Review: Far Cry 5: Lost on Mars PlayStation 4

Mars, zo’n beetje iedereen lijkt er op gebrand te zijn om een tripje naar de Rode Planeet te maken. NASA smijt er miljoenen tegenaan om uit te vogelen of water te vinden is en Elon Musk slingert er - God knows why - alvast zijn bolide heen. Hij kan er maar vast staan natuurlijk. Ja, het lijken vooral Amerikanen te zijn die gefascineerd zijn door de ‘abducting, anal probing’ inwoners van de planeet, dus het was eigenlijk wel te verwachten dat Ubisoft er wat mee ging doen in het ultra-Amerikaanse Far Cry 5. Het heeft geresulteerd in DLC’tje 2 genaamd Lost on Mars, waarvan ik de afgelopen week heb gecheckt of deze van interstellair niveau is.

Wingman Nick Rye ziet ze vliegen

In tegenstelling tot de eerste DLC - Hours of Darkness - waarin we met een relatief onbeduidend personage uit Far Cry 5 door de jungle van Vietnam sjokte, heeft Ubisoft de hoofdrol in Lost on Mars weggelegd voor twee beter bekende figuren. Voor pak ‘m beet een uurtje of zes is het Nick Rye die je bestuurt, die door niemand minder dan redneck Hurk naar Mars wordt geteleporteerd om de mensheid van de verdoemenis te redden, maar belangrijker nog, hem weer terug in elkaar te zetten. Hurk heeft namelijk een akkefietje gehad wat heeft geresulteerd in een vakkundige ontleding, waardoor onze Southern grappenmaker zo’n beetje overal en nergens over het zanderige landschap verspreid ligt.

Gezien Rye Hurks wingman bij uitstek is, mag hij dus op bodypart-speurtocht, wat vooral bemoeilijkt wordt door een hoop arachniden die niet zo kapot zijn van jouw bezoek. Vooral diens Queens - waar er 15 van zijn - maken je tripje van tijd tot tijd een living hell. Hoewel je een hoop van de spinachtigen nog kunt vermijden door vooral op de rotspartijen te blijven en het zand zelf niet te betreden, ontkom je er simpelweg niet aan dat je moet knokken met deze steroïdespinnen. Gelukkig voor jou heeft Hurk wat contacten onderhouden op Mars, waarvan een A.I. genaamd ANNE de meest bruikbare is. Zij kan namelijk - mits je wat grondstoffen haar kant op gooit - super-spacey schietgerei uit de 3D printer laten rollen. De catch is wel dat je haar dan weer moet helpen met het activeren van ruimtestations, wat naast het verzamelen van Hurks lichaamsdelen de tweede verplichte bezigheid in Lost on Mars is.

Toch weer torens klimmen

Nu is het wel zo dat een hoop van die ruimtestations je iets laten doen wat gekscherend uit Far Cry 5 was gehaald; torens klimmen. Hoewel Hurk er nog steeds lacherig over doet, ontkom je er deze keer dus niet aan. Nu heb je wel de mazzel dat je al vrij snel beschikt over een jetpack, waardoor het klimmen niet meer zo tergend is, maar nog steeds uitdagend genoeg. Die uitdaging is overigens best welkom in Lost on Mars. Naast het feit dat de map niet echt groot is, blinkt deze ook niet uit in variatie, zowel in vormgeving als in gevarieerde activiteiten. Je hele campaign bestaat veelal uit het activeren van ruimtestations, verdelgen van Queens en vinden van Hurks ledematen. Deze ervaring kun je hier en daar nog uitbreiden met een psychedelisch tripje (bijna verplichte kost), maar dan houdt het ook ver op met de variatie.

Betekent dit dat Lost on Mars saai is? Dat wil ik dan weer niet zeggen. Hoe eentonig het ook allemaal klinkt, ik moet bekennen dat ik me geen moment heb verveeld met deze DLC. Lost on Mars is naar mijn mening beter te pruimen dan Hours of Darkness, waar ik echt mijn bedenkingen bij had. Dit komt grotendeels door de tegenstand die het spinnenvolk biedt, maar nog meer door de platte humor die Hurk de hele campaign op je af weet te slingeren. Als het niet over bilnaden gaat, komt er wel wat voorbij over het gemis van zijn ledematen, zijn sexuele fantasietjes of een poep en pies-grap. Tja, je moet er natuurlijk van houden, maar Hurk is wel de grootste smaakmaker van deze DLC. Was je in Far Cry 5 niet zo kapot van onze Hurk, dan moet je wel een flinke zandbak- of spinnenfetish hebben om je lol uit Lost on Mars te halen.