Dragon Age: The Veilguard review - Vaarwel Dragon Age

Ik was een jaar of veertien toen ik in aanraking kwam met de donkere fantasiewereld van Dragon Age: Origins. Je zou kunnen zeggen dat ik iets te jong was, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik was spontaan verliefd op deze game en sindsdien draag ik de franchise een warm hart toe. Jaren later herinner ik me nog steeds momenten uit de eerste game en zullen personages als Alistair, Duncan en Morrigan mij altijd bijblijven. Het tweede deel van de franchise werd door vele gezien als een middelmatige game en door de gameplay heb ik die game nooit uitgespeeld. Ik besloot om het verhaal maar gewoon op het internet te lezen, maar wat zijn we streng geweest voor Dragon Age 2. Dragon Age: Inquisition nam een andere wending, maar was alsnog een fantastische game. Ook hier zaten enkele personages in, zoals Dorian, Cole en Cullen, met prachtige dialogen. Het gedenkwaardigste is nog de officiële openingsscène. Nadat je het begin van de game door bent en in de sneeuw terechtkomt, wordt het nummer The Dawn Will Come ingezet door de overleveraars. Tien jaar later krijg ik nog steeds kippenvel als ik die scene zie. Wat heeft deze begrafenisrede en terugblik op de franchise te maken met de review van Dragon Age: The Veilguard? De Dragon Age-franchise zal voor altijd een trilogie blijven. Het is treurig om te zeggen, maar één van mijn geliefde franchises is in 2024 gestorven. Toch zal de verschrikking van Dragon Age: The Veilguard nooit de prachtige momenten uit de eerdere games en de boeken overheersen. En ik kan niet wachten om die games opnieuw te beleven. Deze review is trouwens grotendeels spoilervrij, waardoor de ergste momenten niet eens worden beschreven.

Het verhaal gaat verder, soort van

Tien jaar geleden eindigde Dragon Age: Inquisition met een cliffhanger. Na het voltooien van je taak als Inquisitor bleek één van je compagnons, totaal iemand anders te zijn. Solas is de Dreadwolf en daardoor een oude elven god. Het is zijn bedoeling om de Veil naar beneden te halen, waardoor er geen scheiding meer is tussen de spirituele en fysieke wereld. Varric en Harding zijn daardoor al jaren op zoek naar Solas en huren jou, Rook, in om te helpen. In het begin van Dragon Age: The Veilguard is het grote plan om het ritueel van Solas te onderbreken. Hoewel Varric nog denkt dat hij Solas kan overhalen, besluit Rook om de standbeelden om te gooien. Dit heeft gigantische gevolgen, want Solas komt terecht in de spirituele gevangenis en de Evanuris lopen nu vrij rond. Jazeker, twee arrogante en corrupte elven goden zijn van plan om eindelijk de wereld naar hun idee opnieuw te schapen. Je raadt al wat het doel is van Rook en zijn compagnons. Het is aan jullie om deze twee goden en hun aankomende bondgenoten te verslaan. Helemaal prima, we wisten dat we in dit deel Solas moesten stoppen, maar de manier waarop is absoluut lachwekkend. Al geldt dat niet voor de fans, want wat ben ik teleurgesteld en ongelofelijk pissig met wat ze met de game hebben gedaan.

Dragon Age is met Dragon Age: The Veilguard namelijk veranderd in een Disney film met Dora-invloeden en dat merk je aan de kinderachtige en oppervlakkige dialogen.  Als je dacht dat je heftige beslissingen mocht nemen die impact hebben op het verhaal dan heb je het helemaal mis. Je personage is het daarnaast altijd met iedereen eens. Discussies, argumenten, je compagnons wegsturen of zelfs vermoorden zijn geen onderdeel van deze zogenaamde hoogstaande RPG. Laat staan dat je fatsoenlijk met ze kunt praten. Ditmaal kun je alleen kort een conversatie met ze aangaan, als de game dit aangeeft met een uitroepteken. Echt informatie vragen of een diepzinnig gesprek voeren over hun verleden of persoonlijkheid zit er niet in. Niet geheel verwonderlijk als je ziet dat elke compagnon een persoonlijkheid van een stuk fruit heeft. Wanneer je Lucanis weet te redden uit zijn gevangenis, wat een verplichting is, want je kunt de compagnons niet links laten liggen. Blijkt één van zijn familieleden te zijn vermoord en één van zijn vrienden doet wel heel verdacht. Je zou denken dat je hier een gesprek over zou kunnen voeren, maar de diepgang is weer ver te zoeken. Elke keer als ik dacht dat we eindelijk meer informatie zouden krijgen, is het gesprek afgelopen en zat ik nog steeds met tientallen vragen. Een band opbouwen met je compagnons zit er dan ook niet in. Zelfs wanneer je ze een cadeau geeft, komt er niets zinnigs uit hun mond. Verwacht dus geen iconische momenten. In Dragon Age: Origins en Dragon Age: Inquisition zat ik dankzij emotionele cutscenes of momenten met tranen in mijn ogen. Nu wordt dat veroorzaakt door het zeer slechte schrijfwerk.

