Hauntii review - Een emotioneel avontuur met een trage start

Eén van de grootste vragen in het leven is: wat gebeurt er na de dood? Is er een hemel of iets dergelijks waar religies over preken. Misschien blijven de geesten bij hun naasten om ze te beschermen, maar er is natuurlijk ook de mogelijkheid dat er helemaal niets is en dat het gewoon einde oefening is. Hauntii van Moonloop Games pakt dit heftige thema op en heeft er een game over gemaakt.

Een verloren ziel

De game begint met een verloren ziel die net overleden is. Zonder enige herinneringen over wie of waar die is, besluit de ziel maar te gaan lopen. Gelukkig staan er een aantal borden die je de weg wijzen. Je komt er al snel achter dat het niet handig is om van het verlichte pad af te gaan. Na een paar seconden vervormt de wereld en verschijnen er duivelachtige geesten die je verlangend aanstaren.

Helaas is het onmogelijk om aan de geesten te ontsnappen en alle hoop lijkt verloren, totdat een heuse beschermengel je redt. Ze lijkt er alles aan te doen om je naar de hemel te brengen, maar de wereld van geesten in Hauntii grijpt je weer terug. Het is aan jou om het geheugen van de jonge ziel te herstellen en te proberen de poorten van de hemel wel te bereiken. Dit is de start van een avontuur door een wereld van geesten, duivels en verloren herinneringen.

Komt traag op gang

In elk level na de introductie zitten verschillende herinneringen van de verloren ziel verborgen. Op bepaalde plekken kun je de herinneringen inleveren en een stuk van je geheugen herstellen. In de tussentijd loop je rond en rond en rond. Hauntii is een game die traag op gang komt, te traag zelfs. In de eerste uren dwaal je wat rond, verken je de omgevingen van de geestenwereld en verzamel je stukjes herinneringen. Helaas heeft Hauntii last van eentonige gameplay. Dat is niet per se erg, maar voor gamers die van games houden vol met actie en avontuur is Hauntii niet de juiste keuze. Het is een rustige game, waar verschillende puzzels over de wereld verspreid zijn die je verschillende herinneringen of andere beloningen kunnen opleveren. Het heeft ook fijne, simpele controls op de Nintendo Switch. Je loopt rond met de linker joy-stick en je kunt dingen aanvallen of bezitten met de rechter joy-con. Dit gebeurt door een kleine zielenaanval die schade aanricht bij vijanden en, met genoeg animo, het ook mogelijk maakt om dingen te bezitten en met B kun je speciale vaardigheden uitvoeren.

Iets wat me wel meteen raakte, is het verhaal. Dit was vooral het geval toen ik het arme spookje naar beneden gerukt zag worden terug naar de limbo en het daarna uitgelachen werd door de andere geesten, want hoe durft die zo snel al de hemel te bereiken. Dit doet iets met je, want waarom werd deze verloren ziel geweigerd? Vooral als je bedenkt dat de beschermengel, of Eternian zoals ze officieel heten in de game, je daar meteen naar toe leidde. Dit zijn allemaal vragen die de rode draad vormen in Hauntii en je aanmoedigen om op avontuur te gaan en het mysterie rondom de ziel die je speelt op te lossen.

Prachtige art stijl en omgevingen

Hauntii is een game die zich voor negentig procent afspeelt in zwart wit, met af een toe een beetje geel om een herinnering aan te duiden of rood voor vijanden. Dit past bij de donkere sfeer van de game, want hoewel alles er super schattig uitziet komt het er uiteindelijk op neer dat de ziel zich in een wereld bevindt waar iedereen de hoop heeft verloren om een betere plek te bereiken. De andere geesten grijpen ook elke kans aan om je personage naar beneden te halen en je proberen te overtuigen dat het gewoon beter is om voor altijd in het bos rond te dwalen. Het rare is wel dat ze zeggen dat het veilig is, maar ondertussen verschijnen er meer en meer monsters in het bos die wel degelijk kwade bedoelingen hebben. Letterlijk de enige hoop die je hebt zijn de stukjes ziel die de identiteit van de ziel vrijspelen. De art stijl vult deze sombere sfeer perfect aan. Dit geldt ook voor het sound design van de game. De ziel wordt vergezeld door een simpele piano track terwijl die door limbo, de wereld tussen de hemel en hel, loopt. Naarmate je verder van het pad afdwaalt, vervormt het geluid samen met het beeld om duidelijk te maken dat je moet oprotten.

Moonloop maakt geniaal gebruik van geluid om emoties, gevaar en de sfeer van de wereld waarin je je bevindt duidelijk te maken. Emoties zijn er zeker in Hauntii, van de geesten die de ziel telkens naar beneden halen tot de emotionele scene in het begin, waarin de ziel terug wordt gesleurd naar limbo. Niks komt in de buurt van de herinneringen die je vrijspeelt, want daarin zie je ook dat de ziel constant werd neergehaald toen die nog leefde. Gepest door een leraar en klasgenoten of falen om een berg te beklimmen. Het zat allemaal niet mee. De enige steun die de ziel had waren de ouders die altijd voor de ziel klaarstonden om hem te troosten of op te vrolijken. Die herinneringen vormen de enige hoop van de ziel om zichzelf terug te vinden en laten de tranen af en toe vloeien.