Demon's Mirror review - Het blijft een gimmick

In mijn preview van Demon's Mirror gaf ik na het spelen van de demo al aan dat de combinatie van roguelike deckbuilding en puzzels een leuke combinatie is, maar ik vooral benieuwd was naar wat de game nog meer te bieden had en of die combinatie ook voor een langere tijd leuk zou blijven. Ik heb nu inmiddels heel wat uurtjes in de game zitten en nu kan ik dus ook uitgebreid antwoord geven op die vraag.

Een steile leercurve

Demon’s Mirror combineert de beste elementen van roguelike deckbuilders zoals Slay the Spire met een unieke chain-three puzzel mechanic, wat zorgt voor een uitdagende tactische game-ervaring. De combinatie van kaartstrategieën en puzzels is wat mij betreft een behoorlijk frisse wind binnen een genre dat in de laatste jaren flink is uitgemolken. Elke beurt sta je voor de keuze hoe je je beperkte Energy inzet: speel je kaarten, of maak je ketens op het puzzelbord? Deze afweging voegt een extra laag complexiteit toe, waardoor je nog beter na moet denken over elke zet. Maar deze complexiteit kan soms overweldigend zijn, vooral wanneer het geluk niet aan jouw kant staat. De steile leercurve maakt het lastig om direct je draai te vinden, omdat je zowel het deckbuilden als het maken van ketens op het puzzelbord onder de knie moet krijgen.

Het gevechtssysteem vraagt om zorgvuldig puzzelen op een raster van 6 bij 6 tegels. Er zijn vier soorten tegels: zwaarden voor schade, schilden voor verdediging, groene Essence tegels om bepaalde kaarten sterker te maken en Willpower kristallen die speciale vaardigheden activeren. Het efficiënt aan elkaar rijgen van deze tegels is essentieel, maar vijanden gooien roet in het eten door Junk tegels of bomtegels te plaatsen die onschadelijk gemaakt moeten worden. De wisselwerking tussen je kaarten en de tegels is enorm bevredigend als het goed uitpakt, maar kan frustrerend zijn wanneer de RNG je tegenwerkt. Het gevoel dat je soms gedwongen wordt tot minder ideale zetten door slechte kaarten of een ongunstig bordopzetje, haalt het gevoel van controle over je beurt weg dat zo belangrijk is in deckbuilders.

Niet divers genoeg

Demon’s Mirror biedt drie speelbare personages, elk met hun eigen set kaarten en een unieke startende Trinket die de gameplay beïnvloedt. Hoewel deze verschillen bedoeld zijn om variatie te bieden, voelen de personages uiteindelijk te vergelijkbaar aan en missen ze de echt unieke mechanics die hen echt van elkaar zouden kunnen onderscheiden. De gameplay blijft grotendeels hetzelfde, met alleen kleine aanpassingen gebaseerd op startbonussen en beschikbare kaarten. Dit gebrek aan diepgang in de personages zorgt ervoor dat de herspeelbaarheid een stuk lager ligt dan bij bijvoorbeeld Slay the Spire.

Tijdens het verkennen van de kaart kun je elke keer kiezen welk pad je neemt. Je kunt dan op verschillende plekken uitkomen, elk met een andere gebeurtenis, waaronder standaardgevechten en elitegevechten, kampvuren om te genezen, winkels om kaarten te kopen en evenementen die positief of negatief kunnen uitpakken. De kaart zelf geeft een gevoel van keuze en voortgang, maar de verschillende evenementen die je tegen kunt komen, voelen toch niet heel erg uniek aan. Ik had graag gezien dat de random events hier ook meer een eigen identiteit zouden krijgen, in plaats van aanvoelen alsof ik toch weer Slay the Spire aan het spelen ben.

Ruimte voor verbetering

Hoewel Demon’s Mirror een interessante mix van deckbuilding en puzzels biedt, wordt de uitvoering beperkt door enkele designkeuzes. De kaarten voelen over het algemeen wat saai aan qua effecten, waarschijnlijk gebalanceerd rond de dubbele focus op zowel de puzzel als je deck met kaarten. Energiekosten zijn laag, en hoewel dit het tempo verhoogt, beperkt het ook de mogelijkheid voor dramatische combo’s of gekke power creep snowballstrategieën. Het resultaat is een game waarin je altijd op het randje van controle balanceert, zonder ooit echt vijanden volledig te kunnen overrompelen zoals bij andere deckbuilders vaak wel kan. Dit gebrek aan power creep, gecombineerd met de RNG-gevoelige aard van zowel het trekken van kaarten uit je deck als de puzzelopzetten, zorgt ervoor dat succes meer draait om overleven dan om domineren, wat je bij een dergelijke game toch wel wilt.

Visueel voelt de game ook wat afgekeken, met een stijl die sterk leunt op die van Slay the Spire. De graphics passen wel bij de algehele sfeer, maar missen een eigen identiteit. Ook het UI-ontwerp laat te wensen over; een andere keuze van lettertype had al een groot verschil kunnen maken. De ondersteuning voor ultrawide-schermen is er wel, maar wanneer je je resolutie op ultrawide instelt, verschijnen er toch zwarte banden aan beide zijden, wat een beetje jammer is. Ondanks deze minpunten biedt Demon’s Mirror een solide basis met zijn hybride gameplay, maar het is een game die veel zou winnen bij een meer gepolijste afwerking op eigenlijk zo'n beetje alle gebieden.