Veel vragen, weinig antwoorden

Het is de grote vraag of ik de antwoorden op mijn vragen wel wil weten. De ontwikkelaars hebben ervoor gekozen om de Keep weg te halen, waardoor je de voorgaande beslissingen niet kunt meenemen naar Dragon Age: The Veilguard. In plaats daarvan geef je in Character Creation aan met wie jouw Inquisitor een relatie had, welk plan hij had voor Solas en wat er is gebeurd met de Inquisition. Aangezien we ditmaal in Tevinter zijn, spelen sommige beslissingen geen rol in het groter geheel. Het toont echter aan dat BioWare de bestaande lore , alle keuzes en het verhaal van de eerdere games en daarbij ook de officiële boeken, die zijn geschreven door de Lead Writer, niet serieus neemt. Dat is eigenlijk nog vriendelijk omschreven, want alles wat je in die games hebt bereikt wordt ook nog eens ongedaan gemaakt. Ik keek ontzettend uit naar alle lore drops die zouden gaan plaatsvinden, maar in plaats daarvan werd de teleurstelling alleen maar groter. De elven goden staan centraal in deze game en zitten ook daadwerkelijk overal achter. De Darkspawn? Check, de elven goden. De Venatori die de macht grijpen, ook de elven goden. En zo kunnen we nog even doorgaan. Enige vorm van nuance is ver te zoeken.

Om het nog erger te maken, klopt er ook niets van. Solas wist voor Inquisition al dat de Evanuris kwaadaardig waren en heeft bij de elven om hulp gevraagd. Die geloofde helemaal niet in zijn verhaal. Wat denk je? Geen elf die je tegenkomt zet enige vraagtekens bij de huidige situatie. Mijn goden zijn kwaadaardig en lopen nu vrij rond? Geen probleem, ik help mee om ze te bestrijden. Terwijl ze ondertussen nog steeds hun geloof aanhangen. De geschiedenis van de elven is daarnaast bij weinig personen volledig bekend en ook rondom de Darkspawn hangt nog veel mysterie. En toch weet iedereen bepaalde connecties direct te leggen en hebben ze allemaal de juiste informatie om handen. Geloof je het zelf? We zijn drie games en vijf boeken verder, maar nu is het allemaal algemene kennis? Het is geen wonder dat de First Warden je compleet uitlacht. Hij is het enige sceptische personage dat je tegenkomt. Waar de haat tegen de Grey Wardens in dit deel vandaan komt, vraag ik mij trouwens ook af.  Duncan is hier voor gestorven. Gelukkig kan hij in ieder geval niet zien wat er van de Grey Wardens is geworden en hoe Dragon Age: The Veilguard een reboot van de franchise is. Een reboot die alle lore in de prullenbak gooit en vooral onzin verkondigt. Zijn het niet gewoon veel en grote plottwists? Als je besluit om dat te doen dan moet je de nodige diepgang en informatie bieden. En daarbij niet doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en het bij twee zinnen aan dialoog laten.

