het nut van een tragisch verhaal uitrollen wanneer het slotstuk daar uiteindelijk niets mee van doen lijkt te hebben?
En laten we even dit voorop stellen: misschien ligt het wel aan mij. Het kan zijn dat ik het inzicht ontbeer om de regie van Surgent Studios te doorgronden. Soms kijk je naar een film waarvan je gewoonweg niet snapt waarom iedereen er zo lyrisch over is, en er bestaat een kans dat Dead Take voor mij zo'n film is, al zeg ik niet dat Dead Take een flutproject is. Dat zou niet fair zijn richting Surgent Studios, die overduidelijk aardig wat tijd en moeite in het casten voor en ontwikkelen van Dead Take heeft gestoken. Maar het hele "Find Vinny, Play Your Part, Take Your Shot" concept slaat om de een of andere reden niet zo aan bij mij, en dat komt grotendeels door de Duke Cains tragedie filler die ik niet echt kon plaatsen in dit alles. Dat, plus het gegeven dat Dead Take me slechts een handvol keren op het puntje van m'n stoel kreeg. En laten we eerlijk zijn, spanning - en vooral een goede opbouw ervan - is exact de reden waarvoor je een psychologische horror game oppikt. Ik heb meer nodig dan een paar goede "okay, here we go" momenten om me hooked te houden, zelfs wanneer die paar momenten uiterst effectief zijn.
Na vier uur al puzzelend rond sjokken door het idioot grote huis van Duke Cain, kom ik eigenlijk maar tot een conclusie: dit had zo geweldig kunnen zijn, als het wat minder van de hak op de tak had gesprongen. Dead Take is in diens kern namelijk een prima toevoeging aan het psychologische horror puzzle walking sim genre, maar met prima kom je er niet wanneer de concurrentie moordend is. Surgent Studios lijkt uit hetzelfde vaatje te willen tappen als Layers of Fear - waarbij het de speler wil laten ronddolen door een ongemakkelijk aanvoelend huis van een getergde artiest waarin duidelijk wat persoonlijke tragedie heeft afgespeeld - maar vergeet daarbij dat het juist de suspense was die de game droeg. Aan het acteertalent van de hoofdpersonages zal het in ieder geval niet liggen, want die weten vrijwel allemaal een overtuigend stukje acteerwerk neer te zetten. In dit geval ligt het euvel meer bij de regisseur, die niet helemaal zeker dan diens ultieme rode draad lijkt te zijn. Of welke draad überhaupt leidend is.
Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Surgent Studios
Uitgever:
POCKET PAIR, Inc.
Release:
31 juli 2025
Reviewscore:
Platforms:
