Halls of Torment review - Demon Survivors

Een tijdje geleden heb ik een opiniestuk geschreven waarin ik verkondig dat Vampire Survivors de perfecte game is. Ik sta nog steeds achter die mening en ik start Vampire Survivors ook nog steeds regelmatig op. Het is wat mij betreft ook best een ondergewaardeerd genre. Gelukkig bestaan er meer games als Vampire Survivors en Halls of Torment is daar een van. De game is meer dan een jaar geleden verschenen in de Early Access en heeft nu eindelijk haar 1.0 release gekregen. Ik dook in de Halls of Torment om te zien of het mij net zo kan bekoren als Vampire Survivors.

Bullet-wél!

In Halls of Torment draait alles om overleven en de game gooit je meteen in de roguelike bullet-hell chaos zoals we die het liefste hebben. Ik begon in het eerste level, als het enige personage, bewapend met een basaal wapen, en werd meteen begroet door skeletten, duivels en ander gespuis. Elke golf aan vijanden werd steeds groter en sterker, en de dreiging nam zeker nooit af. Het doel om de volle dertig minuten te overleven was een enorme uitdaging, vooral omdat vijanden van alle kanten kwamen en snelle reflexen en slim positioneren essentieel waren om niet te worden overweldigd. Gelukkig is de besturing enorm simpel en responsief, waardoor dat geen probleem was. Ik had echter graag willen zien dat ik met mijn controller kon spelen, maar die werd niet herkend. Online lees ik dat de game wel controllerondersteuning heeft, maar ik kreeg het niet aan de praat. Ligt misschien aan mijn controller.

Wat mij als eerste opviel, was de flexibiliteit in de gevechten. In games als Vampire Survivors valt je personage vanzelf aan en kun je eigenlijk alleen bewegen. In Halls of Torment kun je ervoor kiezen om handmatig je wapen te gebruiken en te richten, of je zet auto-attack en auto-aim aan. De keuze om handmatig aan te vallen of auto-attack in te schakelen voelde vernieuwend, en er was een constante balans tussen precisie en gemak. Handmatig richten gaf me de mogelijkheid om strategisch belangrijke doelen uit te schakelen, terwijl auto-aim in combinatie met auto-attack ervoor zorgde dat ik me meer kon focussen op het ontwijken van vijanden en aanvallen wanneer het een beetje druk werd. Elke vijand die je slacht, laat een expert kristal achter, die je kunt verzamelen om een level hoger te komen. Wanneer je een level omhooggaat, kun je een upgrade uitkiezen. Elke upgrade versterkt een ander attribuut, wat een strategische laag aan elke run toevoegt.

Verzamelwoede

Naarmate de tijd verstrijkt, beginnen er ook elite- en boss-vijanden te spawnen. Hier excelleert Halls of Torment echt, ten opzichte van games als Vampire Survivors. De boss-vijanden hebben toffe designs en unieke aanvalspatronen die je moet zien te ontwijken, naast de reguliere vijanden. Het verslaan van elites biedt een reeks speciale vaardigheden waar je uit kunt kiezen, wat vaak leidde tot gekke en overpowerede combinaties. Het gear-systeem voegt nog meer diepte toe, met bonussen zoals extra gezondheid of snellere aanvalssnelheid. Gear dropt wanneer je een boss-vijand verslaat. Je kunt ervoor kiezen om je gear te houden, of via de Well naar boven te sturen, zodat je het later kunt kopen om in je volgende runs te gebruiken. Het vinden van gear tijdens een run en het naar de Well sturen om het later te kopen was een briljante zet, omdat het je, naast de reguliere permanente upgrades die je kunt kopen, een manier geeft om je een stukje sterker te maken voor de volgende run zodat je een stukje verder kunt komen.

De levels zelf zitten vol met verborgen schatten. Het verkennen van de verschillende levels draait niet alleen om overleven, maar ook om ontdekking. Verspreid over de map liggen items, stukjes lore en unieke voorwerpen die je een voordeel kunnen geven tegen bijvoorbeeld de eindbaas, die elk level dynamisch en verfrissend maakten. Dit zorgde niet alleen voor variatie in elke run, maar gaf me ook extra redenen om risico's te nemen en rond te lopen.

Halls of Diablo

Na dertig minuten van hordes aan vijanden overleven, wacht de eindbaas van het level. Deze eindbaasgevechten deden denken aan de beste Diablo-achtige gevechten, met bazen die unieke aanvalsstrategieën hadden, waardoor ik steeds moest aanpassen. Het is een zware maar belonende climax, die de upgrades en gear die ik gedurende de stage had verzameld, op de proef stelde. Het verslaan van een eindbaas na zo'n lange, slopende run is zonder twijfel één van de meest bevredigende momenten in de game.

Visueel is Halls of Torment een ode aan klassieke dungeon crawlers, met name de originele Diablo. De donkere, gothic-esthetiek gaf de game een nostalgische charme, een vibe waar ik echt enorm van houd. Ook de meta-progressie was een hoogtepunt voor mij. Het ontgrendelen van nieuwe personages, elk met unieke speelstijlen en startwapens, was een beloning op zich en voelde heel natuurlijk aan. Wanneer je speelt, speel je door verschillende wapens en upgrades te kiezen en grote hoeveelheden vijanden te verslaan eigenlijk vanzelf nieuwe personages, levels en upgrades vrij. Als je echter niet helemaal weet hoe je verder moet, kun je kijken of je quests kunt voltooien. Deze spelen ook nieuwe dingen vrij en zijn soms behoorlijk pittig. Het voelde alsof de game constant nieuwe verrassingen voor me in petto had, waardoor ik bleef spelen en bleef experimenteren.