Review: Evil Genius 2: World Domination – Charme en frustratie Pc

Soms voelt het goed om slecht te zijn. James Bond is cool en zo, maar af en toe is het leuker om als een super villain uit te kijken over je imperium. Evil Genius 2: World Domination is bedoeld om die fantasie te vervullen en laat spelers hun eigen uitgebreide superschurk-hol ontwerpen. Midden in de oceaan kun je een ondergronds lair bouwen om de wereld over te nemen. Deze management game volgt de oorspronkelijke cult klassieker Evil Genius op, maar weet het de naam waar te maken?

Op een onbewoond eiland

Als speler mag je als één van de vier mogelijke schurken een grote basis bouwen op een eiland midden in de oceaan. Ieder personage is gebaseerd op de stereotypische schurken uit spionnenfilms zoals James Bond. Op dat eiland graaf je de berg uit, zodat je daar alles kunt bouwen wat nodig is voor je kwaadaardige imperium. Je minions bouwen alles voor je, van barakken tot alle vallen die werken als Rube Goldbergmachines. Langzaam breid je die basis uit, zodat je minions eropuit kan sturen om criminele netwerken op te zetten op verschillen plaatsen in de wereld. Ondertussen moet je ook je eigen basis goed in de gaten houden, want ieder moment kunnen er onderzoekers en spionnen komen om je basis te saboteren. Om je basis beter geheim te houden bouw je een mooi casino waar de werknemers mogelijke indringers kunnen afleiden. Door de game heen krijg je steeds meer kamers en machines om te bouwen, zodat je naar het ultieme doel kan werken. Als superschurk wil je natuurlijk een doomsday device bouwen om de wereld over te nemen.

De ergernissen van een schurk

Het is in deze game leuk om langzaam de wereld over te nemen, maar niet zonder wat kanttekeningen. Als management game maakt een nieuw Evil Genius 2 campagne een vlotte start met de standaard elementen zoals barakken voor je minions en een cafetaria, zodat ze kunnen eten. Langzaam komen er steeds meer systemen bij kijken, zoals het wereldmenu waar je criminele netwerken kunt opzetten. Dit staat niet compleet los van je basis, want je stuurt minions eropuit om een plan te voltooien, zodat je inkomsten krijgt. Om een plan te voltooien lever je wel die minions in en moeten ze vervangen worden. In weer een ander menu kun je nieuwe ontwikkelingen onderzoeken om je basis beter te maken zoals nieuwe vallen of sterkere minions. Dit onderzoek loopt alleen als er wetenschappers mee bezig zijn in het laboratorium en dus niet wanneer ze lunchpauze hebben. Het voelt soms alsof de game te veel probeert te doen met de vele verschillende menu’s die er zijn. Het voelt alsof dit allemaal compacter en overzichtelijker had gekund zonder veel te veranderen.

Evil Genius 2 laat je voor een management game niet veel controle hebben. Je kunt de minions niet rechtstreeks controleren of bevelen. Ze nemen zelfstandig hun taken op zich, maar willen dat hun schamele behoeften zoals slaap en voedsel worden opgevangen. Het valt meteen op hoe vaak ze weg zijn van hun werk en liever slapen of eten. Het is daarom aan te raden de wandelroutes kort te houden. Toch wil je als superschurk vaak veel minions aan het werk krijgen als ze om wat voor reden dan ook hun werk niet doen. De opties zijn niet uitgebreid en nauwkeurig genoeg om de juiste prioriteiten te stellen zoals dat wel in andere moderne managementgames kan.

Op een gegeven moment wordt de gameplay ook wat repetitief. De doelen die je krijgt voelen thematisch aan zoals brandstof stelen voor je superwapen, targets naar je basis lokken en banken beroven, maar de verschillen zitten eigenlijk alleen in de beschrijving. De daadwerkelijke handeling is altijd hetzelfde. De vooruitgang komt in een slakkengang. Al de doelen zijn een lange lijst met eisen en scheme’s. Deze duren tussen de drie minuten en een uur. Je bent dus soms lang aan het wachten, terwijl je een waslijst met simpele taken afstreept.

Charmante minions

Gelukkig is het wel leuk om rond te hangen op de basis van een kwaadaardig genie. De game heeft namelijk wel heel veel charme. Alle visuele elementen zien er goed gethematiseerd uit. Van het chique, hoekige interface uit de jaren '60 tot het gestileerde interieur van het eiland. De game leunt zwaar op dat specifieke vintage gevoel dat vaak wordt geassocieerd met oude spionnenfilms, maar dan wat komischer. Het voelde vaak alsof ik een Austin Powers film was ingestapt. De game speelt op een vergelijkbare manier met alle stereotypen van het genre.

Wanneer ze niet in lijkzakken worden veranderd, dwalen de minions rond in je basis met al hun bezigheden zoals trainen, eten, slapen en werken. Het is allemaal charmant geanimeerd met een komische flair die doet denken aan de zwarte humor van Dungeon Keeper en Theme Hospital. Het is goed dat de minions charmant zijn, anders zou ik meer gebruikmaken van het vermogen van de super villain om ze te doden voor een korte morele boost.

Ook is het leuk om typische superschurken dingen te doen. Het leuk om de hele operatie te verbergen met een casino om vervolgens voor de indringers die er toch doorheen komen een aantal vallen te zetten zoals lasers, freeze rays, megaventilatoren en noem het maar op. Het is jammer dat dit maar een klein aspect van de game is, want wat is er nu leuker dan de volgende James Bond op komische manier om zeep te helpen?