Death Stranding 2: On The Beach review - Dit is hoe een sequel moet zijn

Soms kijk je weleens naar iemand en dan vraag je je af wat er nou eigenlijk in iemands hoofd omgaat. Sommige mensen zijn gewoon moeilijk te doorgronden. Anderen zijn daarentegen weer echt een open boek. Onder die laatste kunnen we Hideo Kojima wel scharen. Want laten we wel wezen, deze man komt met de meest bizarre bedenksels, maar schroomt niet deze te openbaren naar de rest van de wereld. Sterker nog, hij maakt er een game van en trekt jou mee zijn wereld in. Het ietwat afschrikwekkende resultaat zagen we met Death Stranding. Door degenen die het slechts oppervlakkig bekeken werd het een postbode simulatie genoemd en hoewel dat qua gameplay gedeeltelijk wel klopt, gaan zij voorbij aan het feit dat er ook een ijzersterk verhaal aan ten grondslag lag. In mijn review van Death Stranding was ik dan ook positief gestemd. Dat verhaal krijgt in Death Stranding 2: On The Beach een vervolg. Of dat vervolg een juiste pad inslaat of dat Death Stranding beter had kunnen stranden na het eerste deel vertel ik je in deze review.

Een vrij direct vervolg

Voordat je dit stuk leest is het belangrijk om te weten dat hier spoilers uit het eerste deel worden benoemd. Wil je dit niet weten, sla deze alinea dan over. Goed, in het eerste deel volgden we het verhaal van Sam Porter (Norman Reedus) die in een post-apocalyptisch Amerika was beland. Het was zijn taak om het grondgebied dat ooit doorging voor de Verenigde Staten weer te verenigen. Aangezien veel was weggevaagd, werden dat uiteindelijk de Verenigde Steden van Amerika. Als je Death Stranding hebt uitgespeeld, dan weet je dat Lou (je weet wel, die baby die de gehele game in de kunstmatige baarmoeder gevangen zat) uiteindelijk bevrijd werd uit zijn baarmoeder en dat overleefde. Death Stranding 2: On The Beach is een direct vervolg op dit avontuur en speelt zich slechts elf maanden na de gebeurtenissen uit het eerste deel af. De game begint met onze grote vriend Sam Porter die in plaats van een kunstmatige baarmoeder nu rondwandelt met een draagzak waarin een al wat grotere Lou bungelt. De foetus is in de tussentijd uitgegroeid tot een echte baby.

Sam heeft zich samen met Lou gesetteld in het zuiden van Amerika om daar met zijn tweeën een rustig bestaan op te bouwen. Als op een dag oude vriendin Fragile (Léa Seydoux) op visite komt, wordt Sam nog een keer op een Porter-missie gestuurd. Hij moet namelijk Mexico verbinden met het Chiral netwerk dat hij in het noorden van Amerika heeft aangelegd. In de tussentijd zal Fragile zich ontfermen over Lou, zodat jij je volledig kunt focussen op je missie. Vanzelfsprekend accepteer je dit en zorg je ervoor dat Mexico onderdeel wordt van het netwerk. Eenmaal bij thuiskomst ontdek je al gauw dat er iets mis is. Er is ingebroken en van Fragile en Lou ontbreekt ieder spoor. Je gaat naar ze op zoek, maar treft enkele honderden meters van je huis alleen een gewonde Fragile aan. Lou is in de verste verte niet te bekennen. Het is het begin van een nieuw actievol avontuur dat je niet alleen door Mexico brengt, maar dat je zelfs richting Australië laat afreizen. Mexico geldt als het ware als een soort tutorial, waarbij je de meeste uren 'Down Under' spendeert. Dit continent voelt grootser aan dan het eerste deel, maar door bepaalde keuzes valt die grootte best wel te overzien.

