Tales of Kenzera: ZAU review - Heeft het hart op de goede plaats

De relatie tussen vader en zoon; wat is dat precies? Het is een gebalanceerd stuk, waarbij compassie en liefde worden afgewisseld met onbegrip en frustratie. Het ene moment is het je beste vriend en het andere moment is het je angstgegner. De persoon waarvan je het respect wil verdienen, maar waar je tegelijkertijd ook alles aan doet om het expres te verstieren. De defiance versus de omarming. Het is een complexe sociale relatie en het biedt daarom een diepgaand dialoog. Mensen die hun vader verliezen voelen zich vaak verdwaald en verloren - precies het thema dat Tales of Kenzera: ZAU behandelt. Deze Metroidvania - en tevens debuutgame - van Surgent Studios wordt tot leven gewekt via het EA Originals-programma. Weet het de gevoelige snaar te raken en ons te voorzien van een exotisch gameavontuur? Je leest het hier.

De dood kent geen lieve kinderen

Het verhaal begint in de moderne kuststad Amani. Je neemt de controle over van protagonist Zuberi die voor een pittige uitdaging komt te staan: het verwerken van de rouw die hij ervaart. Zijn Baba - oftewel vader - is recent overleden en de beste jongen heeft er enorme moeite mee. Zijn moeder probeert hem op te beuren, maar niks lijkt te werken. Tot het moment dat ze hem vertelt over een boek, waar zijn Baba mee bezig is geweest. Schrijven kon hij als geen ander en voordat hij een eeuwig dutje ging doen, heeft hij gesleuteld aan een échte actieroman. Zuberi leest het verhaal door en zo komen we in de schoenen terecht van Zau. Deze jonge sjamaan kan het verlies van zijn vader niet accepteren en hij besluit om het heft in eigen handen te nemen. Hij confronteert de God van de Dood - genaamd Kalunga - in de geestenwereld van Kenzera en sluit een deal. Als hij de drie 'Great Spirits' kan begeleiden naar het graf, dan geeft Kalunga hem de ziel van zijn Baba terug.

Tijdens de onthulling van Tales of Kenzera: ZAU gedurende The Game Awards werd het al duidelijk dat deze game gemaakt is met een aantal centrale thema's die men nauw aan het hart liggen. Het sentiment dat de Metroidvania overbrengt en de topics die het bespreekt, zijn keurig binnen de lijntjes gekleurd. Het voelt nooit oordelend aan en het is ook niet bezig met het prediken tegen de speler. Het is slim, gevoelig en vooral menselijk geschreven, waardoor de emoties goed overgebracht worden en er altijd wel herkenbare situaties zich aandienen met tekende reacties van humane personages. De dialogen zijn goed geschreven en worden van sterk stemacteerwerk voorzien. Het is een verhaal met rouw als onderwerp, maar toch echt wel genezing als thema - precies wat past bij de ontwikkeling van een Nganga.

Het is wel zo dat het narratief van Tales of Kenzera wat wisselvallig kan aanvoelen. Zo ben je tien minuten bezig met de game en begint Zau al met een driftbui: "waarom zijn er zo veel obstakels?!". Ik snap best wel dat Zau - een rouwend ventje - wat explosief kan reageren op tegenslagen, maar het voelt soms alsof Surgent Studios iets te gehaast naar bepaalde confrontaties toeleeft. Dit kan te maken hebben met het feit dat dit niet de langste game is die je ooit zal opstarten - wanneer je focust op alleen het hoofdverhaal, kun je er binnen een paar uurtjes wel doorheen fietsen. Echter, Surgent Studios heeft hier te maken gehad met een moeilijk parket: het narratief de ruimte geven om zich te ontwikkelen of ervoor zorgen dat er simpelweg genoeg gebeurt, zodat spelers zich kunnen inleven in het rouwproces van Zau. Over het algemeen heeft de ontwikkelaar een sterk staaltje werk geleverd in de vorm van verhaalvertelling - met de kanttekening dat het af en toe iets té gehaast wordt afgehandeld.

