Hyrule Warriors: Age of Imprisonment review - Een vermakelijke terugkeer naar Hyrule

Na Age of Calamity duikt Hyrule Warriors: Age of Imprisonment opnieuw dieper in de geschiedenis van The Legend of Zelda. Dit keer brengt Koei Tecmo, in samenwerking met Nintendo, ons naar het tijdperk van de Imprisoning War, een verhaal dat eerder in Tears of the Kingdom alleen werd aangestipt. De game probeert de leegtes in dat tijdperk op te vullen met grootse gevechten, bekende gezichten en een flinke dosis nostalgie. Maar weet deze hack-and-slash spin-off ook echt te boeien, of voelt het meer als een herhaling van zetten die we eerder hebben gezien?

Een uitbreiding op het achtergrondverhaal

Age of Imprisonment speelt zich af tijdens de beruchte Imprisoning War, waarin King Rauru, Queen Sonia en Ganondorf tegenover elkaar staan. Zelda speelt hierin een hoofdrol, dus deze keer niet onze twink Link. Ze reist terug naar het verre verleden om de strijd tussen licht en duisternis mee te maken. Voor spelers die Tears of the Kingdom hebben uitgespeeld, voelt dit als een waardevolle uitbreiding van dat verhaal. Maar voor nieuwkomers kan het wat verwarrend zijn, want de game is echt meer bedoeld voor mensen die de context al begrijpen. Zonder die voorkennis missen veel gebeurtenissen hun emotionele lading. De setting is groots opgezet, met gevechten die plaatsvinden op het land van Hyrule, in de lucht en in de ondergrondse gebieden. Het is indrukwekkend om bekende plekken te zien veranderen door oorlog. Toch blijft het verhaal op de achtergrond wel een beetje hangen. Waar Age of Calamity de Champions in hun hoogtijdagen liet schitteren, worstelt Age of Imprisonment met wat meer vlakke personages. De nieuwe Sages en andere speelbare personages missen diepte en blijven vaak niet langer hangen dan de veldslag waarin je ze ontmoet.

Met negentien speelbare personages biedt Age of Imprisonment veel variatie. Zelda gebruikt bijvoorbeeld de Blade of Light en haar Bow of Light als speciale aanval, terwijl King Rauru met zijn speer elegante afstandsaanvallen uitvoert. Elk personage heeft een eigen ritme, en dat maakt experimenteren leuk. Het vrijspelen van nieuwe personages gebeurt vooral via het verhaal, al zitten er ook enkele verborgen achter speciale zijmissies. Helaas mist de cast dus wel een overtuigende persoonlijkheid. Veel van de nieuwe Sages voelen vlak aan, en bestaande figuren krijgen te weinig ruimte om te groeien. Het contrast met Age of Calamity is groot, waar de Champions juist het hart van het verhaal vormden. Bovendien dwingt de game je om te grinden in zijmissies om je team op niveau te houden. Die missies spelen zich vaak af op kleine, repetitieve maps en bestaan uit dezelfde doelen: versla een aantal sterke vijanden of bescherm een bondgenoot. Het voelt routineus, en de variatie is beperkt.

Wild en minder wild om je heen slaan

De combat is het kloppende hart van de game. Net als in eerdere delen en andere musou-games hak je je door hordes vijanden heen met enorme combo’s en speciale aanvallen. Elk personage heeft een eigen vechtstijl, wapens en vaardigheden. De basisbewegingen bestaan uit normale en sterke aanvallen, gecombineerd met unieke acties en het gebruik van Zonai-apparaten, de oude technologie die we ook in Tears of the Kingdom hebben gezien. Het voelt vloeiend, met bevredigende en impactvolle combo's. De Sync Strikes, waarin je met een partner een groep vijanden in één beweging uitschakelt, zijn spectaculair en zorgen voor een goed ritme tijdens lange gevechten. Toch kent de gameplay zijn grenzen. De moeilijkheidsgraad is laag en zelfs op de hogere moeilijkheidsgraad kun je vaak volstaan met simpel button bashen. Vijanden missen diepgang, en alleen de eindbazen vereisen iets meer strategie. Dat zorgt ervoor dat het gevechtssysteem op de lange termijn een beetje zijn glans verliest. Je kunt personages verder uitbreiden met vaardigheden en upgrades, maar dit verandert weinig aan de kern van de actie. Het is plezierig voor korte sessies, maar niet uitdagend genoeg om echt uren achtereen te blijven boeien.

Nieuw zijn de luchtsegmenten waarin je met Zonai-technologie tegen vijanden in de lucht vecht. Deze levels breken het tempo van de standaardgevechten op een prettige manier. Ze doen mij een beetje denken aan Star Fox. De besturing tijdens deze segmenten zijn wel even wennen, gezien het natuurlijk heel anders aanvoelt dan lopen terwijl je om je heen hakt met een zwaard. De luchtsegmenten zien er tof uit, maar spelen vrij oppervlakkig. Het zijn in feite korte on-rails shooterstukjes die vooral bedoeld lijken om wat afwisseling te brengen. Na een paar keer heb je het wel gezien.

Laag tempo, hoge framerate

Technisch gezien is er goed nieuws: de game draait uitstekend op de Nintendo Switch 2. Waar Age of Calamity enorm veel last had van framedrops en haperingen, blijft Age of Imprisonment stabiel, zelfs tijdens de drukste veldslagen. De laadtijden zijn kort en de framerate blijft strak. Ook in de handheldmodus blijft de framerate overeind, waar ik enorm blij mee ben. Dat maakt de ervaring aangenamer, al verandert het weinig aan de traag aanvoelende pacing. Door de herhalende missies en het grinden voelt het tempo soms wat stroperig, zeker tijdens langere speelsessies.

Dat neemt niet weg dat er alsnog wel veel overblijft om van te genieten. Grafisch is ook deze Zelda-titel wederom een genot om naar te kijken, met de bekende tekenstijl die we kennen van Tears of the Kingdom en Breath of the Wild. Ook de muziek is weer enorm on point, met de bekende epische tunes waar we inmiddels bekend mee zijn. Ook de Japanse voice-over is er een die de cutscenes naar een hoger niveau tillen. Wel is het, net zoals met eigenlijk alle andere games van Japanse makelij, aan te raden om de Japanse stemmen in te stellen voor de beste ervaring. Ook kun je de game samen met een vriend in split-screen co-oppen. Werkt op zich best goed, en is wat mij betreft echt een ondergewaardeerde ervaring die meer ontwikkelaars weer terug in hun games mogen implementeren.