Om enige vorm van hype voor trouwe fans nog verder naar beneden te halen, kom je een aantal bekende gezichten tegen. Wat was ik enthousiast toen bleek dat we Tevinter mochten verkennen, want mijn favoriete personage uit Dragon Age: Inquisition vertrok terug naar huis. In plaats daarvan deed de scene gewoon pijn. Niet alleen hebben veel oude bekenden compleet geheugenverlies over hun dagen in de voorgaande games. Hun persoonlijkheid is compleet veranderd alsof ze een gigantische mid-life crisis hebben gehad. Wat ze in de tussentijd allemaal hebben gedaan kun je samenvatten in een oppervlakkig antwoord, wat totaal geen informatie geeft. Mijn hoop kwam even tot leven toen bleek dat Harding nog informatie had over enkele personen uit de Inquisition, maar ook hier mist weer de diepgang. Ook het ontmoeten van de Inquisitor zelf geeft amper inzicht in wat hij in die tien jaar heeft uitgespookt. Hij was gewoon bezig in het zuiden. Zelfs de speciale Dragon Age glossary voor nieuwkomers geeft amper informatie over de wereld, waardoor er net gedaan wordt alsof Dragon Age een standaard fantasiegame is. Het hoort een brute en donkere wereld te zijn, maar dat zien we nergens in terug. Het design van de demonen en Darkspawn past zo in een Disney film. Ze zien er standaard uit en glinsteren ook nog eens. Het blijkt dat dit een andere versie van de Darkspawn is, maar dan zou je alsnog in doodsangst weg moeten rennen als je ze ziet. Ook de muziek van Hans Zimmer is te vrolijk en heroïsch, en past er daardoor niet bij. Het is mooie muziek, maar niet voor een Dragon Age-game.

De zijmissies redden de game

Het is natuurlijk mogelijk dat jij de lore van Dragon Age niet kent of er niet zo serieus bent ingedoken. Je zult dan alsnog te maken krijgen met oppervlakkige en kinderachtige dialogen, maar dan is het minder pijnlijk. Qua gameplay is Dragon Age: The Veilguard niet bepaald bijzonder. De game is namelijk ontzettend eenvoudig wat terug te zien is in alle quests, de combat en de puzzels. Het is overduidelijk dat het meer gericht is op de casual gamer. Dit keer hebben we ook te maken met een missie gebonden structuur. Dit betekent dat je tijdens de main quest in een gebied terechtkomt en daar alleen de main quest kunt uitvoeren. Je kunt soms wel een extra gang in om alvast een kistje open te maken, maar daar blijft het bij. Je wordt ook regelmatig naar een gebied geteleporteerd. Hierdoor zitten er ook veel laadschermen in de game, omdat je telkens heen en weer moet reizen. De Hossberg Wetlands biedt daarbij wel wat meer verkenning en oogt een stukje grimmiger. Dit is echt een uitzondering en dan ben je ook al vijfentwintig uur verder. Na een hoofdstuk komen alle compagnons samen in de Lighthouse, wat je hoofdkwartier is, en wordt er een gesprek gevoerd.  Dit is de plek waar je telkens korte gesprekken met je bondgenoten kunt voeren, naar de Crossroads kunt vertrekken en waar je je armour kunt upgraden en enchanten. Het upgraden van je armour is een simpel systeem wat je nodig hebt om verder te komen, maar het blijft oppervlakkig. Je eigen ruimte kun je daarnaast decoreren met spullen die je hebt gekocht. Nadat je een gebied hebt vrijgespeeld is het gelukkig wel mogelijk om terug te keren, zodat je daar de persoonlijke quests van de compagnons en de zijmissies kunt uitvoeren.

Dit is grotendeels de redding van Dragon Age: The Veilguard, want de zijmissies zitten redelijk in elkaar. Het is voornamelijk gericht op het helpen van de stad of het gebied en de daarbij horende factie. De diepgang in de dialogen en het effect is wederom ver te zoeken, maar je kunt de gebieden in ieder geval verder verkennen. Na het voltooien van zijmissies krijg je een brief toegestuurd, waarin staat wat voor impact jouw hulp heeft gehad op de persoon, het gebied of de factie. Wat ik zelf erg vervelend vond, is de manier waarop locaties zijn afgesloten. In plaats van tegen een dichte deur aan te lopen of een ander obstakel, krijg je te maken met een zichtbare barrière met een slot erop. Het breekt namelijk de immersie en had op betere manieren duidelijk gemaakt kunnen worden. Daarnaast heeft elke compagnon een speciale vaardigheid. Bellara kan dankzij haar kennis elven artefact repareren en gebruiken, terwijl Harding steen kan bewerken, zodat je eenvoudig omhoog kunt klimmen. Een erg leuke toevoeging, behalve dat jouw Lyrium Dagger deze vaardigheid overneemt. Ik kan begrijpen dat ze het voor de speler niet te moeilijk willen maken, maar het voelt ook aan als luiheid. Het is toch helemaal niet erg dat je een specifieke compagnon moet meenemen om ergens te komen voor een kistje? Dat is juist onderdeel van het verkennen en zorgt ervoor dat je terug moet keren. Voor de rest kom je voornamelijk kistjes en de Evanuris en Fen’harel standbeelden tegen. Dit zijn kleine puzzels die weinig van je vereisen. Het gaat dus te ver om te zeggen dat het verkennen echt nuttig is, want dat is het alleen om de Mementos te verzamelen die je nodig hebt voor de Caretaker's Workshop.

