Godbreakers review - Chaotisch, maar mist finesse

Er zijn van die games die meteen indruk maken met hun stijl en tempo. Godbreakers probeert dat te doen met snelle gevechten, co-opactie en een interessant concept waarmee je de krachten van de vijanden afpakt. Op papier klinkt dat als een droom voor fans van roguelike hack ‘n slash-games, maar is dat in de praktijk ook zo? Toen ik afgelopen gamescom, terwijl ik aan het wachten was op mijn afspraak, door iemand van To The Sky werd ontvoerd om samen met hem de demo van Godbreakers te spelen, had ik best een leuke tijd in de game. Inmiddels heb ik de volledige game in m'n klauwen gekregen en heb ik uiteraard vriendlief overgehaald om een paar potjes te spelen. Is Godbreakers de goddelijke nieuwe roguelike, of kunnen we deze nieuwe titel gauw weer aan de kant schuiven?

Stijlvol, maar redelijk leeg van binnen

Visueel ziet Godbreakers er strak uit. De kleurrijke visuele stijl werkt goed en de animaties zijn vloeiend. De wereld is opgebouwd uit zes surrealistische biomen die er stuk voor stuk uniek uitzien, maar het leveldesign laat daarentegen wel wat te wensen over. De meeste levels bestaan uit saaie gangen die weinig uitnodigen tot verkenning. Elk level bestaat uit een aantal gangen waar je doorheen moet en die vol zitten met vijanden. Pas wanneer je alle vijanden in een gang hebt verslagen, kun je door naar de volgende. De gangen zijn vrij klein, waardoor elk stukje dus een kleine afgesloten arena is. Er zijn hier en daar obstakels, zoals vlammen die uit de grond komen of giftige poelen, maar die zijn zo makkelijk te ontwijken dat ze nauwelijks impact hebben op de combat en hoe je je door het level beweegt. Ook zijn er hier en daar platformen waar je op kunt springen, maar verder zijn er geen andere plekken waar je naartoe kunt of geheimen die je kunt ontdekken. De omgeving voelt daardoor leeg aan, iets wat zonde is gezien de creatieve opzet van de game wel heel tof is.

Ook de items die je onderweg vindt, stellen teleur. Je kunt namelijk upgrades verzamelen die je in één van vijf mogelijke slots op je armor kunt plaatsen. Deze upgrades voegen niet alleen iets visueels toe aan je armor, zoals je schouders of je voeten, maar geven je ook een extra effect zoals een x procent meer Ability Power of een x procent meer Crit Chance. Daarnaast kun je kleinere upgrades verzamelen die het percentage van een specifieke skill verhogen, zoals de hoeveelheid HP die je hebt, of een x procent kans om een Poison tick toe te voegen aan je aanvallen. Waar andere roguelikes je overladen met build-mogelijkheden, blijft Godbreakers hierin iets te voorzichtig. De procentuele boosts die deze upgrades bieden, voelen mager aan. Het idee om je personage steeds sterker te maken is er wel, maar het gevoel van groei, en zeker het uiteindelijk bereiken van een goddelijke status, ontbreekt. Je wilt in dit soort games het gevoel krijgen dat je uiteindelijk door te grinden en een beetje goede rng een god wordt, maar hier blijft het vaak steken bij iets minder kwetsbaar zijn of iets harder kunnen slaan.

Snel, vloeiend, en frustrerend

De combat is het hart van Godbreakers, maar dat is ook het punt waar het vaak mis gaat. De game belooft een agressieve speelstijl en het aaneenrijgen van combo chains, maar daar is in de praktijk maar weinig van terug te vinden. Combo's bestaan uit alleen een normale aanval en een zware aanval, of de speciale aanval die voor elk Archetype uniek is. Het probleem hiermee is dat enerzijds je speciale aanval op een cooldown timer zit en anderzijds je vijanden niet kunt hitstunnen aan het einde van een combo chain. Daardoor voelt het zinloos om lange combo’s te proberen, zeker als je speciale aanvallen op cooldowns zitten. De gevechten zien er snel en chaotisch uit, maar missen de diepte die het genre nodig heeft. De dodge of dash helpt je daarnaast vooral om afstand te overbruggen, maar het effectief dodgen van aanvallen zit er niet altijd bij. Sommige aanvallen worden middels een rode gloed op de grond gemarkeerd, waardoor je daarop kunt anticiperen en uit de aoe kunt stappen, maar gewone aanvallen van vijanden worden niet altijd goed aangeduid. Daarnaast geeft de dodge je geen i-frames, waardoor het dodgen een beetje redundant aanvoelt.

Gelukkig redt de Godbreak mechanic veel. Vijanden verzwakken en hun krachten absorberen is niet alleen thematisch sterk, het zorgt ook voor leuke variatie. Wanneer je Source Light-metertje vol is gelopen, kun je een erg verzwakte vijand overnemen en laten exploderen. Wanneer je dit doet, neem je de krachten van die vijand over en kun je eenmalig een speciale aanval uitvoeren die gebaseerd is op de krachten van die vijand. Denk een beetje aan Kirby die speciale krachten krijgt als hij een vijand inhaleert. Elke vijand en baas heeft unieke vaardigheden die echt anders aanvoelen. De baasgevechten en eindbazen zijn dan ook zonder twijfel het hoogtepunt van elke run. Ze hebben meerdere fases, sterke persoonlijkheden en goed doordachte aanvalspatronen die je geduld op de proef stellen en belonen. Vooral in co-op komen deze momenten tot leven, al is het jammer dat dode teamgenoten maar eenmalig te reviven zijn of pas weer tot leven komen na het halen van het level. Dat haalt de vaart eruit en maakt samen spelen soms frustrerend.

Nog veel ruimte voor groei

De meta-progressie werkt op zich best prima. Nieuwe Archetypes vrijspelen geeft genoeg reden om terug te keren, en de Echoes die je kunt kopen, zorgen voor een klein gevoel van vooruitgang. Toch mist de game die echte verslavingsfactor die het roguelike genre zo sterk maakt. Qua sfeer doet Godbreakers wel goed zijn best en komt een stuk beter uit de verf. De soundtrack is sterk, met enkele absolute bangers tijdens eindbaasgevechten. De stemacteurs daarentegen slaan de plank een beetje mis.

De overdreven toon en herhalende uitspraken van de vertellers gaan wat mij betreft al snel irriteren. Toch blijft er hier en daar genoeg aantrekkelijks over om door te spelen. De gameplayloop van vijanden verslaan, krachten stelen en sterker worden blijft bevredigend, zeker met een vriend erbij. Solo is het een stuk minder spannend, maar co-op brengt de chaos echt tot leven, maar eigenlijk is alles in het leven gewoon beter met een maatje.