Waar je in het eerste deel nog best lang te voet moest zien te reizen, is dat in Death Stranding 2: On The Beach absoluut niet het geval. Voor je het weet heb je al toegang tot voertuigen waarmee je de lange afstanden gemakkelijk kunt bedwingen. Natuurlijk zijn er wat locaties waar je wat lastiger komt met je vierwieler, maar over het algemeen kun je best goed uit de voeten met een voertuig. Het is één van een heleboel subtiele verbeteringen die Death Stranding 2: On The Beach een nog aangenamere ervaring maken dan het eerst deel, wat in mijn optiek ook al erg goed was. Het blijft overigens niet bij de bekende voertuigen. Naarmate je verder komt in het verhaal krijg je toegang tot een aantal andere voertuigen, zoals de Tri-Cruiser en zelfs een Monorail, maar ik heb toch het meest gebruik gemaakt van de Pickuo Off-Roader Truck die je bovendien ook naar wens kunt customizen met wapens of handige tools. Zo kun je hem bijvoorbeeld voorzien van een Heavy Machine Gun, maar ook van een Sticky Cannon waarmee je gemakkelijk pakketjes kunt oprapen zodat je niet telkens in en uit het voertuig hoeft te stappen. Maar later in de game behoort ook een heus skateboard tot een van je vervoersmogelijkheden.

Urenslurper

Hoewel Death Stranding 2: On The Beach een direct vervolg is op het eerste deel en het verhaal daar ook zeer stevig op leunt, is het niet per se vereist om het eerste deel te hebben gespeeld. Ik raad het je wel aan om te doen, maar het hoeft dus niet. Dit komt omdat je voorafgaand aan het spelen van de game een 'Story So Far' kunt lezen, waarbij je alle ins en outs kunt zien die belangrijk zijn voor het volgen van het verhaal. Mocht je tijdens dit nieuwe avontuur de draad even kwijt raken, dan wordt er gedurende het verhaal ook een 'Story So Far' bijgehouden, zodat je je snel kunt bijlezen en weer weet op welk punt je precies zit. Wel zo handig, aangezien de kans best aanwezig is dat je tijdens de ruim 35-uur durende campaign soms best even kwijt kunt zijn waar je nu ook alweer precies bent en wat je moet doen. Ja, verwacht maar dat je aardig wat uurtjes moet investeren om door het verhaal van Death Stranding 2: On The Beach te kunnen komen. Niet in de laatste plaats omdat de cutscenes bij elkaar al circa tien uur aan beeldmateriaal bevatten.

Om het allemaal nog intenser te maken zijn er een aantal gameplaymechanics toegevoegd om rekening mee te houden. Zo is er een heuse routeplanner toegevoegd zodat je nog beter je route kunt uitstippelen naar je volgende bestemming. Daarnaast is het weersysteem verbeterd, waardoor je ook echt rekening kunt en misschien wel moet houden met het weer dat op je pad komt. Felle regenbuien kunnen er bijvoorbeeld voor zorgen dat rivieren hoger komen te staan en daardoor lastiger zijn om over te steken. Je moet rekening houden met de windkracht, want je wil natuurlijk niet omver geblazen worden door een harde wind. Het kan ook zijn dat je in een zandstorm terecht komt waarbij je geen hand meer voor ogen ziet. En als klap op de vuurpijl vinden er op zijn tijd ook aardbevingen plaats met soms verwoestende kracht. Als jij op dat moment net lekker met een enorme hoeveelheid aan pakketjes aan het wandelen bent, verlies je gemakkelijk je evenwicht en loop je het risico dat je pakketten beschadigen. Het simpelweg bukken als je uit balans bent werkt niet meer. Dat hebben ze in dit nieuwe deel gefixt. Al kun je min of meer hetzelfde bewerkstelligen wanneer je gaat richten als je een wapen in je hand hebt. Dus die handige tip krijg je bij dezen dan gratis van mij.

De wereld is na die elf maanden een stukje levendiger geworden. In dit tweede deel vind je namelijk niet alleen BT's, maar ook wezentjes die lijken op een soort blobs en spinnen. Op zich doen deze je geen kwaad, totdat je een van hen verplettert. Dan komt de hele groep op je af en moet je ze zien af te schudden of allemaal zien te verslaan. Maar er zijn zeker ook vredelievende wezens te vinden. Australië staat natuurlijk voor een groot deel bekend om de verschillende dieren die daar leven. Niet alle dieren zijn uitgestorven, zo blijkt wel uit dit vervolg. Kijk dus niet raar op als je tijdens je reis plotseling een vogelbekdier, koala, kangaroe of emoe voorbij ziet komen. De missiestructuur is in dit deel grotendeels onveranderd. Voor het verhaal doorloop je een aantal hoofdstukken die veel gelijkenis kennen met hoe dit in het eerste deel vormgegeven was. Je hebt dus af en toe vuurgevechten, maar veelal moet je pakketjes brengen. Dit keer is er wel een mobiele thuisbasis die met je meereist: de DHV Magellan. Dit is tegelijkertijd je fast travel schip, waardoor je nu gemakkelijker kunt fast travelen dan in het vorige deel. Bij tijd en wijlen kun je tijdens het spelen van het verhaal geen gebruik maken van de DHV Magellan. Dit is best vervelend, omdat het af en toe best saaie missies oplevert waarbij je te voet (of met een ander voertuig) van de ene kant van Australië naar de andere kant moet. En dat zijn best wat kilometers die je dan aflegt.

