Everhood 2 review - Deze zet je op repeat

Everhood 2 is een actie-RPG met een opvallende insteek. Waar veel sequels voortbouwen op hun voorganger, doet deze game dat op een manier die nieuwkomers niet buitensluit. Je hoeft het eerste deel niet gespeeld te hebben om in dit avontuur te duiken, maar fans van het origineel zullen veel herkenbare elementen tegenkomen. Met ritmische gevechten, bizarre humor en een opvallende visuele stijl weet Everhood 2 zich te onderscheiden, al is het niet zonder gebreken. Is Everhood 2 een ambitieuze sequel die een waardig vervolg is op het origineel, of had ontwikkelaar Foreign Gnomes op hun hoogtepunt moeten stoppen met indie-hit Everhood?

Een kleurrijke start

Het avontuur begint op een manier die je niet vaak ziet: met een persoonlijke vragenlijst. De game stelt je vragen die best confronterend kunnen zijn, zoals "Are your depressed?" Op basis van je antwoorden krijg je een specifieke kleur toegewezen aan je ziel. Deze kleur is ook de kleur van je personage die enkele verhaalelementen beïnvloedt. Dit voegt een laag van personalisatie en herspeelbaarheid toe. De kleur van mijn ziel bleek de eerste keer blauw te zijn. Wat zegt dat over mij als persoon? Na deze introductie word je in de wereld van Everhood 2 gegooid. De grote dreiging in dit deel is de Mind Dragon en jij bent de uitverkorene die hem moet verslaan. Een pratende raaf fungeert als je mentor en stuurt je eropuit om sterker te worden. Dit doe je door vanuit de hub verschillende werelden te bezoeken, elk met een eigen thema, vijanden en een gimmick die bij die wereld past. Er is ook de mogelijkheid om je eigen wereld te maken en te delen via de Steam Workshop. Deze kun je dan bezoeken door een speciale cijfercode in te voeren. Uiteraard waren er nog geen custom werelden beschikbaar toen ik de review build speelde, maar ik ben benieuwd naar wat mensen allemaal weten te verzinnen.

Op audiovisueel gebied is Everhood 2 fantastisch. De graphics doen denken aan Undertale, maar met fellere kleuren en psychedelische effecten. De muziek is het absolute hoogtepunt en tilt de game naar een hoger niveau. Zowel de gevechtsmuziek als de achtergrondtracks zijn van hoge kwaliteit en dragen enorm bij aan de sfeer. Dit is absoluut een soundtrack die je in een gekke collector's edition op LP wilt hebben. De humor en sfeer in Everhood 2 zijn ook noemenswaardig. De game bevat absurde situaties en onverwachte wendingen die je regelmatig laten grinniken. De bizarre humor, doordrenkt met referenties naar internetcultuur en millennial-grappen, past perfect bij het soort game dat Everhood 2 wil zijn, zonder dat het geforceerd of ongemakkelijk aanvoelt.

Lekker ritme

Het gevechtssysteem van Everhood 2 is wat de game echt uniek maakt. Vijanden vallen je aan in vijf kolommen, vergelijkbaar met de notenbalk van Guitar Hero. Je moet deze aanvallen ontwijken door naar een andere kolom te bewegen, over de aanvallen heen te springen of ze te absorberen. Geabsorbeerde aanvallen kun je vervolgens terugschieten, waarbij de kleur van de aanval bepaalt hoe effectief deze tegen je tegenstander is. Dit systeem is creatief en uitdagend, vooral omdat elke vijand een uniek muzieknummer en aanvalspatroon heeft.

Toch voelt de timing van de gevechten niet altijd perfect aan. De sprongen en absorpties komen soms net niet lekker uit op de maat van de muziek, wat de leercurve iets steiler maakt dan nodig is. Misschien ligt dat aan mij en heb ik geen ritmegevoel, maar het gaf af en toe frustratie. Desondanks blijft het vechtsysteem verslavend, vooral omdat de soundtrack uit absolute bangers bestaat. Elk gevecht voelt als een mini-ritmegame op zich, wat de gameplay fris houdt. Toen ik eenmaal doorhad hoe de timings van de aanvallen vielen, ging het een stuk beter en had ik echt veel plezier in de gevechten en het luisteren naar de prachtige soundtracks.

De vijanden op repeat

Hoewel de gevechten in Everhood 2 mede door de enorm goede muziek een waar genot zijn om doorheen te spelen, is niet alles rozengeur en maneschijn. Eén van de grootste minpunten is dat vijanden hergebruikt worden. In een game waar elk gevecht draait om unieke muziek en aanvalspatronen, voelt het herhaaldelijk tegenkomen van dezelfde vijanden als een misser. Wanneer je een vijand eenmaal verslagen hebt, ken je het ritme en de aanvalspatronen. Nogmaals hetzelfde gevecht voeren voegt dan weinig toe en wordt al snel een verplicht nummer. Het hele punt van ritmegebaseerde gevechten is dat je net zo lang op hetzelfde nummer moet oefenen, totdat je het ritme en de bijbehorende aanvalspatronen kent.

Daarnaast bevat de game klassieke RPG-elementen zoals het upgraden van je peronage en het verzamelen en upgraden van wapens. Hoewel dit op papier logisch klinkt, ondermijnt het de kern van de game. Als je vijanden moet verslaan door ritme en patroonherkenning, waarom zou je dan sterkere aanvallen of meer HP nodig hebben? Dit voelt als een noodoplossing om gevechten makkelijker te maken, terwijl het juist de bedoeling is om vijanden te leren doorgronden. Ik snap dat je met sterkere wapens meer schade toebrengt en daardoor een gevecht sneller kunt klaren en dat je met meer HP jezelf meer missers kunt veroorloven, maar het voelt gewoon als een beetje een geforceerde toevoeging.