Wat blijft er dan nog over?

Het is dus allemaal niet hoogstaand, maar ik moet complimenten geven aan het team dat de gebieden heeft gemaakt. Het is prachtig om in Arlathan Forest, Treviso en de Necropolis Halls rond te lopen. En dankzij de fotomodus kun je ook toffe screenshots maken. Het is de eerste keer dat we een aantal van deze gebieden te zien krijgen in een Dragon Age-game, waardoor het fijn is dat ze dit serieus hebben genomen. Ditmaal is er geen party banter aanwezig als je rond aan het lopen bent in de wereld, maar als je Lucanis of Emmerich combineert met een andere compagnon worden er wel gesprekken gevoerd. Het heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat de één een demon in zich heeft en de ander een necromancer is, wat lastig te accepteren is. Het lijkt er dan ook op dat deze twee personages net wat meer diepgang hebben. Mogelijk heeft het te maken met de factie die ik heb gekozen, want mijn personage is onderdeel van de Antivan Crows en dat keert regelmatig terug. Wat je als factie selecteert in de character creation heeft dus wel impact op de dialogen en de mensen die je kent, al maakt het voor het verhaal niets uit. Dat geldt trouwens voor alle zogenaamde keuzes die je maakt. De character creation is erg uitgebreid, maar wat heb je daaraan als de rest van de game matig is?

Het laatste wat er dan overblijft, is het nieuwe combatsysteem. Dragon Age is nu veel meer een actiegame en daardoor heb je geen lange rij met abilities tot je beschikking. Het is ook niet mogelijk om het gedrag van je compagnons te beïnvloeden. Je compagnons hebben nu vijf abilities die je kunt upgraden. Dit kan alleen wanneer hun bond sterker wordt. Daarnaast kun je ze betere armour, wapens en accessoires geven die je ook kunt upgraden. Tijdens het vechten kun je via een abilitywheel aangeven dat een compagnon een bepaalde ability moet inzetten. Het is voornamelijk de bedoeling dat jij met behulp van de anderen een combinatieaanval plaatst. Lucanis zorgt er bijvoorbeeld voor dat een vijand met Sundered wordt belicht, zodat Harding met haar ability die Sundered af kan laten gaan in een explosie. Het is prima gedaan, maar ik kan niet zeggen dat het een tactisch spelletje is en veel diepgang kent. Daarentegen is de combat wel snel en flashy. Het ziet er misschien niet interessant uit, maar tijdens het spelen is de combat toch echt het hoogtepunt. Vooral de rogue is lekker snel en bij deze class speelt het ontwijken van aanvallen een grote rol. De animaties zien er strak uit en de abilities maken het flashy. Toch heb ik hier een kanttekening bij. Het is namelijk vreemd dat iedereen opeens necromantie-schade doet. De Antivan Crows staan er om bekend om gif te gebruiken. Het zou mooier geweest zijn als er meer variatie aanwezig was en de mages de enigen waren met magie. Waarom heb ik een Necromancer in mijn team, als Lucanis en Rook als sluipmoordenaars dezelfde soort aanvallen verrichten? Het lijkt simpelweg te zijn toegevoegd om coole abilities te maken in plaats van het in de wereld te laten passen. Al die ontploffingen zijn namelijk erg overdreven. Ik heb liever de vele combinaties die de eerdere games hadden. Waarbij je vijanden kon bevriezen en met een andere ability uit elkaar kon laten vallen. Daarnaast mocht je zelf bepalen in welk element een magiër goed was en had iedereen zijn eigen persoonlijke abilities. Dat is allemaal verleden tijd. Het gebrek aan meerdere actieve abilities is sowieso jammer, want het vechten is nu zo eenvoudig.