Je staat er niet alleen voor

Tijdens je avontuur zul je merken dat er veel personages uit het vorige deel ook dit keer weer van de partij zijn. Ik heb het natuurlijk al even over Sam en Fragile gehad, maar ook figuren als Deadman (Guillermo del Toro/Jesse Corti), Heartman (Nicolas Winding Refn/Darren Jacobs), Die-Hardman (Tommie Earl Jones) en Higgs Monaghan (Troy Baker) zijn er dit keer weer bij. Dit groepje wordt in het tweede deel uitgebreid met een aantal zeer interessante personages, waaronder Tomorrow (Elle Fanning), Rainy (Shioli Kutsuna) en Tarman (George Miller/Marty Rhone). Maar verrweg de leukste toevoeging is de komst van Dollman, die qua uiterlijk is gebaseerd op de Duitse acteur Fatih Akin, maar wiens stem wordt ingesproken door Jonathan Roumie. Hoewel een pratende pop misschien niet klinkt als een fijne compagnon om de hele weg met je mee te dragen, draagt dit kleine mannetje toch bij aan een nog betere beleving van je avontuur. Bij tijd en wijlen is hij grappig en gevat, maar hij geeft ook uitstekende informatie op de juiste momenten. Bovendien is hij niet continu aan het oreren en zijn het ook die momenten van stiltes die de keren dat hij wel wat zegt kracht bij zetten.

Misschien komt het doordat ik Death Stranding voordat dit tweede deel verscheen nog eens goed had doorgespeeld, maar ik had gemakkelijker een connectie met dit vervolg. Bij het origineel duurde het bij mij even voordat het doordrong hoe tof ik het eigenlijk vond. Dat komt niet in de laatste plaats door het uitstekende acteerwerk van de vele acteurs die je tijdens het verhaal tegenkomt. Er is een grote verscheidenheid aan personages, die ieder zo hun eigen charme hebben. Het stemwerk is ontzettend goed en knap gedaan, iets waar de eerste game ook al in uitblonk. Het is vooral een genot als Higgs Monaghan - die wordt gespeeld door Troy Baker - de scene betreedt en de show steelt. Hoewel er ook in dit deel nog steeds scenes bij zitten die moeilijk te vatten zijn, is dat ook wel iets wat een beetje bij Hideo Kojima hoort. Het past bij de uiteindelijke game dat niet alles recht voor zijn raap en begrijpelijk is. Je hebt in dit deel ook wat meer keus om je te verdiepen in de lore. Tijdens de vele gesprekken heb je op momenten dialoogopties die je kunt kiezen. Mocht je de game liever spelen voor de gameplay en niet zozeer voor het verhaal, dan kun je er dus voor kiezen om veel van de lore te skippen.

Bovendien blinkt de game ook uit op het gebied van graphics en sound design. Al tijdens je eerste stappen door Mexico merk je hoe adembenemend mooi Death Stranding 2: On The Beach eigenlijk is. Dat was in het eerste deel natuurlijk ook al het geval, maar het is Kojima Productions wel gelukt dit naar een nog hoger niveautje te tillen. En dat is best bewonderenswaardig als je je bedenkt dat Death Stranding de lat was die het moest overtreffen. Kojima Productions profileert zich als een soort Armand Duplantis die ook telkens de lat weer net iets hoger weet te leggen. Net als in het eerste deel zijn er momenten waarop er niet zoveel te doen is en waarop je eigenlijk alleen richting je doel rijdt. Dit zijn de momenten dat de ijzersterke soundtrack van Death Stranding 2: On The Beach opgevoerd wordt. Een soundtrack die ik zelfs heb toegevoegd aan mijn Spotify-lijst en dat wil best wat zeggen, want dat doe ik niet snel met soundtracks. Zodra de muziek wordt aangezwengeld en je door de woestijn van Australië richting je uiteindelijke doel manoeuvreert, is het echt puur genieten.