De bangers van de Bantoe

De Metroidvania heeft dus een impactvol verhaal en combineert dit met een bijzondere setting. Kenzera is gebaseerd op de mythen van de Bantoeculturen en dit zorgt ervoor dat je in een hele andere wereld terecht komt. De droge steppes worden afgewisseld met de ondoordringbare jungles, terwijl het kleurenpallet altijd wel iets prikkelends op het scherm tovert. Tales of Kenzera: ZAU presenteert met trots de rijke en diverse culturen die in de Afrikaanse regio's te vinden zijn. Dit is niet alleen te zien, maar ook terug te horen. De soundtrack van de actievolle platformer is een mix van authentieke Bantoemuziek en epische orkesten. Ja, de zintuigen kunnen lekker genieten als het gaat om de kunstdirectie van de titel. Wel is het zo dat het ietwat kleinschaligere budget soms te zien is aan de technische kant van het verhaal, zoals gebrekkigere animaties en niet de sterkste gezichtsuitdrukkingen bij de personages, maar dat is verder een kleine smet op een anders schone presentatie.

De diverse landen van Kenzera zijn een genot voor de zintuigen, maar technisch is het een vrij lineaire ervaring. Straks praten we verder over hoe de speler zich door de levels waant, maar het is belangrijk om te benoemen dat je niet een hoogvlieger hoeft te verwachten op het gebied van Metroidvania-leveldesign. Tales of Kenzera: ZAU zit strak in elkaar, maar er is eigenlijk weinig sprake van een innovatieve en samengebonden wereld. Het gaat je talloze keren overkomen dat je de uithoeken van deze safari aan het uitspitten bent en vervolgens dezelfde weg teruggestuurd wordt. Ja, zo nu en dan ontgrendel je een sluiproute, maar dat is vergelijkbaar met het OV in ons kikkerland: altijd veel te laat. Tales of Kenzera: ZAU mist nét die slimme verbintenis om zo diens wereld op een voetstuk te kunnen plaatsen.

Zo vader, zo zoon

Wellicht ook leuk om het over de gameplay te hebben in deze review van een game. Ik merkte aan mezelf dat ik tijdens het schrijven dit onderdeel een beetje aan het uitstellen was. Waarom? Geen zorgen: de gameplay in Tales of Kenzera: ZAU is in vele opzichten prima in orde. De platforming voelt vloeiend aan en Surgent Studios heeft genoeg creatieve uitdagingen weten neer te zetten in de vorm van acrobatiek. De salto's vliegen je om de oren, maar er is niet veel te bespeuren wat je elders niet al gezien hebt. Tales of Kenzera: ZAU is een beetje de koning van de degelijkheid, waarin de basis vaak erg solide staat, maar ze uiteindelijk de spelers niet genoeg verrassen en uitdagen om echt langdurige impact te maken. Tel daarbij op dat de camera regelmatig te traag de speler volgt en de inputs van sommige vaardigheden nét te lang op zich laten wachten en dan heb je een platform-component dat zeker voor vermaak kan zorgen, maar waar ook ruimte is voor verbetering.

Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden over de combat in Tales of Kenzera: ZAU. Dit ligt niet aan de vaardigheden van Zau zelf. Spelers krijgen genoeg vaardigheden om interessante combo's aan elkaar te rijgen middels het maskersysteem: het masker van de Maan geeft Zau voornamelijk projectielen en het masker van de Zon transformeert de sjonge sjamaan in een melee-machine. Ja, Zau heeft genoeg moves in huis, maar de oppositie is niet interessant genoeg. Er zijn een handjevol verschillende zielen te vinden die thematisch goed passen in de wereld van Kenzera, maar simpelweg niet heel vermakelijk zijn om tegen te sparren. De variatie ontbreekt hier en Surgent Studios probeert om het wat op te schudden door ze aan te kleden met diverse schilden of vol te proppen in kleine arena's - maar dat is niet genoeg om te voorkomen dat de combat over het algemeen wat stoffig aanvoelt.